ΧΑΡΙΤΩΝ ΓΙΩΤΑΚΗΣ " Οι άγγελοι αγαπούν τους αμαρτωλούς "

Χαρίτων Γιωτάκης - Οι άγγελοι αγαπούν τους αμαρτωλούς

Εκδότης - Εκών
Ημερομηνία Εκδοσης - Ιούνιος 2017
Είδος - Μυθιστόρημα
Αριθμός σελίδων - 616
ISBN  - 978-618-82350-1-4

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 

Κυκλοφορεί από τις τις εκδόσεις Εκών το μυθιστόρημα του Χαρίτωνος Γιωτάκη με τίτλο:

Οι άγγελοι αγαπούν τους αμαρτωλούς. 

Το έργο αυτό είναι ένα μυθιστόρημα έντονης και αδιάκοπης «αστικής δράσης».

Παρόλο που το θέμα, οι χαρακτήρες και τα δρώμενα του εν λόγω μυθιστορήματος είναι απολύτως φανταστικά, η όλη παρουσίασή του ακολουθεί την τεχνική που συνηθίζει να χρησιμοποιεί ο συγγραφέας σε όλα του τα έργα: κάθε περιγραφόμενη λεπτομέρεια –ακόμη και η, φαινομενικά, πιο ασήμαντη– έχει μελετηθεί επισταμένως ώστε, μεμονωμένα, να αποτελεί μέρος της απτής πραγματικότητος. Ιατρικές συνθήκες και επεμβάσεις, οπλισμός, μαχητικές τακτικές ελιγμών και εισβολών ειδικών επιχειρήσεων, αστικά και δασικά περιβάλλοντα, μηχανολογία, βαλλιστική, περιγραφή και συμπεριφορά πτητικών μέσων και συσκευών, ψυχιατρική προσέγγιση, και γενικότερα όλα όσα αναφέρονται στις σελίδες του, έπονται κοπιώδους, εξειδικευμένης και μακράς διαρκείας μελέτης και εκπαιδεύσεως δίπλα σε επιστήμονες –ειδήμονες– των σχετικών επιστημών.

Οπισθόφυλλο 

Ο Αλέξανδρος είναι ένας ευαίσθητος και συναισθηματικός άνθρωπος. Όμως η έντονη σεξουαλικότητά του τον ώθησε στα εφηβικά του χρόνια να αναζητήσει με πάθος τον έρωτα. Αυτή του η αναζήτηση τον έμπλεξε στα δίχτυα ενός φοβερού κυκλώματος πορνείας, που ήλεγχαν σημαίνοντα αλλά διεφθαρμένα πρόσωπα της αθηναϊκής κοινωνίας. Αυτό, κατά την ενηλικίωσή του, τον οδήγησε να στρατολογηθεί, αναγκαστικά, σε ομάδες αδίστακτων μισθοφόρων στρατιωτών-σκλάβων οι οποίοι ανήκουν διά βίου σε κάποιους μεγιστάνες του πλούτου. Οι μαχητές αυτοί ονομάζονται ΦΡΟΥΡΟΙ. 

Ίσως σε μια άλλη εποχή ο Αλέξανδρος να ήταν χορευτής ή ποιητής, όμως η μπερδεμένη προσωπικότητά του τον ώθησε, με την πάροδο των ετών, να μεταβληθεί σε ένα τέρας με το κωδικό όνομα «Μάρων». Απλός οικογενειάρχης στα μάτια όλων, στις σκοτεινές του ώρες μεταμορφώνεται σε Μάρωνα, αναλαμβάνοντας κάθε είδους επικίνδυνη επιχείρηση, δημιουργώντας έναν φρικιαστικό θρύλο γύρω απ’ το όνομά του. 

Με αφορμή τις αγωνιώδεις προσπάθειές του να αποδεσμευτεί από την εγκληματική οργάνωση της οποίας είναι πλέον αναπόσπαστο μέλος, λαμβάνει μέρος –ακούσια– σε μια αιματοβαμμένη ακολουθία γεγονότων. Ένα ανελέητο ανθρωποκυνηγητό ξεκινά, με πρωταγωνιστές πρόσωπα του παρελθόντος, τους αφοσιωμένους μισθοφόρους ενός ηγέτη του εγκλήματος και τις μυστικές υπηρεσίες. Προκειμένου να επιτύχει τον σκοπό του, ο Μάρων ελίσσεται ανάμεσα στον πόνο, το αίμα και τον τρόμο. Το μίσος τροφοδοτεί τη δύναμή του, αλλά ο έρωτας θα υποτάξει τη θέλησή του. 

