ΓΙΩΡΓΗΣ ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ " Ας ήτανε "

Και συ πάλι που νόμιζες πως το σώμα σου
ήτανε θάλασσα! Μα ναι!
Ακτές και ορίζοντες και αγέλες γιγάντων
κύματα κι αίματα στων χειλιών σου το ρήγμα
κι η ψυχή μου που αέναα κυλά, σαν ποταμός
προς τη μία και μόνη κατεύθυνση!
Κάτω από την επιφάνεια του απέραντου σκοταδιού,
εκεί ο Θεός μου αναμασάει αιωνιότητα.
Ύδατα και στεναγμοί και ηφαίστεια στον πυθμένα
και είπε η Μήτρα των πάντων και εγέννετο φως
στους βυθούς των αστεριών και των ματιών σου.
Ω, Μοίρα που ενώνεις τ’ αναγκαία!
Εκ δύο μονάδων ένα εγεννήθηκε άπειρον
μέσα στου άγιου υγρού τη βάσανο και την ηδονή.
Ευτυχής ο θνητός που πεθαίνει γελώντας
θυμήθηκα να σου πω, καθώς έκλαιγε το μωρό
που μόλις γεννιόταν από το τίποτα
και μες στο Μέγα σπρωχνόταν.
Εξολκέας ζωής η μήτρα σου, Φως μου!
Κι ύστερα πάλι ένιωσες πως το σώμα σου ήτανε θάλασσα
κι εγώ ποταμός που έρρεα και χανόμουν
στο μέλλον της ευτυχίας.
Έρωτας πάντων πατέρας κι εγώ έρωτας
και χύνονταν τ’ άστρα, σειρήνες οι ώρες,
χορός ιερός στα σανίδια της Φύσης.
Κι οι δαίμονες, δαίμονες τριγύρω, αλλά,
παρά την αγριότητα των ανθρώπων,
εκλιπαρώ το Θεό των θαυμασίων για ζωή,
λίγη ακόμα ζωή επί γης,
ας ήτανε κι εν μέσω των βαρβάρων,
ας ήτανε μισή αιωνιότητα μαζί σου ακόμα,
Ονειρούλα μου.

γ.π.κ-δρ.
Από την ΙΧΝΗ ΠΑΧΝΗΣ