Εκδόσεις - Έλευσις & Υδράνη
Έτος - 2017
Είδος - Ποιητική Συλλογή
Περιγραφή
Μια μέρα βρήκα κάτι μικρούς στίχους
σαν αυτούς που ξεχνιούνται
στο τραπέζι φεύγοντας.
Ήταν μουντζουρωμένοι
και με το τσαλακωμένο
χάρτινο προσωπάκι τους
με κοίταζαν ντροπαλά.
Φρόντισα τους μικρούς
στίχους σε γλάστρες
κι εκείνες ξεχείλισαν
χρώματα και έρωτα.
Μαίρη Μπριλή
Ποιήματα Συλλογής
i. Παγόδες σε βότσαλα
-------------------------------
Ζωγράφιζε παγόδες σε λίμνες
πάνω σε αστραφτερά βότσαλα
που ήταν σαν χαμόγελα καλημέρας
στο περίγραμμα των χειλιών της .
Και είχε μεν εκείνο το χάρισμα
να τα κάνει τόσο εύθραυστα
– σαν φίνα κινέζικη πορσελάνη-
της έλειπε δε εκείνο
το φλύαρο γυναικείο χαρακτηριστικό ,
κι έτσι δεν μου άφησε περιθώρια συζήτησης.
Χαμήλωσε το θαμπό βλέμμα στον λεπτό
μελαγχολικό κύκνο του λαιμού της, μόλις με είδε,
σαν να ήθελε να κοιμηθεί
στο μαξιλάρι της πλάτης της
κι αγόρασα εκείνο με την παγόδα
και το αγκυροβολημένο πλοίο
στην άλλη όψη του.
Έφυγε με τα υπόλοιπα
στο βαθούλωμα της ομπρέλας της
πάνω στον ρυθμό που έδιναν
τα ξύλινα πέδιλα , με το κιμονό της
ν’ ανεμίζει ανέμελα.
Πολλές φορές που κοιτάζω
το μοναχικό βότσαλο ανακαλώ στη μνήμη
έτσι αστραφτερά όλα εκείνα που άφησε
στην παραλία που τη γνώρισα.
Μαζί με την μορφή της
όχι όμως σαν γυναίκα,
αλλά σαν λίμνη.
❀ ❀ ❀ ❀
ii.Ποταμός και ΘάλασσαΣτην ερωτική τους συνεύρεση,
μην με ρωτήσετε
να σας εξηγήσω
πως εγώ από το πουθενά
να παρευρεθώ έγινε.
Δεν το γνωρίζω .
Απλώς έκλεισα τα μάτια.
Εκείνος , παρορμητικός και καθάριος ,
γύμνωνε με τις χούφτες του
τους δρόμους από τα βότσαλα
καθώς προσπερνούσε .
Βουνίσιος!
Εκείνη, θελκτική και μυστηριώδης ,
αναποφάσιστη ήταν ωστόσο,
σαν να ήθελε να φύγει
και το μετάνιωνε .
Θαλασσινή!
Κατέλαβα μια σκιά πλάι τους .
Άκουγα τις κινήσεις τους,
τους σπασμούς των σπονδύλων τους
τη φυσική ροή των συνομιλιών τους ,
Εγώ
που ποτέ
δεν θα ξεχάσω τα λόγια τους .
❀ ❀ ❀ ❀
iii.Στα κρινοδάχτυλα της ΘάλασσαςΚαυχιόταν
πως ήταν το ψηλότερο
απ’ όλο τ’ άλλα κύματα
κι εκείνα χαμήλωναν το κεφάλι.
Χαιρόταν
η Θάλασσα ξαπλωμένη
στο μετέωρο στρώμα της
τα πετάγματά τους στα ύψη .
Και καθώς όλα τα δάχτυλα
δεν είναι ίσα αλλά γεννημένα μαζί
τα έλεγχε,
με το νήμα της στάθμης
στα κρινοδάχτυλα
της υγρής της παλάμης ,
και στον κίνδυνο μην τσακιστεί
το ύψιστο
στην μετριότητα επανέφερε.
Κρατούσε δε
για το καθένα το δικό του μέτρο.
Λες και ήταν
Αυτή γεννημένη
το καθένα
να κρίνει.
Βιογραφικά στοιχεία
Η Μαίρη Μπριλή γεννήθηκε και ζει στον Πειραιά. Σπούδασε Λογιστική και έχει παρακολουθήσει πολλά σεμινάρια: Γραφιστικής, Νοσηλευτικής,. Περίθαλψης Ηλικιωμένων και Μακροοικονομίας. Εργάστηκε σε Ασφαλιστικό Γραφείο. Ασχολείται με τη Μουσική και συμμετέχει σαν σοπράνο σε χορωδία. Είναι γενική γραμματέας της Εταιρεία Τεχνών Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου (Ε.Τ.Ε.Π.Κ.). Έχει δημοσιεύσει ποιήματα στο διαδίκτυο και σε ανθολόγια . Είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.
ΚΡΙΤΙΚΗ
i. Κώστας Καρούσος " Ανθρωποι στη θάλασσα " ποιητικό της Μαίρης Μπριλή
( Ομιλία κατά την παρουσίαση του βιβλίου )
Εκλεκτοί προσκεκλημένοι φίλες και φίλοι-Σας ευχαριστώ για την παρουσία σας.
Η ποίηση της εποχής μας,αντικατοπτρίζει-εξαιρετικά πιστά-και εκ των πραγμάτων, όλη την αντιθετικότητα,τα απροσδόκητα και τα εφήμερα της καθημερινότητας. Παρήγορο και αισιόδοξο στοιχείο είναι η ενασχόληση με την ποίηση,ακόμα πιο αισιόδοξο και ευεργετικό,όταν κοινωνεί τα θετικά στοιχεία του δημιουργού,κι΄αυτά παίρνουν σάρκα και οστά με εκδοτικό-παρουσιαστικό-με αναγνωστικό κοινό και τρόπο.Η Μαίρη Μπριλή-εκφραζόμενη διαδικτυακά -διαπίστωσε-την αποδοχή και την φιλική προσέγγιση,στα σύντομα ποιητικά της κείμενα.Έτσι με την ευπροσηγορία και την εγκαρτέρηση που την διακρίνει, μας έφερε ως εδώ, με δυναμικά στοιχεία της ποίησής της,ευελπιστώντας,για μια πιο προσεγμένη προσέγγιση της δουλειάς της.
Γράφει στο "Αντί προλόγου " ποιητικό της
"Εμείς που βαδίσαμε // στον υγρότοπο της ψυχής μας // την θάλασσά της // δεν την φοβηθήκαμε // Μάθαμε να την υπολογίζουμε //με της φουρτούνας της το μέτρο "
Είναι ψυχικό κατευόδιο,ταυτόχρονα το βιβλίο της και το πρωταρχικό ξεπροβόδισμα των δικών της δυνάμεων συνάμα,μα και το πρωτοειδωμένο στοιχείο αισιοδοξίας και σιγουριάς, γι΄ αυτό το ποιητικό και κοινωνικό-όπως θα δούμε στη πορεία- ταξίδι της. "Σαν φρεσκολουσμένο παιδί // ξεπήδησε σήμερα // από την υγρασία της μνήμης "-όπως γράφει-το ποιητικό της οδοιπορικό. Μια,πιο προσεγμένη ανάγνωση,εύκολα ο καλόγνωμος αναγνώστης,διαπιστώνει πολλά και ενδιαφέροντα στοιχεία ευαισθησίας-καλοσύνης-νοσταλγίας και στοχασμού,που δημιουργούν ένα εύλογο κλίμα διερώτησης και απορίας. Γιατί,αυτή η σπουδή-με κοινωνικές αιχμές και εύτολμες-λυρικές εξακτινώσεις, εμφανίστηκε μεταχρονικά; Συνδετικός κρίκος της εργασίας της, είναι φυσικά ο χρόνος και το βίωμα της δημιουργού.Όταν ακούς και διαβάζεις στίχους,με έντονη λυρικότητα και την πολλαπλή νοηματικότητα..όπως ..
"Εσύ είχες οικειοποιηθεί // την βροχή "
ή [ στον χιονάνθρωπο ]
"Άκουσε-που με τους χτύπους // της καρδιάς μου, στη πόρτα // του Νου σου, τη μυστική σύστασητου φέγγους της ζητώ //...να μη χαθεί ποτέ στη λησμονιά // το εύθραυστο του Νου //και το ευαίσθητο της καρδιά" ΄ σελ.12
Με τον τελευταίο στίχο,είναι δηλωτικό και άμεσο πλέον στοιχείο η περιφορά και η αμεσότητα αυτής της σχέσης -Νου και Καρδιάς-που εδώ καθορίζουν απόλυτα και την διάθεση και την ανάγκη ισορροπίας στην ύπαρξη και στη συνέχεια της ζωής.Η ποιήτρια,εξωτερικεύει τα μύχια της ψυχής και τις εμπνευστικές της συλλήψεις, με κυρίαρχο στόχο να αποδώσει πιστά και στο ακέραιο-άλλες φορές φωτογραφικά την εικόνα και το εικαστικό αποτέλεσμα του στίχου. γράφει..
"Στάθηκα απέναντι από την λευκότητά σου //... κι΄από το άνθος της κεφαλής σου // ν΄αφουγκραστώ // της άηχης φωνής το μεγαλείο " σελ.15
και πιο κάτω σελ 25 "Από τότε που η ηλικία // της πήρε το σώμα // κοιμάται επάνω στο δωμάτιο των αγγέλων // όσο κι΄αν χτυπάει ο χρόνος-το ξαχαρβαλωμέμο παραθύρι δεν ανοίγει... κι΄αφίλευτος μαραίνεται ο χρόνος "
Μ΄ένα συναίσθημα κατακερματισμένο,στην αδειοσύνη του σπιτιού,να αιωρείται συχνά-πυκνά και στο σύνολο του βιβλίου της -εκτιμώ-με το στοιχείο μια νοσταλγικής-αγαπητικής περίπτυξης και ψυχικής αναγόμωσης για το επόμενο βήμα στη ζωή.Εδώ φαίνεται- η δημιουργός-ως νάναι το διαμπερές πρόσωπο της μνήμης που δεν μπόρεσε-προσέξτε- "να φιλέψει το χρόνο " !! Το εξαίσιο στοιχείο της όποιας επικοινωνίας με το χρόνο-και στην απώλεια και στην ελπίδα-η δημιουργός αποτίει φόρο ψυχικής ευγνωμοσύνης,γιατί αυτό της προσέδωσε την ωφελιμότητα του βιώματος.Όταν ο ποιητής-εκλεκτοί φίλοι-φτάνει να αποψιλαφίζει συχνά τα μυστικά κρόσσια του χρόνου-για να τα αποδώσει ποιητικά-είναι ίσως το ωραιότερο ανοιγόκλειμα των ματιών της ψυχής,ν΄αγγίξει, ν΄αφουγκραστεί,να χρωματίσει,να κρίνει,να αισθητοποιήσει και να νοηματίσει την ποιητική του κατάθεση.
Αυτό το πλαστουργό στοιχείο του οίστρου και της αυτοδίκαιης κρίσης ,για το έργο της δημιουργού-μ΄ένα πάζλ ρημάτων και έμμεσων χαρακτηρισμών-αποδίδεται στο ποίημα "Οι Ρομαντικοί " σελ 20
"Ναι είμαστε οι μεσσίες της Αγάπης // χαλαρωμένοι από το ποτήριον της ευλογίας // αφυπνισμένοι για τ΄αγκάθι του μυστηρίου // φωτοστεφανωμένοι // τ΄άνθη του κήπου της Γεσθημανής // καταδικασμένοι-είμαστε // στα πάθη του κόσμου της Γης. // Μη νίπτετε τας χείρας σας // Δεχτείτε την κατηγορία μας // Ναι είμαστε οι μεσσίες της Αγάπης // Όλοι εμείς -Οι Ρομαντικοί "
Προφανώς-εδώ-η δημιουργός-είναι συμμέτοχο άτομο της ζωής,που κοινωνεί τα πάθη και την αγάπη.Η ποιήτρια -του προσδίδει [ και τον τίτλο και την έκταση του νοήματος ] με την ευχετήρια πράξη [ ταυτόχρονα ]για την κοινωνικότητα,για την αμετακίνητη στάση,και για την συμμετοχική λειτουργικότητα του έργου και του ατόμου στο κοινωνικό μας γίγνεσθαι. Ήδη διαφαίνεται-εξ αρχής- ο ενστερνισμένος στόχος της,να προσδώσει και να φανεί το εύρος μιας αντιθετικής πραγματικότητας και ο σπουδαίος και επικαιροποιημένος ρόλος του δημιουργού.Συγκινητικό πεδίο σπουδής -στο βιβλίο της-που έμμεσα ή άμεσα σπονδυλώνει όλο το νοηματοφόρο- κοινωνικό και συναισθηματικό χώρο της προσωπικής της οδοιπορίας είναι το ερωτικό,στο οποίο,περιπλανάται καρποφόρα και μαγευτικά και το εκφραστικό της ενδιαφέρον με πολλές όψεις και παραστατικές απεικονίσεις. Γράφει σελ.30
"Οι εραστές είναι μαστιγωμένοι κωπηλάτες // ...σαν άρπες που τρίζουν μυστικά σύμφωνα // θεραπεύουν με οργασμικά σύμφωνα // τα σημάδια των κρίνων και τις αμυχές της πλάτης // σε βαθουλώματα κλεινών αλυκών "
..ή στίχοι της,σε άλλο επίπεδο σελ.20
"στον θολό καθρέφτη // δύο πορσελάνες κούκλες // είχαν μία ήπια μελαγχολία "
.. ή στίχοι με καθολικότητα σχέσης-παρουσίας- ψυχικής αναγκαιότητας,με ταυτότητα εικόνας και διάθεσης,όπως σελ.42
" έχοντας καταπιεί μια θάλασσα σιωπή//τις μετρημένες φέτες των αναγκών του "
και σελ. 40 "Οι ομπρέλες της παραλίας...χαριεντίζονται // με αντηλιακό εξωτικής καρύδας "
ή πιο κάτω στίχοι που κρύβουν μια συμπαντική και σημαντική ταυτότητα απεραντοσύνης,που δεν έχουν πάντα προσδοκώμενο αποτέλεσμα σελ.45
"Η θάλασσα είναι πιότερο μυσταγωγική κι΄απ΄τον έρωτα...ποτέ δεν σ΄έχει ξεδιψάσει η θάλασσα // Άνθρωπε "
Μέσα από το ευέλικτο χρωμάτισμα του συναισθήματος και την εικαστική απόδοση της στιγμής-η ποιήτρια-γεύεται, μ΄ένα μυστικό-θάλεγα-δεσμό.ό,τι έχει σχέση με το φως,με την θάλασσα,με το χρώμα,με το πολύ προσωπικό στοιχείο της παρατήρησης, της εικαστικής σχέσης και ομοιότητας γεγονότων και καταστάσεων της ζωής, με ιδιότυπη ψυχική φόρμα και απόδοση. Η διακύμανση του συναισθήματος έρχεται σαν ώριμη-πλέον-πρόσληψη και ποιητική σύλληψη.Χωρίς βεβαίως να χάνει τίποτε από την ουσιαστική μυσταγωγία που η ποίηση μας χαρίζει και -φυσικά-μας αποζημιώνει. Εδώ η ποιήτρια γεύεται καλές στιγμές έξαρσης -εκφραστικής δύναμης-και εικονοπλαστικής αμεσότητας-που αποτελούν όμως και αντίγραφα προσωπικής αυτοβιογραφίας και βιωμένης πραγματικότητας.
Γράφει σε στίχους διαφορετικών ποιημάτων
σελ.54"Στα νεογέννητα κύματα//στον αφρώδη διάδρομο//του γαλανού μαιευτηρίου// έπλεαν ασπροντυμένες νύμφες "
...σελ. 57 " Φορτωμένη μ΄ένα δεμάτι καυσόξυλα στη πλάτη // ανηφόριζε για το σπίτι της // η θάλασσα "... ή, πιο κάτω στίχοι,μιας εκρηκτικής και προσωπικής αυτοσκιτσογράφισης της δημιουργού, με βαθύνοο άγγιγμα -κοινωνικής αιχμής"
σελ. 31" Ο καπετάνιος έρχεται σιωπηλός //...ανασυρμένο ναυάγιο... Ώ !! βαθύπιοτη θάλασσα // μεταλλαγμένης ευσπλαχνίας "
Εντυπωσιάζει -πράγματι η ποιήτρια Μαίρη Μπριλή-και προσωπικά μου δημιούργησε πολλαπλή ευχαρίστηση και έκπληξη αυτός ο τρόπος γραφής και απόδοσης.Το φως της Ποίησης και της Ψυχής,όποτε και να πορευτεί τον μεγάλο δρόμο της συνεπικοινωνίας...πάντα θα γονιμοποιεί και θα εντυπωσιάζει τα μέλλοντα..Η στοχαστική ποιήτρια δεν παραμένει μόνο στην αξιακή ποιότητα του στίχου ή της δυναμικής του ανέλιξης ή στις ακραίες αιχμές του συναισθήματος,ούτε αν κάποτε είναι " αφανής,στους ανεύρετους ναυαγισμένους " γιατί -μέγιστο αγαθό-διαχρονικό επιστέγασμα της έκφρασης- γενεσιουργό φως της έμπνευσης και της δημιουργίας όπως και ατελεύτητος παράγοντας ύπαρξης και ζωής [ και για την ίδια φυσικά ] είναι η ποίηση.
Πριν αποδώσουμε -μέρος-του λαλίστατου επίλογου του βιβλίου της,ας γευτούμε τους παρακάτω στίχους της σελ. 38.
" Είναι ένας μπλε καναπές // γεμάτος επισκέψιμα γέλια // το βράδυ δεν έχει σώμα να κοιμηθεί // δραπετεύει με το νήμα του μπλε // στο κάδρο με το καράβι "
Είναι- εκλεκτοί φίλοι-άμεση ανάγκη -κάποτε να γίνουμε δραπέτες ή " άνθρωποι που γίνονται άγιοι " όπως γράφει,σε μια πορεία ζωής και αυτοελεγχόμενης παρουσίας.Ας δούμε όμως τον επίλογό της,ως σταθμό-ως επιστέγασμα ποιητικής ευαισθησίας-ως ένα καλότυχο χαιρέτισμα της ζωής που ξεκλειδώνει πάμπολλες δυνάμεις ψυχής .
γράφει σελ. 75
" Φορούσες του πέλαγου // το απρόσμενο βλέμμα // Ήθελες να γυρίσεις // τα ποτάμια πίσω // "Πράγμα αδύνατον"σου λέω // Στάθηκες μ΄ένα βλέμμα // μετέωρο // Στόχευσες, με το πιο κοντινό σου κύμα // και // πέτυχες την πιο μακρινή μου στεριά // Σε ρώτησα // "Ποιος είσαι " και ...δεν μου απάντησες Ποιητή !! "
Εκλεκτοί φίλοι-ες- η ποιήτρια Μαίρη Μπριλή,μας κατέθεσε -σε μαι συλλογή μια πολύχρονη-κοπιαστική-εξομολογητική-έντονα λυρική-με κοινωνικό υπόβαθρο. με επισκέψιμη ανησυχία και στοχαστικό προβληματισμό ποίηση... Της ευχόμαστε από καρδιάς-υγεία-δημιουργία και κάθε καλό στη ζωή της.
Κώστας Καρούσος πρώην πρόεδρος και νυν αντ/δρος της Ετ.Ελλ.Λογοτεχνών
❀ ❀ ❀ ❀
ii.Σπύρος Παπουτσής - ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΕΛΚΥΣΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ!!!
[[ Η Μαίρη Μπριλή σε μια εντυπωσιακή ποιητική έξαρση. ]]
--- Σ' ένα καλαίσθητο κι επιμελημένο βιβλίο είναι τα ποιήματα της Μαίρης Μπριλή που τα διαβάζεις ευχάριστα, νιώθοντας πάντα πως κάπου σε οδηγούν. Με μια ιδιαίτερη διεισδυτική ματιά, μας μεταφέρουν σε ξεχωριστά τοπία εσωτερικών αναζητήσεων και πάντα προβληματιζόμαστε και διερευνούμε το χώρο. Μας φαίνεται ιδιαίτερος και άγνωστος... Μα με μια δεύτερη και πιο επισταμένη ματιά, σαν να μας βολεύει... Διαπιστώνουμε πως κι εμείς αισθανόμαστε παρόμοια, και τέτοιες σκέψεις, στοχασμούς και συναισθήματα έχουμε νιώσει και μάλιστα κάποιες φορές έντονα και επίμονα.
Ίσως δεν μπορούσαμε να προσδιορίσουμε τις καταστάσεις εξετάζοντας τη γραφή της με πνεύμα συνηθισμένο και πεζό.
Η Μαίρη έχει μια άλλη σχέση με την ποιητική τέχνη που διατυπώνεται με μια ρομαντική αντίληψη και με μνήμη νοσταλγική, ανατρέχει σε περασμένες εποχές, καταγράφοντας στιγμές που έχουμε ζήσει. Μ' έναν τρόπο απλό, κινείται σε πολλές συμβολικές προεκτάσεις, ενώ ένας διακριτικός ρυθμός σε παρασέρνει στους δικούς της στόχους και ζεις κι εσύ μαζί της εικόνες από τα περασμένα.
Σαν να σιγοτραγουδάς, με ιεροτελεστία, κάποιο αγαπημένο σου τραγούδι και ήρεμα ακολουθείς μια γνωστή πορεία. Γαληνεμένος, έχεις τελειώσει το θέμα και μια αύρα πνεύματος και συναισθήματος, ανεπαίσθητα και γλυκά, νιώθεις πως σ' έχει περιλούσει. Δεν πιστεύω πως μας παγιδεύει... Είναι η ποιητική της χάρη, το ταλέντο της, που με ελαφρά μέθη σε συναρπάζει. Και ύστερα, αντιλαμβάνεσαι πως διάβασες κάτι σπουδαίο!!!
Μια αισθητική παρουσίαση των όσων υποστηρίζω θα διαπιστώσετε στο ποίημά της "Μια Πλύστρα Μέρα". Ολοζώντανα, με ενάργεια και σαφήνεια!!!
--- Φαίνεται πολύ συνηθισμένη υπόθεση και ιστορία μιας εποχής. Γι' αυτό, από την αρχή συμμετέχεις κι αν δεν έχεις παρόμοιες εμπειρίες, παγιδεύεσαι στην αφήγηση και αναμένεις την ... εξέλιξη. Πρωταγωνιστούν άνθρωποι καθημερινοί, σαν κι εμάς, γι' αυτό και το θέμα σε γοητεύει. Μα δεν είναι καθόλου πεζό... Ανέλπιστα και ξαφνικά ενσαρκώνονται τα ... ρούχα, οι προσωπικές ενδυμασίες, με τις οποίες είχαν αφομοιωθεί της νιότης όνειρα και στεναγμοί. Κι όλα μαζί, μια και τα κατάλευκα σεντόνια προστατεύουν τα κρυφά μας όνειρα, αναπαράστησαν στιγμές τρυφερές, χωρίς να μας ... εκθέσουν!!! Και ύστερα το σιδέρωμα... Το επιστέγασμα της ιστορίας μας. Είναι η λύτρωση, ύστερα από μύχιες σκέψεις και ανεκδήλωτες επιθυμίες. Και η συμβολική "πλύστρα μέρα" στο πρόσωπο μιας αθώας ύπαρξης που δεν έχει σημασία από ... πού μας έχει έρθει!!!
Δεν είναι, λοιπόν, ιεροτελεστία; Δεν είναι μια σκηνή αναπόσπαστη με τη ζωή μας; Μήπως καταλάβαμε στο ξεκίνηνα πώς έτσι θα κατέληγε; Τόσο περίτεχνα και απλά και με ακούσια και τη δική μας συμμετοχή!!!
--- Έχει ποιητικό άστρο η Μαίρη Μπριλή!!! Έχει μια ανεκτίμητη προίκα και την παρουσιάζει, λες και παίζει με τις λέξεις...
Μια Πλύστρα Μέρα
Από μικρή μας είπε ότι εργάζεται
με φυσιογνωμία και συστάσεις εξαιρετικές,
έτσι με τυπικές διαδικασίες την προσλάβαμε
για Πλύστρα,
μια Μέρα,
έτσι την ονομάσαμε.
Έπλενε τα φορεμένα ρούχα μας
κι εκείνα γλιστρούσαν μαζί με το λερωμένο
και το παράφορο των γυμνών κορμιών μας ,
καθώς ακούγαμε τις παιδικές φωνές μας
-με τσούξιμο στα μάτια-
ν’ ακολουθούν τις φυσαλίδες
του πράσινου σαπουνιού της,
ενώ εκείνη έτριβε άπονα
στη σκάφη της λήθης.
Ξέπλενε τα σεντόνια των ονείρων μας,
αφού είχαν μουλιάσει στο λουλάκι
των παραπόνων,
για να στεγνώσουν κατάλευκα
στον ήλιο.
Και κάποια φορά,
καθώς περιμέναμε
να σιδερώσει τα τσαλακωμένα από το μέλλον
με περίτεχνες πτυχές από το παρελθόν μας,
τη ρωτήσαμε:
" Από πού ήρθες; "
Καθαρά δεν μας απάντησε.
Έτσι προς χάριν τυπικότητας γράψαμε:
" Αδιευκρίνιστο Άστρο ",
η Καταγωγή της.
Σπύρος Παπουτσής, Εκπαιδευτικός - Δημοσιογράφος 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου