Στο καφενεδάκι του νεκροταφείου απαίτησα να σερβίρουν γλυκό πορτοκάλι. Όχι καφέ… γλυκό πορτοκάλι. Από το βράδυ μετέφερα δεκάδες βάζα που είχες στα ντουλάπια της κουζίνας, στο σύνθετο, στα ράφια της αποθήκης… παντού. Ήταν η εμμονή σου αυτό το γλυκό. Μικρή μ’ άφηνες κι έφτιαχνα κολιέ με τις φλούδες αφού τις δίπλωνα όσο πιο σφιχτά μπορούσα. Μετά τις βάζαμε να βράσουν πάλι και πάλι ώσπου να ξεπικρίσουν. «τα γλυκόπικρα είναι τα πιο αυθεντικά γλυκά, έλεγες… έχουν τη γεύση της ζωής… δε ξέρουν να ξεγελούν… δεν προδίδουν. Εξισώνουν την αλήθεια με το ψέμα χωρίς να συνθλίβουν την ουσία.
«Αίσχος είπαν οι περισσότεροι»… … κι αποχώρησαν ησύχως»… Κάποιοι ελάχιστοι έμειναν. Κι έφαγαν γλυκό πορτοκάλι μαζί μου. Φάγαμε μαζί το γλυκό πορτοκάλι της μαμάς»
νιοβη
Από το θεατρικό μονόλογο "γλυκό πορτοκάλι".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου