Απόκαμα ν' ανασκαλεύω τα χρώματα
τους τόνους να βρω
του γκρι και του μωβ
να σε ντύσω'
να σκουραίνω με πόνο,
να ξανοίγω με θύμησες,
ν' αραιώνω με δάκρυ.
Ξεχάστηκα σε μια στιγμή
στον καμβά της ζωής,
που βαφτίσαμε οδύνη.
Μα κιοτεύει της γραφίδας το ίχνος
και το χαμόγελο
πώς να το περιγράψω;
Μισές οι γραμμές
και δεν έχω ούτε κίτρινο
να σου σιάξω έναν ήλιο
κι ούτ' ένα μπλε θαλασσινό
να περιγράψω τον ουρανό σου.
Λιγοστό 'ναι το κάρβουνο'
ο πίνακας ημιτελής
κι η ύπαρξή μου ατελής
στης απουσίας σου τη μαρτυρία,
που ξεθωριάζει,
σαν κλαίω πάνω στην αγάπη
κι αραιώνω με δάκρυ.
Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
http://st-dekouloupapadimitriou.blogspot.gr/
Αγαπημένη Σταυρούλα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο!!!!
Ευχαριστώ από καρδιάς Βούλα μου !
Διαγραφή