Μα και πάλι η προδοσία θα νικήσει –κι εκείνος επιτέλους θα χαθεί, βρίσκοντας τη λύτρωση που αποζητούσε… 

Αποσπάσματα 

i.Προηγουμένως είχε επικοινωνήσει με τη Ναυσικά από δημόσιο τηλέφωνο, κάνοντας δύο σημαντικές διαπιστώσεις. Πρώτα απ’ όλα, ότι η οικογένειά του ήταν καλά και ασφαλής, και μετά ότι η υπόθεση που υποστήριζε το ότι οι διώκτες τους δεν γνωρίζουν την ταυτότητά του, άρα και την ύπαρξή του, εξακολουθούσε να υφίσταται. Εάν γνώριζαν το οτιδήποτε, τώρα η Ναυσικά θα ήταν στα χέρια τους κι Αυτός θα αναγκαζόταν να πραγματοποιήσει την υποχρεωτική ανταλλαγή ομήρων, παραδίδοντας την Κίρα σε αυτούς. Παρόλα αυτά, κάτι δεν κολλούσε σε όλη την ιστορία και δυστυχώς δεν μπορούσε να το ανακαλύψει… 

Ταξίδευαν όλο το βράδυ. Κατά διαστήματα γύριζε και την κοίταζε, έτσι κουλουριασμένη στο κάθισμα του συνοδηγού που κοιμόταν, γαλήνια θα έλεγες παρ’ όλες τις φοβερές καταστάσεις που βίωνε. Όμως αυτό δεν είναι κάτι παράξενο. Η παρουσία του είναι το καλύτερο ηρεμιστικό. Η Ναυσικά, απ’ όλους τους φανταστικούς ήρωες των κόμικς, αγαπούσε περισσότερο τον Spiderman. Όπως συνήθιζε να λέει, παρά το γεγονός ότι είχε δυνάμεις που τον έκαναν να ξεχωρίζει απ’ τους απλούς ανθρώπους, μπροστά σε αυτές των άλλων υπερηρώων ήταν ασήμαντες. Όμως ακόμη κι έτσι κατάφερνε πάντα να νικά τους αντιπάλους του. Τον παρομοίαζε πάντα με Αυτόν. Έλεγε ότι οι δυνάμεις του μπροστά στους αντιπάλους που αντιμετώπιζε ήταν μηδαμινές, όμως μʼ έναν μαγικό τρόπο που μόνον Αυτός γνώριζε, κατάφερνε πάντα να νικά! «Εσύ είσαι ο δικός μου Spiderman… Μαζί σου όλα είναι δυνατά!» του έλεγε, χαρίζοντάς του ένα γλυκό χαμόγελο. Κι Αυτός πέθαινε από ευτυχία… 

Κατά τις πέντε τα ξημερώματα σταμάτησε σε έναν μεγάλο σταθμό, απ’ αυτούς που μια συγκεκριμένη εταιρεία έχει μοιράσει σε όλα τα μεγάλα εθνικά οδικά δίκτυα των χωρών της Ευρώπης και οι οποίοι μοιάζουν με πολυκαταστήματα στην άκρη του δρόμου. Είχε σκοπό να επικοινωνήσει από δημόσιο τηλέφωνο με τον πατέρα της. Καθώς απομακρυνόταν, αυτή άνοιξε τα μάτια της και τον κοίταξε. Περπατούσε με τα δυνατά, σταθερά βήματα ενός σίγουρου άνδρα. Αντιθέτως με τη Ναυσικά, η Κίρα τον είχε στο μυαλό της πιο «γήινο». Γι’ αυτήν, οι σούπερ ήρωες δεν είναι σημαντικοί, διότι η φύση τούς προίκισε με δυνάμεις που θα έκαναν τον οποιονδήποτε –ακόμη κι έναν ασήμαντο– ξεχωριστό. Η ίδια αγαπούσε τους ανθρώπους που γεννήθηκαν ασήμαντοι, αλλά κατάφεραν να ξεχωρίσουν! Για την Κίρα, το θαυμαστό είναι να είσαι αδύναμος, αλλά να φαίνεσαι... Τιτάνας! Να είσαι φοβισμένος, αλλά να δείχνεις ατρόμητος… να είσαι απλός αλλά να φέρεσαι σαν σπουδαίος. Όλα δηλαδή εκείνα, που αντιπροσώπευε Αυτός… Ναι, Αυτός είναι ο μεγαλύτερος ήρωάς της! Μπορεί να σαγηνεύσει μια γυναίκα με τις παιδικές απορίες του, να τρομοκρατήσει τους εχθρούς του με μια του ματιά. Είναι πάντα σε θέση να υποστηρίξει τις αρχές του αγνοώντας τη ζωή του, να γελάσει με μια αφάνταστη αθωότητα, να αγαπήσει και να μισήσει με όλη του τη δύναμη. Είναι ικανός, με το ίδιο μυαλό που καταστρώνει φονικά σχέδια, να ονειρευθεί νεράιδες, και με τα ίδια χέρια που αφαιρεί ζωές να σκουπίζει τʼ αθώα δάκρυά του… 

Αμέσως μετά βρήκε την Κίρα να τον περιμένει με το πιστόλι της έτοιμο για χρήση, όπως ακριβώς της είχε πει να κάνει τις ώρες που θα λείπει. 

«Τι έγινε; Δεν οδηγούσα καλά;» είπε χρησιμοποιώντας και πάλι το μοναδικό χιούμορ του, έχοντας τα μάτια του προσανατολισμένα στο όπλο. 

Αυτή χαμογέλασε και έκρυψε το GLOCK στο παντελόνι της. «Θέλω να πάμε εκεί…» του νιαούρισε κι Αυτός της έκανε νόημα να βγει απ’ το αυτοκίνητο. 

Μπαίνοντας μέσα στο μεγάλο χώρο του εστιατορίου, το βλέμμα της Κίρας έπεσε στα λαχταριστά φαγητά του γυάλινου μπουφέ. 

