Κι όμως!
Τον έχω διαβεί τούτο το δρόμο.
Θυμάμαι το άρωμά του,
την αγρύπνια του, το στοχασμό του.
Δικός μου ήταν και δικός σου.
Εκεί των πελμάτων μας χρώματα
εκεί, της αγάπης αχός.
Δεν ξαναφάνηκες,
αφιλόξενος έγινε.
Κρατά μυστικά η σιωπή, μα εγώ,
δανείζομαι λέξεις μαζί τους μιλώ.
Σαν διψάσω,
βυζαίνω τα χνώτα της γης,
απλώνω καρδιές.
Στης βροχής τα δάχτυλα,
μιλώ για σένα… με μένα.
Στην ανάπαυλα, αρμαθιάζω τις λύπες
σε δέντρων κορφές, γιορντάνι
το πληγωμένο νερό της οδύνης.
Τούτος ο δρόμος, ελευθερία λέγεται
και μ’ αρέσει…
Φωτεινή Γεωργαντάκη Ψυχογυιού
Από την ποιητική συλλογή - Φύλλα Στιγμές 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου