ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ " Ολα Αρχισαν στο Χαρτούμ "

Ενα βιβλίο για τον έρωτα, την συγχώρεση και τη λύτρωση. Μία ιστορία γεμάτη απρόσμενα και ανυπέρβλητα εμπόδια, κεραυνοβόλους έρωτες, χαμένες οικογένειες, κατεστραμμένες ζωές. Μια διεισδυτική ματιά στο πως μπορείς από τη μιά στιγμή στην άλλη να τα χάσεις όλα. Αλλά και να τα ξαναβρείς. 

Τρείς νέες γυναίκες μεγαλώνουν στη Θεσσαλονίκη. Οχι πολύ μακριά η μία από την άλλη. Κάποιο μυστήριο όμως σκιάζει την ύπαρξή τους ! Ενα μυστήριο που όταν αποκαλυφθεί θα φέρει τα πάνω κάτω. Ενα καλά κρυμμένο μυστικό που θα αλλάξει τις ζωές τους για πάντα.

Η αφετηρία του ; Το μυθικό Χαρτούμ. 

Το βιβλίο " Ολα Αρχισαν στο Χαρτούμ "Θα το βρείτε στην Ηλεκτρονική Διεύθυνση : https://payhip.com/b/30Xt

Σύντομο Βιογραφικό

Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1966. Κατάγομαι από την Κέρκυρα.

Σπούδασα Οικονομικά στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Εχω παρακολουθήσει μαθήματα δημιουργικής γραφής με τον Πέτρο Μάρκαρη και τον Αλέξη Σταμάτη.

Εχω εκδώσει ποιήματα στα ελληνικά και στα αγγλικά, κάποια από τα οποία έχουν διακριθεί σε διεθνείς διαγωνισμούς Το πρώτο μου διήγημα έλαβε μέρος στον ετήσιο διαγωνισμού του περιοδικού Madame Figaro και τιμήθηκε με ειδικό βραβείο (2001).

Εχω διατελέσει ανταποκρίτρια του πρακτορείου Reuters και έχω αρθογραφήσει σε διάφορα έντυπα και εφημερίδες.

Εχω εργαστεί ως οικονομολόγος σε μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες.

Αγαπημένες μου ασχολίες είναι ο χορός, η μουσική, τα  ταξίδια και το διάβασμα.

Αυτό είναι το πρώτο μου μυθιστόρημα.

❀    ❀    ❀    ❀

Δείγματα γραφής της Μαργαρίτας Σωτηροπούλου 

ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ - Διήγημα 

Συμμετοχή σε διαγωνισμό αστυνομικού διηγήματος (Εκδόσεις Μεταίχμιον – Oμάδα 3) 

Εχει ζαρώσει στον τοίχο και δεν κοιτάει τίποτα άλλο. Μονάχα εκείνο το λεκέ που μεγαλώνει. Ολο και μεγαλώνει. Κόκκινος, βαθυκόκκινος και μετά μώβ. Γυαλίζει στο σκοτάδι και μετά σβήνει. Το νιώθει ότι ο λεκές είναι απειλή. Σαφής, προκαθορισμένη και μοιραία. Κάθε φορά που τον πλησιάζει η φοβέρα γίνεται ξεκάθαρη, η αλήθεια σκληρή. 

Από περιέργεια προσπαθεί να τον αγγίξει. Να δει από τι είναι φτιαγμένος. Ο λεκές μετακινείται και απειλεί να τον καταπιεί. Ταυτόχρονα τον προειδοποιεί για κάτι. 

Για τί όμως ; Για κάτι που έχει ήδη συμβεί ; Για κάτι που συμβαίνει τώρα, μπροστά του ; 

Αδύνατον να συγκεντρωθεί ! Αδύνατον να ανακαλέσει τα γεγονότα από τη συγκεχυμένη μνήμη του. 

Η αφοριστική απειλή θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, το νιώθει. Το σχήμα του λεκέ αλλάζει. Σχηματίζει λέξεις : Προδοσία, Μίσος, Εισβολέας, Ξένο Σώμα. 

Οι αισθήσεις του έχουν αρχίσει να τον εγκαταλείπουν. Δεν αισθάνεται όλα τα μέλη του σώματός του, τον έχουν εγκαταλείψει κι αυτά. 

Εχει ιδρώσει. Τόσο πολύ που όσο και να σκουπίζει με το μεταξωτό ριγέ μαντήλι τις σταγόνες από ιδρώτα που κυλούν στο πρόσωπό του, εκείνες συνεχίζουν ανενόχλητες την πορεία τους πρός το λευκό πουκάμισο, το γκρί παντελόνι, το ένα και μοναδικό παπούτσι. 

Η ανάσα του βγαίνει αραιή, πολύτιμη. Η χρωματιστή ζωή του κινδυνεύει να γίνει μονόχρωμη. 

Εύθραυστα και με προσοχή, κάθεται στο πάτωμα. Για να μην ενοχλήσει το λεκέ, να μην εισβάλλει στο ζωτικό του χώρο. 

Γέρνει πίσω και ακουμπά στον κίτρινο τοίχο. Η νωπή μπογιά ποτίζει το άσπρο πουκάμισο. 

Το μόνο που θέλει είναι να ξεχάσει, να διαγράψει... 

Ο λεκές έχει γίνει ένα με το χέρι. Το χέρι που ήταν άλλοτε οικείο, τώρα φαντάζει ξένο. Το βλέπει να κατευθύνεται επάνω του. Είναι τρομακτικό αυτό το χέρι, χωρίς ίχνος ευσπλαχνίας. 

Από το φόβο του τινάζεται. Χτυπάει με δύναμη το κεφάλι στην ξύλινη, χαμηλοτάβανη οροφή. Βρίζει χαμηλόφωνα για να μην τον αντιληφθεί το χέρι που κινείται με μανία καταπάνω του. Η καρδιά του χτυπά δυνατά. Νομίζει ότι την βλέπει να μπαίνει και να βγαίνει απότομα από το στέρνο του καθώς πάλλεται ακανόνιστα. 

Διπλώνεται στα δύο. Βγάζει ένα ουρλιαχτό. Πονάει, πονάει πραγματικά. Πρέπει να καλέσει την αστυνομία, ένα ασθενοφόρο, κάποιον... 

Το χέρι της είναι ακόμα εκεί, απειλητικό, αμείλικτο. Πρέπει να το πολεμήσει αλλά κάθε ικανότητα για λογική σκέψη έχει εκμηδενιστεί. 

Εκείνη κρατάει το τεράστιο μαχαίρι της κουζίνας. Το ιαπωνικό, που είχαν αγοράσει μαζί. Τον πλησιάζει με μάτια που γυαλίζουν με λύσσα και ένα βρυχηθμό που δεν θυμίζει άνθρωπο. Το Τojiro με τα οδοντωτά του άκρα είναι ένα ενθύμιο μίας εποχής που αγαπιόντουσαν. Που δεν ήταν δύο ξένοι. Που ο έρωτας και η αγάπη καθόριζαν την υπόσταση και των δυό τους. 

Τίποτα δεν θα είχε συμβεί αν δεν είχαν διαταράξει την ακριβή ιεροτελεστία της καθημερινότητας. Αν δεν την είχαν βεβηλώσει σπάζοντας τον πρώτο κρίκο. 

Αυτό το αναθεματισμένο το ταξίδι έφταιγε για όλα ! 

Είχαν αποφασίσει να τα κάνουν όλα διαφορετικά. Είχαν αγοράσει καινούργιες βαλίτσες ! Είχαν πακετάρει μαζί και όχι ξεχωριστά, όπως συνήθως ! Είχαν διαλέξει ένα βροχερό μέρος και όχι ένα ηλιόλουστό ! 

Στο ξενοδοχείο εκείνος συνάντησε την εισβολέα. Ενα αιθέριο πλάσμα και αλώβητο. Η εξωτική της αύρα τον έστειλε μεμιάς στον κόσμο των απολαύσεων. Ενέδωσει στη γοητεία του αιθέριου πλάσματος. Αυτός που ορκιζόταν ότι δε θα πρόδιδε ποτέ. 

Το αιθέριο πλάσμα παραμέρισε με χάρη και αλαζονεία το απλό, το καθημερινό. Το αφάνισε με ένα απλό τίναγμα της θεσπέσιας χαίτης του. 

Εκείνη παρακολουθούσε παγωμένη όπως έβλεπε τη σαγήνη να νικά. 

Το χέρι που κρατά το μαχαίρι κινείται τώρα. Πάνω κάτω, πάνω κάτω. Χτυπάει ξανά και ξανά με απανωτές, κοφτές κινήσεις. 

Με ένα μίσος που φώλιασε απρόσμενα στη θέση του έρωτα. 

Πρέπει να σταματήσει το χέρι. Του κόβει το οξυγόνο, τη ζωή... 

Το αίμα κυλά στα χέρια, στην κοιλιά, στο στήθος... Η λίμνη που σχηματίζεται, ο λεκές, μοιάζει λιγάκι με τη Μεγάλη Πρέσπα. Η σκέψη του φέρνει γέλια. Το ένα πόδι, το γυμνό γλιστράει ανάμεσα στα σκούρα νερά της λίμνης. 

Δεν υπάρχει χώρος για εξηγήσεις. Πώς να δικαιολογήσεις την προδοσία; Πώς να πείσεις ότι η αγάπη ξεστρατίζει ; Πώς να εξηγήσεις ότι το αιθέριο είναι αέρας που εξαφανίζεται αφού πρώτα καταβάλλει κάθε διαθέσιμο κενό. 

Εκείνη κουβαλά μέσα της Νέα Ζωή. Σύντομα θα την φέρει στο "Γενναίο Κόσμο" μας. 

Το μαχαίρι της ξεφεύγει από το χέρι. Κυλάει με θόρυβο στο πάτωμα και ταλαντεύεται στα νερά της βαθυκόκκινης λίμνης. Σωριάζεται δίπλα του και κοιτάει μπροστά της με βλέμμα ησυχασμένο. 

Την κοιτάει κι εκείνος με θλιμμένα μάτια. Εχει τώρα κάτι το αιθέριο αυτή όπως το πλάσμα. Το θηρίο ημέρεψε . Αλλά για πόσο ; Για πόσο έχει κορέσει τη δίψα του για εκδίκηση ; Για αίμα ; 

Απλώνει το ένα χέρι για να την αγγίξει κι εκείνη τον αφήνει. 

Το αίμα του κυλά επάνω στο πουκάμισό της. Τα ρόζ τριαντάφυλλα χρωματίζονται κι αυτά. Μεγαλώνουν, μεγαλώνουν και τελικά αλλάζουν σχήμα. 

"Τι συμβαίνει ;" τη ρωτά. "Τι μας συνέβη ;" 

Προλαβαίνει να δεί μία λάμψη στα μάτια της. Περιμένει με παραίτηση το επόμενο χτύπημα. Εκείνη αρπάζει το μαχαίρι και το στρέφει πρός το μέρος του. Μέσα σε μιά στιγμή το τέλος είναι ορατό. 

Εκείνη πετά το μαχαίρι στο πάτωμα και ξεσπά σε δυνατά, τρανταχτά γέλια. 

"Πάω να αλλάξω" δηλώνει με ηρεμία. 

Ανοίγει την πόρτα του δωματίου. 

Από το άνοιγμά της βλέπει τη μορφή της να ξεμακραίνει στο γκρίζο, βρεγμένο δρόμο.

❀ ❀ ❀ ❀

THE CRABBED WAKING HOURS- Ποίημα 

Επελέγη για την ετήσια έκδοση του "American Poetry Anthology" (ΕΚΔΟΣΗ ΣΤΙΣ Η.Π.Α.)

Εγινε τραγούδι από τη ρόκ μπάντα "ΚΑΘ' ΟΔΟΝ" (ΕΛΛΑΔΑ) 

Dark, empty city, threatening sky. 

Clouds leading nowhere. 

No friendships, no smiles. 

Strange summer warmness of dreams in the hay. 

Sleepless heartbeats waiting to break away. 

At the edge of the bridge life was swaying. 

The feeling was free… 

A strange place to be. 

He stood there. No motion. 

Brusque images went by. 

His mind was left breathless, his soul on fire. 

Tears on a highway at racing time. 

With naked body he walked in the rain, 

Season of Heaven or season of pain ? 

His eyes reflections of void illusions, 

Looking for sunshine where there was not any. 

Songs, messages dying away. 

Cause, the hardest times are the waking hours.