ΜΕΘΩΝΗ
Η Μεθώνη,χτισμένη στο νοτιότατο άκρο της δυτικής ακτής της Πελοποννήσου,μοιάζει απρόσιτη και επιβλητική σαν τον διευθυντή την πρώτη μέρα του σχολείου αλλά,μόλις τη γνωρίσεις καλύτερα,θα δεις ότι είναι ένα μέρος που δεν θα ξεχάσεις ποτέ!Ο παραδοσιακός οικισμός της Μεθώνης υπήρξε για πολλά χρόνια πόλη μεγάλης γεωγραφικής σημασίας και αποτέλεσε στο πέρασμα των αιώνων μήλο της έριδας για Φράγκους,Τούρκους και Ενετούς,και το κάποτε πολύβουο,ζωντανό λιμάνι της να είναι ένας πολύ σημαντικός σταθμός για τους ναυτικούς και τα πλεούμενα που κατέβαιναν από την Αδριατική και το Ιόνιο...
Η πρώτη επαφή με την Πύλο δεν σου θυμίζει με τίποτα Πελοπόννησο.Σου κάνει κάτι από νησί,κάτι από νότια Γαλλία.Λίγο τα χρώματα,η αρχιτεκτονική,η ρυμοτομία. Μήπως επειδή τη σχεδίασαν Γάλλοι μηχανικοί;Προφανώς και δεν είναι τυχαία όλα αυτά.Η ατμόσφαιρα στην Πύλο είναι ράθυμη,χαλαρή,σου φτιάχνει τη διάθεση για άσκοπες βολτούλες χωρίς προορισμό,ανάμεσα στα τακτοποιημένα μικρά σπιτάκια και τα αρχοντικά που ξεχωρίζουν ανάμεσά τους...
Info:Βικιπαίδεια,olivemagazinegr,pylosinfo.
*Λήψεις:Φλεβάρης 2017
Μαγευτικό ανάμεσα σε γη και θάλασσα το κάστρο της Μεθώνης…Σήμερα,η Μεθώνη είναι ένα όμορφο τουριστικό χωριό,ιδιαίτερα αγαπητό στους επισκέπτες λόγω της φυσικής ομορφιάς και της υπνωτικής ηρεμίας του.Φυσικά,το σημείο αναφοράς δεν είναι άλλο από το κάστρο,ενθύμιο των κατακτητών.Στα ερείπια,λοιπόν,μιας αρχαιοελληνικής πόλης έχτισαν αρχικά οι Ενετοί το φρούριο,ενώ χρόνια αργότερα οι Τούρκοι πρόσθεσαν το Μπούρτζι πάνω στο μικρό νησάκι,το οποίο χρησιμοποίησαν σαν φυλακή... Όπως διηγούνται οι ντόπιοι,υπάρχει ένας μύθος σύμφωνα με τον οποίο,όταν ο άνεμος λυσσομανά και η θάλασσα αφρίζει,μπορεί κανείς να ακούσει καθαρά τις κραυγές των βασανισμένων φυλακισμένων...Και,επειδή δεν υπάρχει σωστό κάστρο χωρίς ιππότη,δυο λόγια για τον τελευταίο Έλληνα “ιππότη”, τον Ιωάννη Κουτρούλη.Ο Μεσσήνιος καβαλάρης,σύμφωνα με την ιστορία είχε σχέση με μια παντρεμένη που τελικά το έσκασε από το σπίτι της για να ζήσει μαζί του.Την αγάπησε πολύ και θέλησε να την παντρευτεί,αλλά η σχέση τους ήταν παράνομη τόσο για τους συγχωριανούς όσο και για την εκκλησία που αφόρισε τη γυναίκα.Σαν να μην έφταναν όλα αυτά ο σύζυγός της τον βασάνιζε και του δημιουργούσε συνεχώς προβλήματα.Έτσι πέρασαν 17 ολόκληρα χρόνια μέχρι που τελικά η γυναίκα πήρε το πολυπόθητο διαζύγιο,έγινε άρση του αφορισμού και τελέστηκε ο γάμος με ένα γλέντι-πανηγύρι που όμοιό του δεν πρέπει να έχει ξαναγίνει ποτέ στα χρονικά,μια και ακόμα και σήμερα, 6 αιώνες μετά, συνηθίζουμε να λέμε:“Έγινε του Κουτρούλη ο γάμος”...
Το κάστρο της Μεθώνης είναι από τα σημαντικότερα του Ελλαδικού χώρου.Χτίστηκε από τους Βενετούς όταν έγιναν κύριοι της πόλης το 1209 μ.Χ.Είναι χτισμένο σε έναν βράχο που εισχωρεί στην θάλασσα και χωρίζεται από την ξηρά με μία τεχνητή τάφρο.Έχει έκταση 93 στρέμματα.Στην βόρεια πλευρά του βρίσκεται η πύλη κατασκευασμένη από ορθογώνιους πωρόλιθους.Τα τείχη του κάστρου είναι ενισχυμένα κατά διαστήματα με πύργους.Νότια του φρουρίου βρίσκεται ο πύργος Μπούρτζι,χτισμένος σε μία μικρή βραχονησίδα νότια του κάστρου.Συνδέεται με το κύριο φρούριο με μία γέφυρα με καμάρες.Στην ανατολική πλευρά του κάστρου υπάρχει σήμερα μικρός λιμενοβραχίονας που είναι μέρος του μικρού λιμανιού της Μεθώνης...
Τα τείχη,οι πύργοι,οι προμαχώνες,η βορειοδυτική πλατφόρμα πυροβολικού και οι διάφορες πύλες του κάστρου έχουν χρονολογηθεί χάρη στην ταυτοποίηση των ενετικών θυρεών που ακόμη βρίσκονται στα αντίστοιχα σημεία...
Είναι άγνωστο πότε οχυρώθηκε η θέση για πρώτη φορά, το 1205 οι Φράγκοι σταυροφόροι αναφέρεται ότι την οχύρωσαν πρόχειρα και το 1206 που κατέλαβαν τη Μεθώνη οι Ενετοί γκρέμισαν την οχύρωση αυτή και το 1209 που πήραν οριστικά τη Μεθώνη έφτιαξαν το σημερινό κάστρο και το λιμάνι του τότε οικισμού.Το κάστρο είναι κτισμένο στην χερσόνησο του Αγίου Νικολάου,έχει ελλειψοειδής σχήμα,με μήκος 700 μέτρα.Τα τείχη διέθεταν πύργους ενώ η πύλη της ξηράς είχε και επιπρόσθετα οχυρωματικά έργα για μεγαλύτερη προστασία.Βρέχεται από τρεις πλευρές με θάλασσα και υπάρχει και το μικρό φρούριο Μπρούτζι που ενώνεται με αυτό με τεχνητή πέτρινη γέφυρα. Από την πλευρά της ξηράς είχε τάφρο, χωρίς νερό,και γέφυρα,14τοξη, για την πρόσβαση στην πύλη. Διέθετε και ακρόπολη σε μικρό ύψωμα μέσα στο κάστρο, τειχισμένη με διπλό τείχος,άλλες σημαντικές πύλες του κάστρου ήταν αυτή του Αγίου Μάρκου στο λιμάνι.Το 1499 έγιναν από τους Ενετούς νέα οχυρωματικά έργα περιτειχίζοντας τον οικισμό της Μεθώνης.Την περίοδο αυτή πολιόρκησε το κάστρο ο Βαγιαζήτ, που χαρακτηριζόταν απόρθητο, αλλά από ένα λάθος της φρουράς οι Οθωμανοί μπήκαν στο κάστρο και το κατέλαβαν. Το 1770 κατά τα Ορλωφικά πολιορκήθηκε το κάστρο από τους Ρώσους χωρίς επιτυχία. Το 1821 οι επαναστατημένοι Έλληνες προσπάθησαν να το καταλάβουν πολλές φορές μέχρι το 1828 που η Οθωμανική φρουρά του το παράδωσε στον Μαιζών κατά την Εκστρατεία του Μωριά των γαλλικών στρατευμάτων που εκδίωξαν του Τούρκους σε εφαρμογή της Συνθήκης του Λονδίνου που προέβλεπε τη δημιουργία Ελληνικού κράτους...
Η Μεθώνη στα ομηρικά χρόνια λεγόταν Πήδασσος.Ο Όμηρος την χαρακτηρίζει Αμπελόεσσα.Αναφέρει επίσης την πόλη ως την τελευταία από τα επτά "ευναιόμενα πτολίεθρα" (ομορφοβαλμένες πόλεις),που ο Αγαμέμνονας προσέφερε στον Αχιλλέα για να κατευνάσει την οργή του.Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η Πήδασος αντιστοιχεί στην σημερινή Κορώνη ενώ η Μεθώνη αντιστοιχεί στην Ομηρική Αιπεία.Στα τέλη του 8ου π.Χ. αι. καταλήφθηκε από τους Σπαρτιάτες.Αν και το μεγαλύτερο μέρος της Μεσσηνίας απελευθερώθηκε το 370 π.Χ. από την δράση του Επαμεινώνδα η Μεθώνη εξακολούθησε να παραμένει υπό Σπαρτιατική κυριαρχία μέχρι το 338 π.Χ. οπότε και απελευθερώθηκε με παρέμβαση του Φίλιππου της Μακεδονίας.Το 191 π.Χ. μπήκε στην Αχαϊκή Συμπολιτεία οπότε και απέκτησε αρκετή δύναμη. Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Τραϊανός της χάρισε την αυτονομία της.Στα σωζόμενα τείχη του κάστρου εξακολουθούν να υφίστανται τμήματα αρχαίων οχυρώσεων.Ο Παυσανίας αναφέρει πως η πόλη λεγόταν και Μοθώνη (από τη μυθική πέτρα Μόθωνα στην οποία βρισκόταν το κάστρο της πόλης) ή από την κόρη του Οινέα Μοθώνη.
Η πόλη άκμασε την εποχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας . Από τον 4ο αιώνα υπήρξε έδρα της Επισκοπής Μεθώνης η οποία διατηρήθηκε μέχρι το 1837...
Οι Βενετοί απέκτησαν βλέψεις για το λιμάνι της Μεθώνης καθώς βρισκόταν σε θέση στρατηγικής σημασίας για τα εμπορικά τους συμφέροντα.Μετά την πρώτη κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, το 1204 οι Βενετοί διεκδίκησαν τα λιμάνια της Μεθώνης και της Κορώνης για λογαριασμό τους.Η κυριαρχία τους στις δύο πόλεις της Μεσσηνίας επικυρώθηκε το 1209 κλείνοντας συμφωνία με τον κυρίαρχό τότε της Πελοποννήσου Γοδεφρείδο Βιλλεαρδουίνο.
Οι Βενετοί οχύρωσαν την Μεθώνη και την μετέτρεψαν σε σημαντικό εμπορικό κέντρο.Η περιοχή γνώρισε σημαντική ευημερία και αποτέλεσε σημαντικό ενδιάμεσο σταθμό μεταξύ Βενετίας και Αγίων Τόπων...
Το 1490 μ.Χ. ο Σουλτάνος Βαγιαζίτ Β' συγκέντρωσε δυνάμεις και πολιόρκησε την Μεθώνη η οποία τελικά έπεσε το 1500 μ.Χ..Ακολούθησε σφαγή από τους γενίτσαρους του Βαγιαζήτ και ο πληθυσμός της πόλης αποδεκατίστηκε.Για να ξανακατοικηθεί η πόλη ο Σουλτάνος διέταξε να έρθουν να εγκατασταθούν σε αυτή οικογένειες από διάφορα μέρη της Πελοποννήσου.Το 1686 κατέλαβε την πόλη ο Βενετός ναύαρχος Φραντζέσκο Μοροζίνι. Η πόλη όπως και ολόκληρη η Πελοπόννησος παρέμεινε στην κατοχή των Βενετών μέχρι το 1715, οπότε οι Οθωμανοί ανέκτησαν την περιοχή. Στο διάστημα της δεύτερης τουρκοκρατίας η πόλη παρήκμασε. Οι περιηγητές του 19ου αιώνα που πέρασαν από την περιοχή αναφέρουν μία εικόνα εγκατάλειψης και παρακμής. Κατά την διάρκεια της επανάστασης του 1821 η πόλη πολιορκήθηκε από τους επαναστάτες οι οποίοι δεν κατάφεραν να την καταλάβουν λόγω της σθεναρής αντίστασης του οχυρωμένου οθωμανικού πληθυσμού. Το 1825 εγκαταστάθηκε σε αυτή ο Ιμπραήμ, ο οποίος εγκαταστάθηκε στο διοικητήριο πάνω από την είσοδο του κάστρου. Η πόλη τα επόμενα χρόνια αποτέλεσε ορμητήριο των Αιγυπτίων. Το 1829 στο κάστρο εγκαταστάθηκε ο στρατηγός Μαιζών που απελευθέρωσε την πόλη μαζί με άλλες της Πελοποννήσου.
Η Μεθώνη είναι κωμόπολη του νομού Μεσσηνίας και ανήκει διοικητικά στον Δήμο Πύλου-Νέστορος,ενώ στο παρελθόν υπήρξε έδρα του ομώνυμου δήμου.Κατά την απογραφή του 2001 είχε 1149 κατοίκους.Έχει σπουδαία ιστορική σημασία, γιατί, εξαιτίας της στρατηγικής θέσης που βρισκόταν, έγινε το μήλο της Έριδος για τους κάθε φορά δυνατούς των εποχών που προσπάθησαν να την κάνουν λιμάνι τους...
ΠΥΛΟΣ
Άποψη της Πύλου από το Κάστρο της.
Η Πύλος(ή Ναυαρίνο)είναι κωμόπολη του Νομού Μεσσηνίας, με 2.345 κατοίκους και βρίσκεται στο νοτιοδυτική άκρο της Πελοποννήσου,στις ακτές του Ιονίου.Αποτελεί σημαντικό ναυτιλιακό κέντρο και τα τελευταία χρόνια γνωρίζει σημαντική τουριστική ανάπτυξη, εκμεταλλευόμενη την όμορφη ακτογραμμή της.Απο απόψεως ασφάλειας,λόγω της νήσου Σφακτηρίας(στενόμακρο νησί, που φράσσει τον όρμο του Ναυαρίνου και λειτουργεί ως φυσικός κυματοθραύστης,το λιμάνι της Πύλου θεωρείται ως ένα από τα πιο ασφαλή αγκυροβόλια στη Μεσόγειο...
Η Αρχαία Πύλος,αναφέρεται από τον Όμηρο ως το βασίλειο του Νέστορα το οποίο, σύμφωνα με την παράδοση, ιδρύθηκε από τον μυθικό Πύλο και αρχικά ονομαζόταν Κορυφάσιο. Στην αρχαιότητα ήταν σχεδόν συνεχώς κάτω από την κυριαρχία της Σπάρτης. Στα βυζαντινά χρόνια, περί τον 6ο αιώνα, καταλήφθηκε από τους Αβάρους, τότε λεγόταν "Ζόγκλος",απ΄όπου και ονομάστηκε Αβαρίνος - από εκεί προήλθε, κατά μία άποψη, και η ονομασία Ναυαρίνο, εκ συνεκφοράς "νέο αβαρίνο",κατά την οποία και προσδιορίζονταν όλος ο κόλπος της Πυλου με τα πέριξ φρούρια, κατ΄έναντι των νήσων Πρώτη και Σαπιέντζα από τα οποία και ισαπέχει. Κατά άλλη εκδοχή, το όνομα Ναυαρίνο είναι σλαβικής προέλευσης και σημαίνει "μέρος με σφεντάμια".
Η σημερινή Πύλος οικοδομήθηκε γύρω από το κάστρο που έχτισαν οι Οθωμανοί, το 1573 μ.Χ. για τον έλεγχο της νότιας εισόδου,στον όρμο του Ναυαρίνου.Το κάστρο ονομάστηκε Νεόκαστρο σε αντιδιαστολή με το Παλαιόκαστρο,το παλαιότερο φρούριο που έλεγχε την βόρεια είσοδο του όρμου. Νεόκαστρο (Νιόκαστρο) υπήρξε και το αρχικό όνομα του οικισμού.Το όνομα Πύλος αποδόθηκε στον σημερινό οικισμό μεταγενέστερα, μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας. Οι κάτοικοι του Νεόκαστρου εξεγέρθηκαν το 1821 με αρχηγούς τους Γεωργάκη και Νικόλαο Οικονομίδη. Στις 25 Μαρτίου 1821 άρχισε η πολιορκία.Το 1825, ο Ιμπραήμ κατέλαβε την Πύλο και το Νεόκαστρο και το κράτησε μέχρι τη ναυμαχία του Ναυαρίνου.
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, αποδόθηκε στο Νεόκαστρο το όνομα Πύλος, με βασιλικό διάταγμα του 1833. Η Πύλος ορίστηκε έδρα του Δήμου Πυλίων.Ο Δήμος Πυλίων σχηματίστηκε με το Β.Δ. της 9ης Απριλίου 1835 το οποίο δημοσιεύτηκε στην Ε.τ.Κ. Κατατάχθηκε στην Γ΄ τάξη με πληθυσμό 782 κατοίκους με έδρα την Πύλο (Νεόκαστρον). Ο δημότης της Πύλου ονομάστηκε Πύλιος. Η Πύλος υπήρξε έδρα κοινότητας στο διάστημα 1912-1946 και έδρα του δήμου Πύλου στο διάστημα 1946-2010.Από το 2011 αποτελεί έδρα του νέου Δήμου Πύλου - Νέστορος...
Η είσοδος του Κάστρου.
-----------
Είναι τοποθετημένο στο λόφο πάνω από την Πύλο, φύλακας,μαζί με το Παλαιόκαστρο,του περάσματος του φυσικού λιμανιού της Πύλου.Το κάστρο είναι παιδί των μοντέρνων για την εποχή οχυρωματικών τάσεων, που ήθελε την πλήρη αξιοποίηση των πυροβόλων όπλων (κανονιών) και παράλληλα, την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αμυντική προστασία του εσωτερικού οικισμού αλλά και του ίδιου του οικοδομήματος από τα εχθρικά πυρά.Χτίστηκε το 1573 από τους Οθωμανούς Τούρκους οι οποίοι το κράτησαν υπό τον έλεγχο τους για περισσότερο από έναν αιώνα.Οικοδομήθηκε αμέσως μετά από την ήττα που γνώρισε ο στόλος τους στη ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571).Την Οθωμανική κυριαρχία ακολούθησε η Βενετική παρουσία στην περιοχή από το 1686 έως το 1715 και η σύντομη εξέγερση των Ορλωφικών το 1770, μέχρι και την τελική απελευθέρωση με την ελληνική επανάσταση του 1821 και την άφιξη του Γαλλικού εκστρατευτικού σώματος...
Η οχυρωματική κατασκευή,πλούσια και καλοδιατηρημένη,μια από τις καλύτερα σωζόμενες στις μέρες μας, έχει πληθώρα χαρακτηριστικών και κτισμάτων που μαρτυρούν την πορεία της μέσα στο χρόνο· από την τουρκική οχύρωση, τον στρατώνα του Γάλλου στρατηγού Maison μέχρι τις προσθήκες από την περίοδο της Β' Ενετοκρατίας και τον Ναό του Σωτήρος (πρώην τζαμί), και φυσικά την ακρόπολη του κάστρου με τις 6 τειχισμένες πλευρές της και τους προμαχώνες της.
Η μεγάλη στρατηγική σημασία του οχυρού για τον έλεγχο του περάσματος στην είσοδο του Ναβαρίνου οδήγησε σε αρκετές καταλήψεις ανά τους αιώνες.
Το κάστρο έχει δύο εισόδους, στις μέρες μας χρησιμοποιείται αυτή που βρίσκεται στο κεντρικό δρόμο δεξιά της εξόδου της Πύλου στη διαδρομή για την Μεθώνη. Έχει έξι πύργους (προμαχώνες): το βόρειο πύργο, το νότιο πύργο, και τον πύργο του Αγίου Πατρικίου, της Αγίας Αγνής και του Αγίου Αντωνίου.Ο πύργος γνωστός και ως Castello da Mare χτίστηκε από τους Τούρκους για την προστασία της περιοχής και έπειτα ενσωματώθηκε και στην υπόλοιπη οχύρωση..
O Nαός της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Στο Νιόκαστρο,στο μεγάλο περίβολο του κάστρου θα αντικρίσει ο επισκέπτης το ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος,ο οποίος αρχικά ήταν τζαμί (μπορεί να το αντιληφθεί ο επισκέπτης από την εμφάνιση του κτίσματος)για την εξυπηρέτηση των θρησκευτικών αναγκών του μουσουλμανικού πληθυσμού.
Κατά τη διάρκεια της σύντομης βενετικής κατοχής του Νιόκαστρου (1865-1715) λειτουργούσε σαν εκκλησία. Την περίοδο 1900-1930,ο ναός απέκτησε και το καμπαναριό που έχει μέχρι και τις μέρες μας.Σήμερα ο ναός βρίσκεται σε κατάσταση συντήρησης...
Πλατεία Τριών Ναυάρχων.
Στη μεγάλη πλατεία αξίζει να απολαύσετε τον ίσκιο που δημιουργούν τα μεγάλα πλατάνια, σχεδόν καλύπτοντάς την απ' άκρη σ' άκρη. Από το πρωί ως το βράδυ,θα συναντήσετε κόσμο να συζητάει και να τριγυρίζει κοντά στα καφέ και τα ζαχαροπλαστεία της πλατείας.Αναζητήστε τον "πλάτανο του Λυκούδη", έναν αιωνόβιο πλάτανο στην πλατεία των "Τριών Ναυάρχων" της Πύλου που φυτεύτηκε από τον Πέτρο Λυκούδη το 1880, όταν ήταν φρούραρχος της Πύλου..
Κέντρο της ζωής της Πύλου και σημείο αναφοράς του τόπου είναι η κεντρική πλατεία των Τριών Ναυάρχων, όπου βρίσκεται και το ομώνυμο μνημούρι για την θύμηση της Ναυμαχίας του Ναβαρίνου,δημιούργημα του γλύπτη Θωμόπουλου.Στις τρεις πλευρές του μνημείου απεικονίζονται οι μορφές των ναυάρχων των τριών στόλων που αντιμετώπισαν το Τουρκο-Αιγυπτιακό ναυτικό στη ναυμαχία του 1827∙ τον Κόδριγκτον, Χέυδεν και Δεριγνύ.Εκατέρωθεν του μνημείου στέκουν δύο κανόνια, ένα οθωμανικό και ένα ενετικό, τα οποία αποτελούν σύμβολα των πολιτισμών που πέρασαν από εκεί.
Tο Δημαρχείο Πύλου
Οικία Κων.Τσικλητήρα.
Ο Κώστας Τσικλητήρας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ο τοπικός ήρωας-σύμβολο της Πύλου.Αποτελεί σίγουρα μια φυσιογνωμία που εμπλουτίζει τη σημαντική ιστορική παρουσία του τόπου.Ο Τσικλητήρας με τις πράξεις του και τα κατορθώματά του κατάφερε να μνημονεύεται μέχρι και τις μέρες μας.Συμμετείχε στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1908,όπου ήρθε δεύτερος σε δύο αγωνίσματα,και του 1912 κερδίζοντας δύο χρυσά μετάλλια στο άλμα εις ύψος και στο αγώνισμα της εποχής,άλμα εις μήκος άνευ φόρας...
Τίμησε την πατρίδα του αγωνιζόμενος με τον ελληνικό στρατό στον Α' Βαλκανικό πόλεμο στη μάχη του Μπιζανίου,η οποία διεξήχθη το Φεβρουάριο του 1913 στο μέτωπο της Ηπείρου ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Τουρκία.Η νίκη των Ελλήνων ήταν καθοριστική για την απελευθέρωση και ενσωμάτωση της περιφέρειας αυτής.
Δυστυχώς ο Τσικλητήρας απεβίωσε σε μικρή ηλικία, μόλις 25 ετών,από μηνιγγίτιδα.Προς τιμήν του έχει ανεγερθεί ανδριάντας στην Πύλο και η οικία του,αφού αγοράστηκε, έχει μετατραπεί σε μουσείο.Βρίσκεται σε κεντρικό σημείο της πόλης∙ ακριβώς δίπλα από το Δημαρχείο, στο λιμάνι.Έχει αναπαλαιωθεί και στεγάζει την συλλογή του Rene Puaux που μεταφέρθηκε από το Στρατώνα του Μαίζωνος στο Νιόκαστρο...
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΚΕΙΜΕΝΑ : ΖΩΗ ΔΟΥΝΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου