Στεριές φτιάνουνε τ’άψυχα κορμιά
πάνω στο υγρό σώμα της,
ανήμπορη να τ’αγκαλιάσει αφτή
θεριέβει απελπισμένα,
ορθώνει κλάμα γοερό
να ξεπλύνει τα παιδικά σβηστά ματάκια,
αφτά που μέχρι πριν λίγο
άναβαν σα δαβλοί
και φώταγαν το άγνωστο
που πάντα στο σκοτάδι παραμονέβει.
Αδικα λυσσομανάνε οι αγέρηδες
να ξεβράσουν σε γυμνές παραλίες
την ελπίδα.
Δίκαια η γαλάζια πλανέφτρα
μοιρολογά τα σωθικά της
που παλέβουν μάταια
για μια σπιθαμή νέας γης.
Τόσο άδικα τρεχάμενο Κόκκινο …
κι όμως το γαλάζιο μαβί δεν έγινε ακόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου