περιβόλια των ψυχών ξερά. Στροφοδινούνται οι δυστυχείς μες σε
κυκλώνα ανάξιων αξιών κλαίγοντας γοερά. Σφάλισαν τα μάτια, τρομάξαν μπρος το φως,
σφραγίστηκαν τα όνειρα στων συρταριών
τα βάθη. Πτώχευσαν οι λέξεις, απόρριμμα το
‘σ’αγαπώ’,κίβδηλο χαμόγελο σε στόμα διαβρωμένο. Κυλούν οι μέρες άχαρες σαν πέτρες σε
νταμάρι, χωρίς τον πόνο της χαράς, του
έρωτα την λάβα, χωρίς το νέκταρ της λαλιάς και των φιλιών το
μέλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου