Φωτογραφία: Βασιλική Τάτση |
Ένα χαμόσπιτο η καρδιά
πόρτα ορθάνοιχτη,
παραθύρια ολόφωτα,
τα σκαλοπάτια φτωχικά,
μισογκρεμισμένα… μα
κάθε σκαλοπάτι κι ένα φως
*¨`*•★
•
Στο πρώτο σκαλοπάτι
ένα δάκρυ ακούμπησα,
για να ‘χει λάδι το καντήλι της ζωής
να μην το δω ποτέ να σώνεται,
να ‘χει μελάνι η πένα της ψυχής
μαρτυρική κατάθεση να κάνει,
ονειρικά μελλούμενα να ζωγραφίζει,
αναμνήσεις πικρές…
στο χωμάτινο κατώφλι να αφήνει
*¨`*•★
•
Στο δεύτερο σκαλοπάτι
την πνοή μου φύσηξα,
για να χει η φλόγα μου αντιστάσεις,
μην τύχει και σκιαγμένη μάθει
στη ζήση να πορεύεται,
μη και της τύχης οι πλανόδιοι καταφέρουν
την καύτρα της να κλέψουν
ζητώντας πρόσκαιρα να ζεσταθούν
*¨`*•★
•
Κι όταν τα σκαλοπάτια μου τελειώσαν
το τζάκι μου άναψα
στο έμπα της καρδιάς να φαίνεται
μη κι αφιλόξενη,
μα και αφρόντιστη
η εξώθυρα φανεί
αν… φίλοι έρθουν,
μα κι εχθροί…
όλοι τα ίδια πήραν άλλωστε,
όλοι την τρύπια πόρτα μου διαβήκαν,
και το φευγιό του καθενός,
όπως το λαχταρούσε…
οι φίλοι σαν κύριοι,
οι εχθροί σαν λιποτάκτες
*¨`*•★
•
●▬▬▬▬▬▬▬●
Ειρήνη-Βαρβάρα Λαγουβάρδου
Ποιητ. Συλλογή: ΡΑΓΙΣΜΕΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ-Η ώρα της εξόδου
Εκδόσεις Όστρια
Συμμετοχή στο Φεστιβάλ της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών 2017, με θέμα την «ιδέα της κατοίκησης, τη σημασία της κατασκευής και του σπιτιού», αλλά με τις ευρύτερες ψυχοσυναισθηματικές προεκτάσεις τους• καθώς το σπίτι μας δεν είναι μόνον οι τοίχοι• είναι το σώμα και το πνεύμα μας, οι αντιλήψεις και οι ιδέες μας, τα συναισθήματα και η κοσμοθεωρία μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου