Πατώ στα χνάρια της νύχτας.
Σαν κλαίει το φεγγάρι,
στο λυγμό του ακροβατώ.
Η θάλασσα, πάντα ίδια.
Τις ώρες της θύμησης,
ξεχνιέμαι στο αχολόγημα των κυμάτων
σαν γλύφουν την αμμουδιά.
Πλατύστομο γέλιο τα βαφτίσαμε.
Από τότε που έφυγες,
δεν ξαναγέλασε η θάλασσα.
Τόσα καλοκαίρια κι ακόμη να 'ρθεις.
Κι ούτε ένα γράμμα…
14/6/2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου