Κράτησα την ψυχή μου , μια νύχτα στα χέρια
αχτίδα που φέγγει , της γης τα παρτέρια .
Και είδα τους Μάγους και τις Πυθίες
να λύνουν τα μάγια , μες στις γαζίες ...
αχτίδα που φέγγει , της γης τα παρτέρια .
Και είδα τους Μάγους και τις Πυθίες
να λύνουν τα μάγια , μες στις γαζίες ...
Παιδιά που διψούσαν , να πίνουν το νέκταρ
και γέρους που κλαίγαν , ν΄ αγγίζουν το Έαρ .
Γυναίκες στα κάστρα , να λύνουν αστέρια
και άντρες στις βάρκες , να δένουν αγέρια.
Και πάνω στον ήλιο , Θεούς ν΄ αλητεύουν
και κάτω στον Άδη , νεκρούς να χορεύουν ...
και γέρους που κλαίγαν , ν΄ αγγίζουν το Έαρ .
Γυναίκες στα κάστρα , να λύνουν αστέρια
και άντρες στις βάρκες , να δένουν αγέρια.
Και πάνω στον ήλιο , Θεούς ν΄ αλητεύουν
και κάτω στον Άδη , νεκρούς να χορεύουν ...
Αχ! βρε Ψυχή μου , σ΄ αυτό το ταξίδι
εγώ κι η φωνή μου , σου γράφουν ταξίμι .
Ποτέ μην πεθάνεις , στον κύκλο του Χάρου
μα πάντα να μένεις , σαν φως κάποιου φάρου...
εγώ κι η φωνή μου , σου γράφουν ταξίμι .
Ποτέ μην πεθάνεις , στον κύκλο του Χάρου
μα πάντα να μένεις , σαν φως κάποιου φάρου...
Νίκος Δημογκότσης
ΤΕΛΕΙΟ, ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΦΙΛΕ ΜΟΥ !!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή