Ξύπνησα και έστρεψα στον ήλιο να ζεσταθώ απ’ τη θέρμη του, να τον ευχαριστήσω για τη μέρα που ξεκίναγε. Ένιωσα τα υγρά να κυλούν σ’ όλα τα μόριά μου, αφυπνίζοντας τις αισθήσεις μου, τρέφοντας τον οργανισμό μου.
Έριξα μια ματιά στο διπλανό μου και διαπίστωσα ότι έκανε το ίδιο.
Τότε την πρόσεξα. Δεν ήταν πολύ μακριά μου. Έμεινα να την θαυμάζω.
Πρέπει να είχε κι εκείνη μόλις ξυπνήσει. Είχε γείρει προς το φως και απολάμβανε τις ζεστές ακτίνες πάνω της. Μια υποψία ροζ παιχνίδιζε στο λευκό της φόντο.
Ένιωσα να σκιρτώ. Τι ομορφιά Θεέ μου! Μακάρι να μπορούσα να την πλησιάσω, να την αγγίξω! Έμενα όμως ριζωμένος στη θέση μου, ανήμπορος να κουνηθώ.
Έστρεψα όσο γινόταν πιο πολύ. Έγειρα προς την πλευρά της. Ένιωσα ένα «κρακ» στα μέλη μου από το τέντωμα.
Ο διπλανός μου με κοίταξε ανήσυχα.
«Τι κάνεις;» μου ψιθύρισε
«Θέλω να φτάσω κοντά της», του απάντησα και έδειξα προς τη μεριά της.
«Είσαι τρελός! Τι δουλειά έχουμε εμείς μ’ αυτή; Δεν ξέρεις ότι δεν μπορείς να μπλέξεις με άλλη φάρα; Εσύ ανήκεις εδώ, μαζί μας.»
Έγειρα θλιμμένος προς τη γη. Είχε δίκιο. Το ήξερα. Δεν ήμουν εγώ για ’κείνη, ούτε εκείνη για μένα. Διαφορετικοί κόσμοι. Διαφορετικές ποιότητες…
Όμως ένα βλέμμα προς τη μεριά της με έκανε να νιώσω δυνατός, να νιώσω ότι μπορούσα να σπάσω όλα τα κατεστημένα και να την πλησιάσω.
Πεισματικά τεντώθηκα και πάλι προς τα ’κείνη. Ο διπλανός μου μουρμούρισε ότι είμαι τρελός για άλλη μια φορά και με άφησε στη μοίρα μου, ανήμπορος να με λογικέψει.
Ξάφνου ένας δυνατός αέρας φύσηξε και έγινε σύμμαχός μου. Με ελευθέρωσε από το μίσχο, που με κρατούσε δεμένο στη γη και άρχισε να με στροβιλίζει.
Ήμουν ελεύθερος. Τώρα την έβλεπα από ψηλά να λικνίζεται στον ίδιο ρυθμό με μένα. Χορεύαμε κι ας μην την άγγιζα!
Παρακάλεσα τον αγέρα να μη μ’ απομακρύνει από κοντά της, να μ’ αφήσει να την κοιτώ. Κι εκείνος, σα να κατάλαβε τον καημό μου, σταμάτησε μεμιάς και βρέθηκα να πέφτω προς την αγκαλιά της.
Σωριάστηκα στα πόδια της. Για μια στιγμή έστρεψε τα πέταλά της προς τα μένα και με κοίταξε. Για μια στιγμή μονάχα. Μετά στράφηκε και πάλι στον ήλιο.
Ήμουν ευτυχισμένος! Για την υπόλοιπη ζωή μου θα ήμουν στα πόδια της, να τη θαυμάζω. Θα ήμουν δίπλα της, με το σώμα μου να την τρέφει μέχρι κάθε μόριό μου να εξαφανιστεί και να γίνει ένα με το δικό της.
Και μου ’λεγε ο διπλανός μου ότι δεν μπορώ να μπλέξω με άλλη φάρα! Πόσο άδικο είχε!
Ελευθερία Χ. Γανωτίδου
Ιστίου Τόπος,Δημιουργική Γραφή με τη Σοφία Νινιού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου