ΓΙΩΡΓΗΣ ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ "Επιστροφή "

Σκέπτομαι την ώρα εκείνη
-ας είναι μακρινή-
που θ’ αποκλείσω τα μάτια μου απ’ το φως,
καθώς ο Μέγιστος θα μ΄ έχει καταλάβει.
Με πόση βεβαιότητα θα ακολουθήσω
την μοίρα των θνητών!
Με πόση σιωπή από καιρό ετοιμασμένη!
Θα χτυπήσει τότε πένθιμα
η καμπάνα στο χωριό.
Άλλος ένα ακόμα χώμα στο χώμα.
Κοίτα! Ο ένας που ήμουνα κι εγώ,
όπως όλα. Στη ματαιότητα του μηδενός.

Θα μου λείψεις ζωή των ανθρώπων.
Σε λάτρεψα. Μα δεν σε κατάχτησα.
Από το πρώτο μου κλάμα το ήξερα,
μα πώς να το δεχτώ;
Θα υποκύψω λοιπόν όπως όλοι
και θα σφαλίσω τη σάρκα μου στο κενό
και μόνο το Λόγο ίσως πίσω μου αφήσω,
μικρόν , ταπεινό, ισχνό,
σαν ψαλμωδία σ’ εσπερινό.

Παράξενο τρισδοξασμένο σύμπαν,
θα εξοφλήσω την ύλη και την ψυχή μου κι εγώ
αφήνοντας την ανάσα μου στον αιθέρα.
Θα σου δοθώ πάλι ολοσχερώς
εσένα που μου δώρισες το παν μέσα στο λίγο.
Την ώρα εκείνη -ας είναι μακρινή-
ω ακατάληπτο σύμπαν, στο ανεπαίσθητο φως
με σεβασμό θα σου επιστρέψω τη λέξη αγαπώ.
Το ρήμα της αιωνιότητάς μου…

γ.π.κ-δρ.
Από την ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