ΚΩΣΤΑΣ ΤΡΙΓΓΗΣ - 5 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ

i. 

αν εισιε η καρκια φωνη
τζιαι η ψυσιη μας μμαδκια
για τουτα ουλλα που θωρει
θα γινετουν κομμαδκια

χωγλα το γιεμα καυκη μας
κρουζη μας το στομασιην
σαν την φωδκια πυρουμενον
ε μεσα μας φαρματζιην

συγχωρα μας τα πλασματα
λυπηθουμας τζιαι νακκον
για δωκε μιαν ποτελιωσμας
συρε μας με στον λακκον

δωσμας αμανταν ποσπασιαν
αναπαμον τζιαι πναση
τουτη καρκια κουραστηκε
θαρκουμε πως θα σπαση

ραισεν που τα βασανα
φενεστε μον να ππεση
σαν το αυκον ετσακρισεν
μοιραστην που την μεση

κωστας τριγγης 

αγιος επικτητος κερυνειας

ii

Πλαστη να ειμουν το νερό
της θαλασσα σου δροσερό
πανω της τζιαι ν απλώννω

τζιαι να λαλω χαλάλιν της
να ππεφτω στην αγκαλιν της
σγιαν το τζιεριν να λιωννω

τζι οπως το ππουσι την αυκη
πριχου ο ηλιος μου να βκη
πανω της να τζιυλησω

τζι οπως απλωθεί η νοδκια
του κορμιού της την φωδκια
μ ενα φιλιν να σβήσω

Κώστας τριγγης
αγιος επικτητος κερυνεια

iii

Άπλωσα εγιω τα σιερκα μου
ψηλα εις τον αέραν
του ηλιου μου το φως
να κλέψω που την μεραν

ουλα να μαυρισουσιν
να σκοτεινιάσει ο τόπος
μαυρα να γινουν γερειμα
περκι βρεθεί ο τρόπος

να αλλαξουμεν τα πλασματα
τζιαι να συνετιστουμεν
πριχου να γίνει το κακον
τζι ουλοι καταστραφούμεν

τα πόδκια σηκωστηκασιν
της τζιεφαλης κτυπούσιν
το ενα δακτυλίν κόπηκεν
μα ουλα μας πονουσιν

τρίζουν τα Κόκκαλα της γης
τζιαι αιμορραγεί καρκια της
Καμίνι θελει να γενει
να κρούσει τα παιδκια της

Τιποτες να μεν μείνει
ουλα να γινουν χώμα
λαβα θα σύρει τζιαι φωδκια
στάχτη να γινουν λιώμα

Κώστας τριγγης
Αγιος επικτητος κερυνειας

iv

τζιη που βουρουν τα νεφικα
τα αερικά φυσουσιν
τα ζα τζιαι ζωντανά
τα πλασματα κλουθουσιν

τζιη που ο ηλιος το πρωί
με την χρυσή τ αχτίδα
καθε αυκην μας κουβαλά
το φως του την ελπίδα

τζι οπως απλωθεί η νοδκια
δροσιζει τες ψυσιες μας
τζιαι σβιννέι τα φαρματζια μας
τες μαράζοψυσιες μας

ετσι τζι εγιωνι κόρη μου
εσενα θα γυρεψω
σ ουλης της γης τα πέρατα
να σ ευρω να σε κλέψω

Κωστας τριγγης
Αγιος επικτητος κερυνειας

v

Με στες ποταμοδκιαβασες
στα βαθη τζιαι στες ξέρες
οπου συναουντ 'οι πνοες
ανάσες μα τζι 'αναπνοές
οι νυκτες μα τζιη μέρες

τζιη που τζιυλουσιν τα νερά
τρεχαμενα τζιαι πασιν
τζιαι δεν ηβρισκουν νεπαμον
παριορκαν μητε παμον
τα ζωντανά σου πνασιν

τα νεφικα τ' αερικά
απλωθούν τζ 'οι οσσιες μας
των πεύκων τα μουρμουρητά
της μάνας τ 'αναφυλητα
τζι 'μαραζοψυσιες μας

τζιη που κουλιαζουν οι πηγές
λιμνες τζι' ποταμοί μας
τα δάκρυα τα κλάματα
οι προσευκες τα τάματα
οι πίκρες τζι' καμοι μας

ποτζιη που σσιεται τρέμει γη
τζιαι στου γιαλου το πειν του
με στης καρκιας τα βάθη της
τζιαι της ψυσιης τα πάθη της
τζιαι τ ουρανού το δειν του

τζιη που ο χρόνος κρυβκεται
τζι' οι σταλαμες στα αψη
δκιω σε ψυσιη μου γι' άναμμαν
καρκια μου σεν προσαναμμαν
ο ηλιος μου για ν' αψη

τζιη που τζιημουνται τα κορμιά
νερό γινουνται χώμα
μεσα στη γη τζιαι πναζουσιν
αιωνια τζι'ησυχαζουσιν
σκόνη να γίνουν λιώμα

τα καχρη περκι σβησουσιν
στερεψουν τα φαρματζια
σαρατζια που μας καυκουσιν
μιαλες φωδκιες αναβκουσιν
τζιαι τρέχουν σγιαν τ αυλατζια

Κωστας τριγγης
αγιος επικτητος ....κερυνειας