Maria Anagnostopoulou " Ατιτλο "

πηγή φωτογραφίας 

Μοναχική ελπίδα στεκούμενη μπρος στο τώρα
κρατά μέσα στην μικρή χούφτα της
το θρόισμα αυτό που κάνει στο ξεμούδιασμα του το όνειρο.
Απαλό φιλί, πνοή δίνει
να αρχίσει η καρδία τους χτύπους.
Το αίμα που βάφει τα χλωμά χείλη
τριαντάφυλλο φαντάζει στο βάζο της μοναξιάς της,
κι αν ίσκιος αδερφός αφήνει το σάρκωμα του αφυδατωμένο κάτω από τα βλέφαρα
εγώ τον φόβο θα κρατήσω πώς απόρριψη θα μείνει σαν φύγει το φεγγάρι.
Και σαν πέτρες θα πετάξουν στο λιθοβολισμό οι αναμάρτητοι
εγώ θα τις μάσω όλες σαν πολύτιμες
παιχνίδι να φτιάξω στην άκρη της αυλής,
με ασβέστη να γίνουν όμορφες από το χέρι της μάνας.
Μα σαν φτάσει η ώρα να μεγαλώσω, στην μνήμη των στιγμών
μνημείο θα γίνουν με πλάκα πάνω τους,
μοιρολόι κλεμμένης ευτυχίας
τότε που οι σκιές, μαυροφόρες, το θρόισμα καντήλι κρατούν
στον τάφο που με ρίξαν.
Μην δείχνεις τόσο φοβισμένος, είναι απλά μια φάση που περνώ απλά μια από τις άσχημες μέρες μου.
Εκείνες που απολογισμό κάνω σε όλα αυτά που μοίρασα τόσο απλόχερα σε εγκληματίες καρδιών.
Ντυμένοι φτάσαν, φανταχτερά
με κρυμμένα νύχια στις τσέπες τους, κι όταν χαμόγελο δοτικότητας ζωγράφισε στα χείλη μου η άδολη αγάπη
τα ελεύθερωσαν, κατασπαράζοντας την δύστυχη ψυχή μου.
Κουρέλια μαζεύω το ομολογώ, ότι έμεινε στο πέρασμα του χρόνου, κι όση αγάπη υπήρχε μέσα μου, κόλλησε τα λιγοστά κομμάτια
φτιάχνοντας μια νέα καρδιά
ακόμα πιο μεγάλη, για να μπορώ να μοιράσω ακόμα περισσότερα στους μίζερους φονιάδες...

Maria Anagnostopoulou 20-6-17
Το ποίημα είναι κατοχυρωμένο