ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΕΛΗ " Πορτοκάλι ..."

Φωτο : Χρύσα-Αλκυόνη Τζοκ

Τι κηδεία κι αυτή...

Καλοντυμένοι Κύριοι και Κυρίες,με υπέρμετρη σοβαρότητα ,
παρέστησαν στην τελετή κι έδωσαν τα συλληπητήρια τους
στους οικείους του αποβιώσαντα .
Ο αποβιώσας....

Έλα εδώ μικρή μου .
Πήγαινα.
Ο θείος μου ,έκοβε μαγικά το πορτοκάλι .
Ακούγοντας μουσική μετά το φαγητό ,
σ' ένα όμορφο δισκάκι τεμάχιζε το φρούτο
και πάντα έμενα άναυδη το πως κατόρθωνε απο πορτοκάλι να το μετατρέπει σε τριαντάφυλλο.
Πολύ τον θαύμαζα κι εκείνος με κόλπα μούκρυβε την τέχνη του .
- Έλα τώρα να ξαπλώσουμε,πήγαινα .
Τότε δε ήξερα πως τα χάδια ,έχουν κρυμένους βόγγους ,
τα φιλιά δόλια σχέδια και τα κουκουλώματα μεσα στην κουβέρτα ,
παιχνίδια θανάτου .
Εξάλλου η θείτσα μου στο διπλανό κρεβάτι αναπαύοταν ήσυχα .
Όλα καλά .
Απ' την άλλη τόχα δεδομένο.
Έτσι κάνουν οι θείοι.
Γύρω στα έντεκα άρχισα να μεστώνω .
Ψήλωσα.
Το παιδί τράβηξε το μπερντέ του χρόνου.
Δειλά το θηλυκό έβγαλε κεφάλι στο παράθυρο του κόσμου.
Η θεία τηγάνιζε.
Αχ,αργούσε πάντα κι όλο πιο άκρη ,
άγνωστο γιατί,
στριμωχνόμουν στο ντουβάρι .
Αυτοί οι κεφτέδες....
τους μισώ...
-Σώπα...
σώπα μου εσύ,δεν θα καταλάβεις τίποτα .
Σώπα μη μας ακούσει η θειά σου και την ξέρεις πως φωνάζει ε ;
Μα σαν κάηκα ,πόνεσα και μάτωσα
η κραυγή μου μπερδεύτηκε με τον καυμό του Καζαντζίδη
ΑΠΟΨΕ ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΗΝ ΚΛΑΨΕΙΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑΑΑΑ....
πως μου κόλλησε κι έκτοτε ούτε κεφτέδες ,ούτε Στέλιος .
Θάφαγε ο Καζαντζίδης τα κεφτέδακια και πλάνταξε .

Απεβίωσε σήμερον 10/12/....
Αιτία θανάτου πνιγμός .
Γαμώτο δεν πρόλαβα ....
Είναι που έτρεχα να ζήσω.
Να μάθω το κορμί ν' αγνοεί τον τρόμο ...
το μυαλό να σωπαίνει .

Ασφαλώς και πήγα στου θείου μου την κηδεία .
Αλοίμονο ....
ποιά με περάσατε ;
Κι όταν όλοι έφυγαν ήρεμα έβγαλα ένα πορτοκάλι απ την τσάντα μου
κι άρχισα να το καθαρίζω αργά .
Όπως εσύ θείε.
Είδες που με κορόιδευες ;

Τόφαγα μπουκιά ,μπουκιά πάνω απ το φρεσκοσκαμένο χώμα .
Πέταξα τις περίτεχνα κομμένες φλούδες απο πάνω .
-Ηρθα να σου πω,
πως με καταράστηκες σε κάθε άγγιγμα ν αλαφιάζομαι .
Θυμάται το σώμα .
Σ' ότι γίνεται να παίρνω τις ευθύνες άλλων στους ώμους.
Μόνο εγώ να φταίω
και οι σφήνες στης ψυχης μου τις ρωγμές να γράφουν : έ ν ο χ η !
Ευτυχώς δεν με βρήκες στην καρδιά .
Αγνόησες σαν πολλούς το παιδάκι μέσα μου .
Μα πες μου πως γίνεται και για ένα πορτοκάλι ,να με θυσίασες ;
Ένα πορτοκάλι .
Σε νίκησα ξέρεις ,
μ αρέσουν ακόμα τα πορτοκάλια ...
Θείε .....

-Κατερίνα Δελή