ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΕΛΗ "Μάτια μου "

Paweł Brzeziński Photography

Τι καλό πλάσμα
Τι όμορφο αγόρι...
Κι όταν κρέμαγε το βλέμμα του στα μάτια μου,
είχα τη σιγουριά της πίστης του σ εμένα .
Θέριευα .
Δεν άφησα τα οικονομικά προβλήματα να γίνουν σημείο εστίασης κι ενδιαφέροντος .
Παίζαμε ,γελούσαμε ,δυσκολευόμαστε για το σχολείο.
Τα μικροβασανάκια του ....
Δε ζητούσε ποτέ τίποτα υλικό .
Κι όμως κάποτε κάρφωσε τα μάτια του ,στο μαγαζάκι της γειτονιάς μας αμίλητα .
-Θα στο πάρω στα γενέθλια σου ...
Υποσχέθηκα .
Ούτε ήξερα πως, μα τόβαλα σκοπό .
Μέρα τη μέρα τα πράγματα δυσκόλευαν .
Στημένη μου την είχαν πάλι οι μοίρες .
Το παιδί προόδευε ,οι έπαινοι ,τα μπράβο βροχή .
Κι όλο με κοίταζε στο βάθος των ματιών μου ,
να δει τη χαρά ,την αμοιβή ,της καρδιάς μου το εύγε .
Πολύ δύσκολα χρόνια κι όμορφα μαζί .
Δυο μέρες έμεναν για τα γενέθλια του κι ήμουν αδέκαρη .
Για μας κανένας ,πουθενά .
Το ακριβό παιχνίδι μούβγαζε τη γλώσσα του όποτε περνούσα απ το μαγαζί .

Έφτασε η μέρα η μεγάλη για κείνον .
Ήξερε πως μετά το σχολειό θα το είχε κι ας μη το ζήτησε .
Συμφωνίες Κυρίων .
Σιωπηλές .
Με βαριά καρδιά σήκωσα το τηλέφωνο.
-Θέλω να βρεθούμε ,είπα .
-Όποτε θες .
-Τώρα .
Εύκολα πράγματα πεζά .
Σε πάγκο αναμονής χρόνια πολλά κι ήρθε η στιγμή να χαρεί τη νίκη του .
-Ξέρεις τι θέλω από σένα .
Κι όσο για λεφτά ...
Επιτόπου κι όσα γουστάρεις .
Πήγα .
Και ένιωσα πως είναι ν' αγκαλιάζεις χωρίς έρωτα ,
πως φιλάς χωρίς αγάπη ,
πως κουρελιάζεις την ψυχή σου ,όταν σε τραβά βίαια στην έξοδο .
Κι ήταν η ιδιαιτερότητα του που έστρεφε τα μάτια μου στο ταβάνι .
Κι η αφύσικη σύγκρουση με όσα γνώριζα πως είμαι ,
με όσα γινόμουν λεπτό το λεπτό .
Κι όργωνα το κορμί του αφήνοντας πληγές κι έκλαιγα πάνω τους ,
μα η αρμύρα τους τόνωνε την τρέλα και την παραφορά .
-Λέγε τι θες τώρα ;
Μια φορά μου αρκούσε .
Νάχω να λέω πως πήρα την πιο δύσκολη κορφή .
Κι είπα μόνο το αντίτιμο του παιχνιδιού.
Γελώντας μου κατάμουτρα ,
το πέταξε μπροστά στις μπότες μου .
Είσαι τρελή ,είπε .
Και τώρα ποια περπατά τους δρόμους προς το σπίτι ;
Ποια τρέχει μέσα μου αλαφιασμένα να σωθεί απ την ντροπή ;

Παίρνω το παιχνίδι και πάω προς την είσοδο του σπιτιού .
Ααααα...να κι οι παππούδες .
- Τι κρατάς ;
-Μα έχει τα γενέθλια του ,σήμερα .
Τον είχαν ξεχάσει .
Δευτερόλεπτα κράτησε η έκρηξη μέσα μου .
Το παιδί τους λάτρευε .
Θα του στοίχιζε πολύ που τον είχαν ξεχάσει .
Ροβολούσε τα πόδια του στις σκάλες χαρούμενο .
Βάζω το παιχνίδι στα χέρια τους .
Κατάλαβαν .
Κι επωφελήθηκαν .
Μαγεμένος ο μικρός ανοίγει κι ο θησαυρός των ονείρων του ,αποθεώνει το θαύμα .
Έφτασε η ώρα του ύπνου .
Μ αγκάλιασε σφιχτά .
-Μαμά δεν πειράζει ...
Ξέρω .
Μην κλαις μαμά ,εγώ σ αγαπάω .
Έκτοτε κάθε χρόνο την ίδια μέρα πάω στα κορίτσια ...
Με μάθανε πια .
Μ εμπιστεύονται .
Κι εκεί πίσω από μικρά δεντρίλια και ραγισμένες ζωές ,
μαθαίνω πως οι πόρνες έχουν μεγάλες καρδιές .
Τα σώματα ξεχασμένα σε θάμνους ,
αυτοκίνητα και σκοτεινούς πεζόδρομους παζαρεύουν...
Ένα παιχνίδι ,φαγητό , τα ρέστα του προστάτη ,ανάπηρα παιδιά ,
ανήμπορα γονικά μα ποτέ την αξιοπρέπεια τους .

Οχι σαν εμένα ....
Εγώ θα εξακολουθήσω για όλους να είμαι μια ....κυρία!