«Θέλεις να καθίσουμε να φάμε;» τον παρακάλεσε.

«Μα εσύ δεν είπες ότι…».

«Έλα, ας το κάνουμε τουλάχιστον αυτό. Ποτέ δεν έχουμε φάει μαζί κάπου έξω, μόνοι μας. Τελείως μόνοι μας…» τον διέκοψε ανυπόμονα η νεαρή γυναίκα. 

Αυτός υπέκυψε με ευχαρίστηση στη δελεαστική πρότασή της, γιατί είχαν μεγάλο ταξίδι ακόμη και η συνεχής οδήγηση τον είχε κουράσει. Με την πρόσφατη περιπέτειά τους, είχαν καταφέρει να περιηγηθούν στη μισή Αυστρία! 

Σε λίγη ώρα, βρέθηκαν να μασουλούν κάπως λαίμαργα τα φαγητά τους, συζητώντας περί ανέμων και υδάτων. Η Κίρα απολάμβανε αυτήν την ξαφνική και μοναδική έξοδό της με τον Αλέξανδρο, κάνοντας σαν παιδάκι από ευτυχία. Τον παρατηρούσε καμιά φορά με την άκρη του ματιού της, την ώρα που τεμάχιζε το φαγητό του με προσοχή. Ούτε οι παλιοί Εγγλέζοι λόρδοι δε θα ήταν τόσο προσεκτικοί στις κινήσεις τους την ώρα που έτρωγαν! Και να φαντασθείς ότι αυτός ο άνθρωπος πριν κάποιες ώρες είχε λάβει μέρος σε μια σειρά άκρως φονικών μαχών… Πώς τα κατάφερνε να μοιάζει ταυτόχρονα με παιδάκι, με τζέντλεμαν και με φονιά; Τα καταγάλανα μάτια της έμειναν στην εικόνα του ακίνητα. Ακόμη και η μπουκιά που βρέθηκε λιωμένη εκείνη τη στιγμή στο στόμα της δεν πρόλαβε να έχει την κατάληξη όλων των προηγουμένων. Πάγωσε… 

Αυτός πρόσεξε την απραξία της και έστρεψε αργά τη ματιά του σʼ εκείνην. «Τι;» την ρώτησε με παιδική αφέλεια.

Αυτή του χαμογέλασε τόσο γλυκά που θα νόμιζες ότι είδε ξαφνικά έναν άγγελο! 

«Τίποτα, απλά σε κοιτώ…». 

«Και τι βλέπεις;…». 

Όλα αυτά που είδα τις λίγες στιγμές που με άφησες να ζήσω μαζί σου… Τα χαίρεται κάθε μέρα εκείνη, έτσι;» του απάντησε πικραμένη. 

«Αυτά θα λέμε τώρα, αντί να…». 

«Τι είναι ο έρωτας Αλέξανδρε; Έχεις αναρωτηθεί ποτέ σου;» τον διέκοψε απότομα. 

«Εσύ έχεις αναρωτηθεί;». 

«Ναι! Από τότε που σε ερωτεύθηκα!» του απάντησε χωρίς να τον αφήσει να σκεφθεί λεπτό. «Και κατάλαβα ότι είναι ανεξάρτητος απ’ όλες τις αισθήσεις. Είναι κάτι σαν… μικρόβιο. Από τη στιγμή που θα μπει στον οργανισμό σου, η ύπαρξή σου δεν υπακούει σε καμιά λογική…» συνέχισε, διατηρώντας έναν χαλαρό και ήρεμο τόνο στη φωνή της και υπονοώντας σαφώς αυτό που χρόνια τώρα του «χτύπαγε»: Την ανεξήγητη εμμονή του να είναι ερωτευμένος με μια απλή γυναίκα, αγνοώντας μια θεϊκή ύπαρξη όπως η ίδια. 

«Έτσι όμως μπορεί το είδος μας και αναπαράγεται με επιτυχία, αλλά κυρίως με ποικιλία. Εάν οι ωραίοι έκαναν σχέση μόνο με ωραίες, φαντάζεσαι τι θα γινόταν;» πρόσθεσε Αυτός. 

«Ναι. Θα είχε βελτιωθεί το είδος μας…» απάντησε όχι και τόσο χιουμοριστικά αυτή. 

«Θα υπήρχε μονοτονία. Οι μέτριοι και οι κατώτεροι θα πέθαιναν χωρίς να καταφέρουν να αφήσουν απογόνους, αποκλείοντας την πιθανότητα του συνδυασμού που μερικές φορές δίνει ευφυείς εγκεφάλους και άλλες φορές δίνει την απόλυτη ομορφιά…». 

«Πώς γίνεται αυτό, ρε Αλέξανδρε;». 

