ΒΟΥΛΑ ΚΑΠΙΡΗ - Η ΓΟΡΓΟΝΑ ΚΙ Ο ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ

Freydoon Rassouli art 

Φύκια μπλεγμένα στα χρυσά μαλλιά,
στέμμα της κόκκινοι αστερίες,
τόσων αιώνων έννοιες,τόσες ιστορίες!
Φίλος πιστός ο ήλιος της με τις αχτίδες τη χτενίζει,
στα χάδια του τη νανουρίζει.
Ολημερίς σεργιάνι απ' άκρη σ'άκρη,
της θάλασσας κυρά, ξέρει τις ρούγες της καλά.
Όμορφο πλάσμα, αλλόκοτο, μα λίγο ιδιότροπο,
η αναζήτηση στο βλέμμα της, οικόσημο!
Κάποτε αναθυμάται τη στεριά
και νοσταλγεί τ' ανθρώπινα,
τον έρωτα, τα πάθη!
Άτυχοι στάθηκαν πολλοί,
μα τυχερός όποιος την γνώρισε και δεν εχάθη!
Η γοητεία του άγνωστου, του καπετάνιου ο γητευτής,
προκλητικό το ωραίο το ταξίδι,
να φεύγει για του νόστου το νησί,
στην ίδια ρότα μια ζωή για την Ιθάκη!
Μοιραία ήταν η στιγμή, η Λάχεσις τον έφερε εκεί,
στο διάβα της, στο συναπάντημά της.
Δυό σαϊτιές τα μάτια της, στα μάτια του καρφώνει
και σαν μαγνήτης τον τραβά ενώ σιμώνει!
Πανώρια η γοργόνα, αστραφτερή,
χαμογελά και πιάνεται απ' την κουπαστή.
Η όψη της η θρυλική, πόσο είναι σαγηνευτική!
Μ' ένα λυπητερό κι εξώκοσμο τραγούδι, τον κλέβει απ' το τιμόνι.
Δίχτυα απλώνει γύρω του τα ζωντανά μαλλιά της,
τον δένει επάνω της σφιχτά.
Τινάζει την ουρά της δυνατά κι χάνονται σ' απάτητα νερά!
Άγριο ρόδο της κεντάει την καρδιά,
ο άνδρας που κρατάει αγκαλιά.
Με μιας χαμήλωσε ο ουρανός,
λάμπουν μυριάδες άστρα, φεγγοβολάει ο βυθός!
Του έρωτα το άρωμα, τη φύση της μερεύει,
το δέρμα το φολιδωτό, βελούδο γίνεται απαλό.
Μιλάει η λίρα της γλυκά, δείχνει ευτυχισμένη!
Αναγεννιέται η Άνοιξη στα κοραλλένια βάθη,
δελφίνια σέρνουν το άρμα της το ολόλαμπρο μεσ' στα άνθη!
Άσμα ασμάτων, έξαψη μουσική στην άφρη των κυμάτων.
Πανάρχαια και νιογέννητη,
στα μάγια και στα όνειρα ακροβατεί,
αέναη πηγή ζωής, κάθε φορά ξεχωριστή η γεύση του έρωτα.
Μια του μοναδική στιγμή, μπορεί ν' αξίζει όσο μια αιωνιότητα!
Το φιλντισένιο φυλαχτό με το μαργαριτάρι
αγγίζει με τα χείλη της κι επάνω του φοράει!
Ελεύθερο θαλασσινό θεριό,
τα κύματα μονάχη κουμαντάρει.
Ταίρι θνητό δεν κάνει, μιας που ζωή γι' αυτόν δεν έχει, όπου εκείνη κατοικεί!
Τον αγκαλιάζει τελευταία φορά και αναδύονται αργά....
τη νοιώθει λυπημένη!
Μ' ένα φιλί της, χαρίζει τον ωραίο άνδρα πίσω στο τιμόνι, με το υνί που διάλεξε τον χρόνο του να οργώνει.
Μία ακόμη τρυφερή ματιά και η γοργόνα επέστρεψε στης θάλασσας το αμόνι!

Καραβοκύρης πάλι στο αγαπημένο του σκαρί,
που 'ναι στο ακρόπρωρο γοργόνα σκαλισμένη.
Τη συλλογιέται και αργεί, ακόμη μαγεμένος από την σπάνια ομορφιά να τον μυεί στ' απόκρυφά της.
Η αρχόντισσα που απρόσμενα τον πότισε χαρά, γλυκιά του συντροφιά,
η σκέψη της μαζί του αρμενίζει!
Σμήνος τα θαλασσόπουλα σε αναμονή, με τις φωνές τους προλογίζουν το ταξίδι.
Ο έρωτας του τον καλεί,
τα ωραία ιδανικά του να γυρέψει
πέρα από την γραμμή των οριζόντων,
ως εραστής των μακρινών ακτών,
ταξιδευτής ταγμένος των γαλάζιων πόντων!!!

~ ~ V.K ~ ~
Voula Kapiri 8/6/2017