ΑΡΣΙΝΟΗ ΒΗΤΑ ''Σαν χθες...''

Στεκόταν μαγεμένη στην υπέρλαμπρη αίθουσα της Musikeverein που σιγά -σιγά γέμιζε κόσμο.Ψίθυροι θαυμασμού ακούγονταν για το υπέροχο αρχιτεκτόνημα -δώρο ενός Έλληνα λάτρη της μουσικής. Τα μυημένα αυτιά ανυπόμονα να απολαύσουν τις θε'ι'κές μελωδίες της δυναστείας των Στράους του βαλς και της πόλκας.Κάθησε στη θέση της.Χαμογελούσε.Αδημονούσε για τη μοναδική συναυλία που γίνεται κάθε πρωτοχρονιά κι εκατομμύρια την παρακολουθούν σε όλον τον κόσμο.Αισθάνθηκε τυχερή.Κι όταν πλημμύρισε από μουσική η αίθουσα, παραδόθηκε στην ιερή της μυσταγωγία .Δεν κατάλαβε πότε ήρθε η ώρα του Radetzky-Marsch που ο μαέστρος κάνει νεύμα κι όλοι με ενθουσιασμό συνοδεύουν τη φιλαρμονική κτυπώντας ρυθμικά τα χέρια .Αναζήτησε μέσα στο πλήθος το χαμογελαστό βλέμμα του παπάκη της.Σήκωσε τα μάτια και -πέρα από την χρυσοποίκιλτη οροφή -στον ουρανό τον είδε ,τον ένιωσε να της συγκατανεύει ... Σαν χθες...

''Στον όμορφο γαλάζιο Δούναβη'' σηκώθηκε χωρίς βιασύνη.Άφησε την ολοκαίνουρια κούκλα της -το δώρο του Άη Βασίλη-και αναζήτησε με τη ματιά της τα μάτια που μόλις της χαμογελούσαν.Ο παπάκης της με αβρότητα ιππότη πλησίασε.Κι εκείνη έβαλλε τα λουστρινένια της παπούτσια πάνω στα δικά του τα καλογυαλισμένα από μαλακό ''σεβρό'' .Τα χεράκια της σαν ένα φεγγαρένιο ημικύκλιο τον αγκάλιασαν. Οι δυο τους άρχισαν να στροβιλίζονται σε ένα περίεργο βάλς στο κέντρο της μεγάλης σάλας.Γελούσαν και λες γύρω τους άστραφταν χιλιάδες βεγγαλικά χαράς.Η μουσική τους τύλιγε με το ζεστό αέρινο μανδύα της.Αφέθηκε με εμπιστοσύνη να την οδηγούν τα βήματά του ,βήματα θαυμάσιου χορευτή.Και να! μια στροφή και τα χέρια του την σήκωσαν στον αέρα κι απαλά την απόθεσαν στη γη.Γλυκά τη φίλησε στο μέτωπο κι έπειτα στο μικρό παχουλό χεράκι.Τα μαγουλάκια της είχαν πάρει το ολοπόρφυρο χρώμα του ροδιού.''Ευχαριστώ πολύ για το χορό δεσποσύνη μου'' της είπε σοβαρά, με λατρεία.Mε τη λεπτή σχεδόν λαχανιασμένη φωνούλα της από έξαψη και χαρά ψιθύρισε:''Παπάκη μου σε αγαπώ''.Τα χειροκροτήματα και οι αγκαλιές των αγαπημένων της την επανέφεραν στην πραγματικότητα.Η καρδιά της χτυπούσε σε έναν τρελό ρυθμό.'Ένιωθε ότι ψήλωσε, ότι μεγάλωσε ,ότι ήταν η πριγκίπισσα ενός παραμυθιού- του δικού της παραμυθιού- που δεν είχε κακές μάγισσες,δεν είχε δράκους παρά μόνον έναν πρίγκιπα .Κι ο παπάκης της ήταν ο πρίγκιπάς της.Με την κούκλα της αγκαλιά κάθισε δίπλα του στο γιορτινό τραπέζι .Η συμφωνική ορχήστρα της Βιέννης σε απευθείας μετάδοση από την ασπρόμαυρη Ε.Ι.Ρ.Τ έντυνε τη χαρά της γιορτινής πρωτοχρονιάτικης μέρας. Σαν χθες...