«Απλό. Παρατήρησε κάποιους πολύ όμορφους και γοητευτικούς άνδρες για παράδειγμα. Θα δεις ότι, εάν τους εξετάσεις λεπτομερώς, κάτω απ’ την απόλυτη ομορφιά τους θα ανακαλύψεις κάποια χαρακτηριστικά ατελή ή καμιά φορά και άσχημα. Εδώ όμως είναι που παρεμβαίνει η φύση. Αυτοί οι άνθρωποι είναι δείγματα τελειότητας, γιατί, ακόμη κι αυτά τα χαρακτηριστικά, που προφανώς τα κληρονόμησαν από κάποιον όχι και τόσο εμφανίσιμο πρόγονό τους, έχουν δέσει απόλυτα με τα υπόλοιπα σε τέτοιον βαθμό που να προσθέτουν στην ομορφιά τους και όχι να της αφαιρούν. Ακριβώς όπως συμβαίνει, για παράδειγμα, με το άλογο. Εάν το παρατηρήσεις, θα δεις ότι είναι τελείως ατσούμπαλο ζώο από πλευράς εμφάνισης. Μεγάλη κοιλιά, λες κι έχει πάθει τυμπανισμό. Πολύ λεπτά άκρα, μεγάλο και βαρύ κεφάλι… Όμως όλα αυτά συνθέτουν την απόλυτη αρμονία αυτού του υπέροχου ζώου! Ακόμη και στο σεξ ισχύει η θεωρία μου. Ο ιδανικός έρωτας επιτυγχάνεται πολλές φορές με άτομα με τα οποία ταιριάζουμε ελάχιστα και, ακόμη καλύτερα εάν λίγο πριν το ‘‘γεγονός’’ έχει προηγηθεί άγριος τσακωμός! Η τελειότητα, Κίρα, είναι εκνευριστική και μονότονη! Η απόλυτη αρμονία όμως διακρίνεται καθαρά όχι την ώρα της νηφαλιότητας, αλλά την ώρα του κινδύνου, της φουρτούνας, της αντάρας… Κατάλαβες γλυκιά μου;» της είπε. 

Αυτή τον παρακολουθούσε σαν υπνωτισμένη. Δεν είχε σημασία εάν διαφωνούσε ή συμφωνούσε μαζί του, αλλά το ότι υπήρχε εκεί μαζί του για να το νοιώσει αυτό. Βρέθηκε αναπάντεχα σε μια τέτοια στιγμή, πλημμυρισμένη από απίστευτης πληρότητας δυνατά συναισθήματα! Ένοιωθε ότι είχε γεννηθεί πριν από λίγη ώρα και πως για πρώτη φορά την είχε κατακλύσει μια τόσο ολοκληρωμένη αίσθηση. Ειδικά αυτό το επίθετο, το οποίο χρησιμοποίησε για να της απευθύνει τον λόγο, την έλιωσε! «Γλυκιά μου!» Πώς της το είπε έτσι ξαφνικά αυτό; Δεν φοβήθηκε μην τυχόν και λιποθυμήσει; Και να που τώρα κολυμπάει ανέμελη σε μια θάλασσα από… σιρόπι καραμέλας! 

«Καλυψώ, με ακούς;» τη ρώτησε, αφού την είδε να χαμογελά ξαφνικά σαν χαζή και να κάνει κάτι περίεργες και αργές κινήσεις με το κεφάλι της. 

Σε ακούω αγάπη μου, όμως πες το μου άλλη μια φορά, κι ας πεθάνω αμέσως μετά!... απάντησε αυτή με τον σιωπηλό τρόπο της σκέψης, κοιτώντας τον κατευθείαν στα μάτια. 

«Σ’ έχει κοιτάξει άλλη με αυτόν τον τρόπο;» τον ρώτησε κι απ’ το στόμα της ξέφυγαν ανάσες οι οποίες είχαν αναδυθεί από ωκεανούς ροδόνερου! 

«Ναι! Και πάντα σήμαινε μπελάδες…» της απάντησε Αυτός κοφτά, διαλύοντας το απαλό συννεφάκι που φιλοξενούσε τα όνειρά της. 

--------------------------------------------------------------------------------------------- 

ii.Ένα ελικόπτερο της ιταλικής αστυνομίας, είχε κάνει ήδη την εμφάνισή του στον καταγάλανο ουρανό, εποπτεύοντάς τους από μακριά. Τα σχέδια της δράσης των ιταλικών Αρχών ήταν ανοιχτό βιβλίο για έμπειρους μαχητές όπως αυτοί. Πέρα μακριά φαίνονταν τα ακινητοποιημένα πολιτικά οχήματα, τα οποία είχαν επίτηδες μπλοκάρει οι αστυνομικοί, με σκοπό τον εγκλωβισμό των δραστών σε έναν χώρο που σταδιακά θα στένευε αποκλείοντάς τους την όποια διαφυγή. Αυτός, βλέποντας την τελευταία έξοδο του αυτοκινητοδρόμου πριν το μπλοκάρισμα, φρενάρισε απότομα κοκαλώνοντας τους τροχούς του δικύκλου, με αποτέλεσμα λευκοί καπνοί να ακολουθήσουν το κάτω και το πίσω μέρος της μηχανής, ενώ μια απαίσια οσμή γαργάλισε τα ρουθούνια τους. Η μηχανή πλαγιολίσθησε για λίγο και κατόπιν χώθηκε στον στενό βοηθητικό δρόμο, όπου και ακινητοποιήθηκε απότομα πίσω από μια συστάδα δένδρων. Ο Σκοτεινός κατέβηκε γρήγορα και χώθηκε ανάμεσα στους λεπτούς κορμούς. Το ελικόπτερο είχε πέσει στην παγίδα. Χωρίς να έχει πλέον οπτική επαφή με τους καταδιωκόμενους, κινήθηκε ταχύτατα προς το μέρος τους. Ίσως δυο ανάσες απόσταση να διένυσε μέχρι να βρεθεί στο κέντρο του σταυρονήματος του κυκλικού κρυστάλλου της διόπτρας του Φρουρού. «Ο κύβος ερρίφθη» όπως θα έλεγε κι ένας μακρινός αλλά ικανότατος πρόγονος των Ιταλών. Μερικές ριπές έσπασαν τους πλαϊνούς υαλοπίνακες του σκάφους, τραυματίζοντας σοβαρά έναν εκ των επιβαινόντων. Δυο βολίδες ακόμη σφηνώθηκαν στην κοιλιά της ατράκτου κάνοντας τον πιλότο να εκτελέσει έναν άκρως επικίνδυνο ελιγμό αναστροφής, που έκανε το σκάφος να βγάλει κάτι ανατριχιαστικούς τριγμούς βίαιης αποσυναρμολόγησης. Ο Σκοτεινός ανέβηκε πάλι στη μηχανή, κρατώντας πάντα το όπλο του στο δεξί χέρι παράλληλα με το έδαφος και με το αριστερό αγκάλιασε τον οδηγό. Τα λάστιχα στρίγγλισαν καθώς ώθησαν το δίκυκλο με δύναμη προς τα εμπρός. Οι σειρήνες των περιπολικών ακούγονταν αχνά, από μακριά, αλλά από σχεδόν όλες τις κατευθύνσεις. 

Σύντομα θα τους έχουν περικυκλώσει ο μισές ιταλικές δυνάμεις ασφαλείας. Έπρεπε να βρει μια λύση… Ο Σκοτεινός ανάπνεε βαριά πίσω του και σε κάθε αγχωμένη του ανάσα ο θώρακάς του έσπρωχνε ελαφρά τον Μάρωνα υπενθυμίζοντάς του τη δεινή θέση στην οποία είχαν περιέλθει. Δεν υπήρχε άλλη διέξοδος, θα επιχειρούσαν διείσδυση σε κατοικημένη περιοχή. Με τον βαρύ οπλισμό τους, την εκπληκτική τους εκπαίδευση, αλλά και την πρόθεσή τους να μεταβάλουν με ευκολία τη βιολογική κατάσταση πολλών όντων εκείνη τη μέρα, τα πράγματα δεν θα ήταν και τόσο τραγικά. Όμως μέσα σε όλες τις ίσως ανυπέρβλητες δυσκολίες που διαγράφονταν καθαρά στον μελλοντικό τους ορίζοντα θα έπρεπε να προσθέσουν και μία άλλη: το ότι οι αποφασισμένοι και γεμάτοι από εκδικητική μανία άνδρες του Ιταλού θα βρίσκονταν ανάμεσα στους αθώους πολίτες, αθέατοι, παριστάνοντας τις τρομοκρατημένες «κορασίδες», ώσπου να εντοπίσουν τα θύματά τους. Και τότε… 

Αυτά περνούσαν από το μυαλό του την ώρα που, περιστρέφοντας το κυλινδρικό χειριστήριο επιταχύνσεως στην δεξιά άκρη του τιμονιού, έδινε ιλιγγιώδη ταχύτητα στη διαφυγή τους. Όπως ήταν φυσικό, δύο ακόμη ελικόπτερα έκαναν την εμφάνισή τους στον ορίζοντα, ενώ αυτοί, καθώς προσπερνούσαν τα οχήματα που προπορεύονταν, διασταυρώνονταν με περιπολικά που έτρεχαν φρενιασμένα να τους συναντήσουν… 

«Ετοίμασε τις καπνογόνους!» διέταξε τον σύντροφό του και άνοιξε ταχύτητα γλιστρώντας επικίνδυνα ανάμεσα από τα άλλα αυτοκίνητα. Βρίσκονταν ήδη στα προάστια της Ρώμης και η κίνηση άρχισε να γίνεται αισθητή. Οι οδηγοί των διερχομένων αυτοκινήτων τούς κοίταζαν με απορία. Μερικοί ίσως να αντελήφθησαν το ποιοι ήταν οι βαριά οπλισμένοι μοτοσικλετιστές που τους προσπερνούσαν, ενώ κάποιοι άλλοι μπορεί να υπέθεσαν ότι πρόκειται για άνδρες των Ειδικών Δυνάμεων της αστυνομίας. 

Ξαφνικά αντιλαμβάνεται στον αριστερό του καθρέφτη δύο μοτοσυκλέτες οι οποίες είχαν από δύο αναβάτες η κάθε μία. Το ανησυχητικό είναι ότι οι αναβάτες αυτοί φορούν πολιτικά ρούχα, αλλά είναι οπλισμένοι σαν αστακοί! 

«Μας ακολουθούν ειδικοδυναμίτες… ή άνδρες του Ιταλού… Μην κοιτάξεις, θα σου πω εγώ πότε…» πληροφόρησε τον Φρουρό. 

Ο Σκοτεινός, ο οποίος ξόδευε ήδη τιτάνιες προσπάθειες να κρατηθεί πάνω στη σέλλα με ασφάλεια, όμως χωρίς οι ενέργειές του αυτές να επηρεάζουν την ισορροπία του δικύκλου, ασφάλισε το Μ16 CARBINE στο δεξιό του πλαϊνό μέρος και τράβηξε το πιστόλι του. 

«Έτοιμος…» ενημέρωσε τον Μάρωνα και έσφιξε δυνατά τα δόντια του. Ο άνεμος με ένα ξαφνικό και σύντομο ξέσπασμά του τάραξε ελαφρά την πορεία της μηχανής και δρόσισε τα ιδρωμένα πρόσωπά τους, υπενθυμίζοντάς τους ότι ο χρόνος της αναμονής τελείωσε και ότι αρχίζει ο χρόνος της δράσης. 

«Πυρ!» ούρλιαξε Αυτός και τότε ο Σκοτεινός στηρίχτηκε με το αριστερό του χέρι αρπάζοντας έναν ιμάντα από τις εξαρτύσεις του Μάρωνα και γυρνώντας απότομα άρχισε να πυροβολεί τους μοτοσικλετιστές. Οι βολίδες έσκισαν με βία τον αέρα και προσπέρασαν τους διώκτες αδιάφορες. Όλες; Όχι βέβαια! Ο κυρ Γιώργης, μέσα στις παράξενες εκπαιδεύσεις με τις οποίες «μόρφωνε» τους άνδρες του, είχε συμπεριλάβει και αυτήν τής βολής εν κινήσει... Κατόπιν φυσικά της πρότασης του Μάρωνα, το σύνολο των Φρουρών και των Καθαριστών του ήταν ικανοί να εκτελούν στοχευόμενα πυρά από τις πιο άβολες και ασύμβατες θέσεις πάνω σε μοτοσυκλέτες, αυτοκίνητα, κρεμασμένοι σε σχοινιά και γενικότερα από οπουδήποτε βρίσκονταν και είχαν ελεύθερο έστω το ένα τους χέρι! Έτσι και τώρα, δύο από τις σφαίρες κατέληξαν η μία πάνω στην μηχανή και η άλλη στον προστατευμένο από αλεξίσφαιρο γιλέκο κορμό του οδηγού. Μπορεί η θωράκισή του να τον έσωζε, ίσως με δυο τρία σπασμένα πλευρά, εάν από τον αφόρητο πόνο δεν έχανε τον έλεγχο του δικύκλου, με αποτέλεσμα να συγκρουστεί με διερχόμενο όχημα, δημιουργώντας τρομερή καραμπόλα. Ο οδηγός της δεύτερης μοτοσυκλέτας μʼ έναν επιδέξιο ελιγμό απέφυγε τη σύγκρουση και, συνεχίζοντας την καταδίωξή του, απείλησε τους φυγάδες μʼ έναν καταιγισμό πυρών προερχομένων από τον δεύτερο αναβάτη. Ο Σκοτεινός άδειασε τον γεμιστήρα του πιστολιού του πάνω στον κινούμενο στόχο των διωκτών τους, με αποτέλεσμα μία βολίδα να διαλύσει το κρανίο του οδηγού και το δίκυκλο να καταλήξει μια μάζα από κρέατα και σίδερα σερνόμενη στην τραχιά άσφαλτο! 

Ένα πολιτικό αυτοκίνητο της αστυνομίας πετάχτηκε από έναν παράπλευρο δρόμο, αποσκοπώντας στο να ανακόψει την πορεία των κακοποιών ή έστω να τους εμβολίσει. Τόση ήταν η ορμή με την οποία χώθηκε στην κεντρική οδική αρτηρία, που ο οδηγός του χρησιμοποίησε την τεχνική «ανάποδο τιμόνι» για να το κρατήσει στο οδόστρωμα σε μια ευθεία. Ο Μάρων, για να μην εγκλωβιστεί ανάμεσα στο αστυνομικό αυτοκίνητο και ένα ημιφορτηγάκι που βρέθηκε μπροστά τους εκείνη τη στιγμή, φρενάρισε τόσο όσο ήταν αρκετό ώστε, παρ’ όλους τους κλυδωνισμούς της μοτοσυκλέτας, να μπορέσει να κρατήσει τον έλεγχό της. Ο Σκοτεινός, που είχε προλάβει να τοποθετήσει το πιστόλι στη θήκη του, έγλυψε τα ξερά χείλη του με αγωνία και τράβηξε ένα άλλο που είχε τοποθετημένο στο μέσο του πλαγίου μέρους του δεξιού του μηρού. Το αστυνομικό όχημα βρέθηκε να προπορεύεται κατά ενάμισι μέτρο περίπου, όταν ένα οπλισμένο χέρι ξεπρόβαλε από το πίσω αριστερό παράθυρο και ένας, επίσης οπλισμένος, άνδρας φάνηκε να βγάζει το μισό του σώμα από το κατεβασμένο παράθυρο της πίσω δεξιάς πλευράς. Ο Φρουρός τούς φιλοδώρησε με έναν καταιγισμό πυρός, γεγονός που έκανε το όχημα να «κόψει» μερικά «οχτάρια» στο οδόστρωμα, πλευροκοπώντας ελαφρά ένα μικρό σπορ αυτοκίνητο που είχε την ατυχία να βρεθεί στα δεξιά του εκείνη τη στιγμή. Το κορμί του άνδρα ο οποίος είχε βγει από το δεξί παράθυρο με ένα ΜΡ5 στα χέρια κρεμάστηκε άψυχο με το αίμα του να αφήνει απαίσια κατακόκκινα ίχνη θανάτου στην άσφαλτο. Το πίσω παρ μπριζ του οχήματος διαλύθηκε και το αμάξωμά του «φιλοτεχνήθηκε» από μερικές σκόρπιες τρύπες. Ο Μάρων, εκμεταλλευόμενος τη σύγχυσή τους άνοιξε ταχύτητα και πλεύρισε το όχημα του Νόμου. Ο Σκοτεινός, στο μεταξύ, συνέχισε να πυροβολεί εναντίον τους. Δυο πυροβολισμοί ξέφυγαν μέσα από το αυτοκίνητο, αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ο αστυνομικός με μια «τιμονιά» προσπάθησε να ανατρέψει την καταδιωκόμενη μοτοσυκλέτα. Αυτός όμως, που περίμενε μια τέτοιαν αντίδραση, απομακρύνθηκε λοξώς αριστερά τόσο όσο χρειαζόταν για να αποφύγει τη σύγκρουση με τους αστυνομικούς αλλά και με ένα φορτηγό που κινούνταν δίπλα τους. Το όχημα τελικά έπεσε πάνω τους με λιγότερη ορμή απ’ όση υπολόγιζε ο οδηγός του. Ο Μάρων βόγκηξε από τον οξύ πόνο που του προκάλεσε το χτύπημα με το αμάξωμα του οχήματος και η μηχανή τραντάχτηκε αρκετά. Όμως ο Σκοτεινός δεν είναι κανένα άπειρο στρατιωτάκι. Ο κίνδυνος έχει γίνει, εδώ και χρόνια, τρόπος ζωής γι’ αυτόν. Μερικά ταρακουνήματα δεν θα ήταν δυνατόν να τον αποσπάσουν από το σχέδιο δράσης που μόλις είχε καταστρώσει… Με μια αριστοτεχνική κίνηση, μετέφερε το πιστόλι του στο αριστερό του χέρι, εγκλωβίζοντάς το ανάμεσα στην παλάμη του και την καλυμμένη από το αλεξίσφαιρο γιλέκο και τα διάφορα όπλα και πυρομαχικά κοιλιά του Μάρωνα. Μ’ αυτόν τον τρόπο είχε το πιστόλι του σε άμεση διαθεσιμότητα, αλλά και το δεξί του χέρι ελεύθερο να ολοκληρώσει το φρικιαστικό του σχέδιο. Ενεργώντας αστραπιαία, τράβηξε μια εμπρηστική χειροβομβίδα που είχε αγκιστρωμένη στο γιλέκο του και την πέταξε μέσα στον θάλαμο των επιβατών του οχήματος των διωκτών τους! Με τον τρόπο που την είχε αναρτήσει πάνω του, αρκούσε μόνο να την τραβήξει δυνατά από πάνω του, ώστε να βρεθεί το πυρομαχικό στο χέρι του απασφαλισμένο και έτοιμο για ρίψη. 

Ο Μάρων τότε επιτάχυνε απότομα, περνώντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα ανάμεσα από τα δύο προπορευόμενα οχήματα, «ξύνοντας» τα γόνατα των δεξιών τους ποδιών πάνω στις λαμαρίνες των αυτοκινήτων. Ο Σκοτεινός, μάλιστα, έσπασε και τον καθρέπτη του ενός χτυπώντας τον με τον αγκώνα του. Η συνέχεια απέβη φρικτή για τους τρεις ζωντανούς επιβαίνοντες του αστυνομικού οχήματος. Η χειροβομβίδα εξερράγη πριν προλάβουν οι άμοιροι να την πετάξουν έξω, κατακαίοντάς τους ζωντανούς. Το αυτοκίνητο τυλίχθηκε στις φλόγες και, πέφτοντας πάνω σε ένα φορτηγό, το οδήγησε σε μια τρελή πορεία προς το αντίθετο ρεύμα, όπου ο οδηγός του, στην απέλπιδα προσπάθειά του να το ελέγξει, το ανέτρεψε παρασύροντας πολλά διερχόμενα οχήματα. Το φλεγόμενο αστυνομικό αυτοκίνητο, αφού συγκρούστηκε με δύο SUV22, έπεσε πάνω σε έναν αυτοκινούμενο γερανό, στη δεξιά πλευρά του οδοστρώματος, με συνέπεια να εκραγεί μεταδίδοντας τις φλόγες και σε διερχόμενα οχήματα. Η κίνηση πίσω από τους δύο εισβολείς διεκόπη και τα περιπολικά που τους ακολουθούσαν, εγκλωβίστηκαν σε ένα απίστευτο χάος φλεγομένων και αναποδογυρισμένων οχημάτων, με διασκορπισμένα κορμιά νεκρών ή βαρύτατα τραυματισμένων πολιτών! 

Ο ουρανός είχε γεμίσει μαύρους καπνούς, πράγμα που περιόριζε την ορατότητα των ελικοπτέρων. Ο Μάρων ώθησε τη μηχανή κοντά στη διπλή διαχωριστική λωρίδα του οδοστρώματος και μʼ ένα κινηματογραφικό φρενάρισμα κατάφερε να φέρει τον δείκτη του ταχυμέτρου κοντά στο μηδέν! Ο Σκοτεινός, απροετοίμαστος για μια τέτοια ενέργεια, χτύπησε με σφοδρότητα το επιχειρησιακού τύπου στρατιωτικό κράνος του πάνω στο αντίστοιχο του Μάρωνα. Ήταν δε τόσο απότομη η μείωση της ταχύτητας που οι λευκοί καπνοί, οι οποίοι παρήχθησαν από το κατά διακοπτόμενα διαστήματα «κοκκάλωμα» και σύρσιμο των τροχών στην άσφαλτο, τύλιξαν και προσπέρασαν τη μοτοσυκλέτα! Αυτός, ακινητοποιώντας τελείως τον πίσω τροχό και γέρνοντας το δίκυκλο προς τ’ αριστερά, κατάφερε να πραγματοποιήσει μια θεαματική επιτόπου ανατροφή, σαν κι αυτές στις οποίες επιδίδονται οι οδηγοί μοτοσυκλετών off road κατά τη διάρκεια επιδείξεων. Μέσα στο αντίθετο ρεύμα, με τα αυτοκίνητα να καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μην πέσουν πάνω τους, στήριξε για κλάσματα δευτερολέπτου τη μηχανή ακουμπώντας το αριστερό του πόδι στην άσφαλτο. Η απαίσια μυρωδιά του πυρακτωμένου υλικού απ’ τις «δαγκάνες» των δισκοφρένων εισέβαλε προειδοποιητικά στα ρουθούνια τους, δηλώνοντάς τους ξεκάθαρα ότι, εάν με κάποιο μαγικό τρόπο δεν έπεφτε ο «πυρετός» στο σύστημα πέδησης, τότε τα επόμενα φρεναρίσματα θα τροφοδοτούσαν με πολύ γέλιο τούς απανταχού τζογαδόρους που θα στοιχημάτιζαν μεγάλα ποσά στον τρόπο με τον οποίο θα κατάφερνε η μοτοσυκλέτα να γίνει αναπόσπαστο μέρος της μάζας τού οποιουδήποτε αντικειμένου βρισκόταν ξαφνικά μπροστά της! 

Το δίκυκλο μαστίγωσε τα ξαναμμένα του άλογα και τινάχθηκε μπροστά ουρλιάζοντας. Ο Μάρων, πραγματοποιώντας μια τρελή κούρσα και παραβιάζοντας όποιον κανόνα οδικής κυκλοφορίας δεν είχε μακελέψει κατά τα προηγούμενα δραματικά λεπτά της διαφυγής τους, τρύπωσε στον πρώτο παράδρομο που συνάντησε στα δεξιά τους. Η περίπτωση να βρεθούν σε μεγάλο αστικό κέντρο, ώστε, επιδιδόμενοι σε μια τεράστια ποικιλία εγκλημάτων, να δραπετεύσουν ανακατεμένοι στο έξαλλο πλήθος, μάλλον τους εγκατέλειπε οριστικά. Πιστοί στην προηγούμενη δράση τους, χώθηκαν σε μια πυκνή συστάδα δένδρων απ’ όπου ο Σκοτεινός, εκτελώντας με απίστευτη ταχύτητα σκοπευμένα πυρά, διεμήνυσε στους πιλότους των ελικοπτέρων, τα οποία είχαν πλησιάσει αρκετά, ότι εάν ήθελαν να προσγειωθούν από μόνοι τους και όχι να τους «υπογειώσουν» τέσσερις μαυροφορεμένοι κύριοι (!), τότε έπρεπε να τηρήσουν με ευλάβεια τον κανόνα που ο κώδικας οδικής κυκλοφορίας επιβάλλει: «τηρήσατε τας αποστάσεις»…

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ 

Ο Χαρίτων Γιωτάκης γεννήθηκε, μεγάλωσε και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Αθήνα όπου και διαμένει μόνιμα. Για λίγα χρόνια έζησε στην Κέρκυρα όπου έλαβε μουσικές σπουδές. Είναι ελεύθερος επαγγελματίας και ασχολείται επίσης με τον αθλητισμό και τις μελέτες ανανεωσίμων πηγών ενεργείας.

Εκδοθέντα έργα του είναι τα εξής: 

το μυθιστόρημα με τίτλο: «Τιμωρία η λέξη των θεών» (367 σελ., εκδόσεις ‘‘Εκών’’, Ιούλιος 2011), 

το ιστορικό μυθιστόρημα με τίτλο: «Σπαρτιάτες οι σκλάβοι του Πολέμου» (587 σελ., εκδόσεις ‘‘Χριστάκη’’, Μάρτιος 2013), 

το επίσης ιστορικό μυθιστόρημα με τίτλο: «Εμαυτόν και μετά απάντων» (872 σελ., εκδόσεις ‘‘Εκών’’, Ιανουάριος 2016

και το μυθιστόρημα με τίτλο: « Οι άγγελοι αγαπούν τους αμαρτωλούς » ( 616 σελ, εκδόσεις Εκών , Ιούνιος 2017)