ΤΖΕΝΗ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗ - ΚΟΚΚΑΛΗ : Ο “Α θ λ ο ς “ της Vivian Fortis

Παντα πιστευα στην δυσκολια της εκφρασης. Στην δυσκολια που εχει ενας ανθρωπος οχι με...χαριτωμενιες η με...βαρυγδουπες εκφρασεις, η εστω με λεξεις που καποτε του εκαναν εντυπωση να εκφρασει πολυ περισσοτερο να γραψει αυτα που θελει,ακομη και εαν καποιος τολμουσε να εκφραστει με απλες κατανοητες λεξουλες χωρις ιδιαιτερα χαρακτηριστικα.

Στην περιπτωση του ΑΘΛΟΥ της Vivian Fortis τιποτα βεβαιως απο ολα τα παραπανω δεν συμβαινει. Η δυσκολια της εκφρασης καταρριπτεται κυριολεκτικα απο την γνωση.Την γνωση της γλωσσας, την γνωση που αποκτηθηκε απο το συνεχες διαβασμα,την γνωση του “απευθυνομαι “σε αναγνωστες και ο σεβασμος προς αυτους ειναι δεδομενος.

Ο Αθλος αποτελει το 3ο μερος της τριλογιας των Δωδεκα. Εχει ειπωθει απο παρα πολλους αναγνωστες και σοβαρους βιβλιοκριτικους, οτι η συγγραφεας καταφερε με ολη την σημασια της λεξης οχι μονον να παρουσιασει ενα “αυτονομο” εργο αλλα και ενα εργο που με την δυναμικη του μπορει να παρασυρει τον καθε αναγνωστη ,ωρες ολοκληρες στα δαιδαλώδη μονοπατια της φαντασιας. Να ακολουθησει την Δαφνη και να παρατηρησει πως η συγγραφεας ,πριν γραψει τον δικο της αθλο, την τριλογια των δωδεκα,μπηκε στην διαδικασια να ψαξει,να “ζησει” νοερα καθε τι που θα εβαζε να “ζησει” η ηρωιδα της.

Στα 2 προηγουμενα βιβλια της τριλογιας, στον Μυθο και στο Ερεβος, η συγγραφεας στο μεν Μυθο μας οδηγησε ,ολους εμας τους αναγνωστες σιγα σιγα στην ζωη της μικρης Δαφνης της φοιτητριας απο την Ελλαδα του σημερα στην Ελλαδα του Ομηρου και των Δωδεκα Ολυμπιων θεων .

Παρατηρησαμε οτι η συγγραφεας,πριν ακομη γραψει τον Μυθο μπηκε στην διαδικασια να ψαξει και να μαθει τον τροπο ζωης στα πανεπιστημια της Αμερικης,να “ζησει”νοερα μεσα σε αυτα καθε μερα της Δαφνης της,ωστε καθε τι που θα μας παρουσιασει οχι απλα να ειναι πιστευτα αλλα υπαρκτα, σε αντιδιαστολη με οτι συνηθως κυκλοφορει ! Ταυτοχρονα τον ερωτα μιας φοιτητριουλας ,ενα εντελως κοινο θεμα βιβλιων η λαικων εργων καταφερε να τον παρουσιασει ως εναν ερωτα μιας απλης θνητης κοπελιτσας με ενα αρχαιο θεο τοσο απλα,σωστα και κατανοητα ,σαν να ειναι κατι εντελως υπαρκτο κατι που συνανταμε συνηθως. Αυτο ειναι και η πραγματικη εκφραση της φαντασιας. Να μπορει αυτη η εκφραση της φαντασιας απο τον συγγραφεα, να δινει την δυνατοτητα στον αναγνωστη να κυκλοφορει αναμεσα στα πραγματικα σημερινα γεγονοτα και στα φανταστικα χωρις να ειναι δυνατον να τα ξεχωρισει.

Στο Ερεβος η Δαφνη της ,μπαινει στην διαδικασια της γνωριμιας με την ζωη αλλων διαφορετικων οντων,ζει αναμεσα στην μυθολογια με οτι περιπετειες αυτο συνεπαγεται,και στην σημερινη ζωη, μιας γυναικας ερωτευμενης,μιας μητερας.Οι περιπετειες που θελησε η ιδια να “εμπλακει” και βεβαια να ζησει, δημιουργησαν στον απλο αναγνωστη υπονοιες οτι αυτα που διαβαζει ...ισως να ειναι ...υπαρκτα.! Ισως τελικα οι αρχαιοι θεοι...να μην εγκατελειψαν τον Ολυμπο...

Τελος ηρθε ο Αθλος.! Το 3ο μερος της τριλογιας των Δωδεκα, εχοντας εναν σκοπο.Την καθαρση. Την καθαρση στην σκεψη, στην περιπετεια.Μεσα απο αυτο τον Αθλο, τον αθλο της Δαφνης της ,η συγγραφεας περιπλανιεται μεσα στον δικο της αθλο της συγγραφης, ενος τετοιου αξιολογου και και εμπεριστατωμενου”οπου δει” συγγραφικου εργου,εντεχνα και σαφως με την γνωστη πια εμπειρια της να χειριζεται οτι αφορα την ελληνικη μυθολογια αριστα,μας μεταφερει στην μυθολογια, αναβιωνει μεσα στην φαντασια του αναγνωστη ιστοριες που σχεδον ολοι απο εμας καποια στιγμη στα μαθητικα η φοιτητικα μας χρονια ακουσαμε. Η Ληθη απαιτει τους Δωδεκα και η Δαφνη κοιτα μεσα της και νοιωθει πως ναι ! ειναι δυνατη ,μπορει να κανει το αδυνατο. Να επανεφερει την “ταξη” στην ζωη των αθανατων.Και φυσικα στην δικη της.

Ο Αθλος της Δαφνης μας θυμιζει τους ξεχασμενους Ελληνες τους Τραντελληνες ,χρησιμους σε αυτην της την περιπετεια.Ο Αθλος της Δαφνης ,μιας μικρης θνητης,που αποφασισε πως ακομη και μεσα απο δυσκολιες πρεπει να μεινει και να ζησει διπλα στον δικο της θεο,τον δικο της Απολωνα,διπλα στον φοιβο της καθε τι περα απο τις γνωσεις και της δυναμεις της ,δυνοντας μια αλλη διασταση στην “απλοικη” θα ελεγα σχεση καθηγητου-φοιτητριας.. 

Ο Αθλος της Δαφνης περνα μεσα την αυτογνωσια ,μεσα απο την ερωτευμενη ψυχη,μεσα απο την δυναμη της γυναικας,της μητερας, της κορης και παρουσιαζεται ως καθαρση ως η αρχη μιας νεας ζωης,με την Δαφνη δυνατη ,γεματη γνωσεις, ετοιμη για την δικη της ζωη.!

Θελω ομως να σημειωσω πως αυτος ο Αθλος,δεν ειναι μονον της Δαφνης,αλλα και της Vivian Fortis,ειναι και ενας δικος της Αθλος,γεματος ξενυχτια,διαβασμα,συζητησεις, γνωση αλλα και διαθεση αυτη η γνωση να “πεσει” στα χερια του αναγνωστη τοποθετημενη σε μια τριλογια που δεν εχει τιποτα να φοβηθει εαν τοποθετηθει -για να συγκριθει ,διπλα στην κλασικη λογοτεχνια , οποια προτεινεται ανεπιφυλακτα ακομη και σε μη λατρεις της φανταστικης λογοτεχνιας.

Jeni Contarini Kokkali