ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΔΕΣΠΟΙΝΑ " ΑΤΙΤΛΟ "

Κάτι μέρες άφωτες
ας ήταν να χα φτερά
να πέταγα πάνω απ’ τη συννεφιά μου
να αντάμωνα με το Θεό
που θαύματα έπαψε να κάνει 
και μοιάζει να με αποστρέφεται
Εμένα τον άνθρωπο...το δημιούργημά του...
Να του έλεγα, πως εκεί κάτω
εκείνη η μικρή κουκκίδα είναι τα σπιτικό μου
και πιο πέρα ενός άλλου σαν και μένα και ενός άλλου...
Τη ματιά του ας χαμηλώσει πάνω μας
και έναν καλό λόγο να ξεστομίσει
Ένα σημάδι για να πιστέψουμε, από κάτι να κρατηθούμε
Έτσι απλά θα μιλούσα και θα ήλπιζα για το έλεός του...
Αλλά όπως τα πάντα εν σοφία εποίησε
ούτε φτερά έχω
μήτε τη φωνή μου μπορώ να υψώσω τόσο
και ζωντανός δε θα του μιλήσω
μήτε θα τον δω
Θεέ μου!
Αν δε με ήθελες, τότε γιατί με έπλασες;
Αν υπολείπομαι του κτίσματός σου
γιατί δε με αποσώνεις;
Γιατί με αφήνεις να συνεχίζω;
Γιατί με αφήνεις να κατατρύχομαι;
Γιατί με αγνοείς;
Γιατί στον παράδεισό σου
έστω για μια μέρα να ξαναβρεθώ
δε μου επιτρέπεις;
Εκεί, σαν ψυχές μόνο μας δέχεσαι
Τις ψυχές μας λοιπόν...
Απ’ την αρχή σ’ αυτές σκόπευες!
Για αυτές τον έχεις φτιάξει!
Ω Θεέ μου... δεν αποκρίνεσαι και έρμος νοιώθω...
/>*/<