Καθόμασταν όπως πάντα, αντίκρυ ο ένας από τον άλλο, εσύ σκυμμένος πάνω από το λάπτοπ κι εγώ ν’ανακατεύω την μπεσαμέλ να μη μου σβολιάσει. Δεν μιλάμε, δεν κοιταζόμαστε, ωστόσο ξέρω πως φοράς το σιελ πουκάμισο που σου αγόρασα πέρυσι στη γιορτή σου, μυρίζεις άφτερ σέιβ και καφέ φίλτρου με γεύση καραμέλας και δαγκώνεις νευρικά τα χείλη σου κάθε φορά που διαβάζεις με προσοχή κάτι.
Εσύ πάλι ξέρεις, πως μπορεί να μαγειρεύω φορώντας την ποδιά που μου χάρισε η μάνα σου όμως το μυαλό μου βρίσκεται στο λούνα πάρκ στο Φάληρο που σε πρωτογνώρισα, εσύ είκοσι κι εγώ δεκαοχτώ. Ξέρεις πως αναρωτιέμαι αν οι ευτυχισμένες μας στιγμές τέλειωσαν ή αν απλά κάνουν τον κύκλο τους για να επιστρέψουν στη βάση τους.
Κάποτε θα μιλήσουμε φωναχτά και θα τα πούμε όλα. Δεν ανησυχώ. Ο αόρατος Φάρος φωτίζει ακόμα τα πρόσωπα και τις καρδιές μας.
Σε ξέρω, με ξέρεις….κι αυτό είναι ευτυχία!
***Απόσπασμα
Ιφιγένεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου