Οι κύριοι και κυρίες «Είμαι ο ΚΑΛΟΣ εγώ» είναι εδώ για ακόμα μια φορά!
Πάει και όλο μαζί αν θέλετε.. σαν ονοματεπώνυμο! Είμαι ο κος «Καλός Εγώ»!
Ο λόγος για τους διάφορους ευυπόληπτους ελεήμονες καθωσπρέπει κυρίους, που μοιράζουν χαμόγελα και παζλ στα παιδάκια με καρκίνο,εμφανίζονται κυρίως τις γιορτές και πάντα μέσα στο ωράριο τους.
Ο John Milton έλεγε στο Paradiselost, «Abashed the devil stood and felt how awful goodness is..». Δηλαδή «σαστισμένος ο διάβολος στάθηκε και ένιωσε πόσο απαίσια είναι η καλοσύνη..». Και είναι πραγματικά απαίσια όταν συνειδητοποιείς ότι είναι κομμάτι μια παράστασης που παίζεται συνήθως από τους χειρότερους,εγωπαθείς ανθρώπους αλλά και καλύτερους τελικά ηθοποιούς.
Και πέρα από τη στημένη καλοσύνη των ημερών, πόσο στην καθημερινότητα μας μάς έχει παραπλανήσει αυτός ο αρχέγονος,αφελής, στενόμυαλος και μεσαιωνικός διαχωρισμός της ανθρώπινης υπόστασης , του ανθρώπινου πνεύματος και δυστυχώς της ανθρώπινης αξίας. Ο καλός και ο κακός …Ένα χαραγμένο όριο σαν την άσπρη αλαζονική διαχωριστική γραμμή του Βατικανού που ξεχωρίζει τους Θεούς απ’ τους θνητούς. Μια ασφυκτική διάκριση που φυτεύεται μέσα μας πριν καν γίνουμε σπέρμα και μας ορίζει, μας κατευθύνει, και μας διχάζει όλη μας τη ζωή.
Όχι… ο «καλός» δεν είναι μόνο οελεήμων… ούτε το να είσαι ελεήμων σημαίνει ότι είσαι «ο καλός»!
Το είμαι καλός δεν σημαίνει απαραίτητα είμαι μέλος φιλανθρωπικής ομάδας, ούτε σημαίνει«δίνω», ούτε σημαίνει ότι «είμαι εδώ για όλους πάντα» γιατί το καλός επίσης ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΝΟΧΙΚΟΣ…και οι πραγματικά καλοί άνθρωποι δεν εμφανίζονται μόνο όποτε υπάρχουν κρίσεις ή ναυάγια ή Χριστούγεννα και ούτε είναι απαραίτητα συνέχεια γλυκούληδες και αγαπητοί .
Γλυκούλης και αγαπητός σε όλους ήταν ο Άγιος Βασίλης και δεν και ήταν απαραίτητα «ΚΑΛΟΣ». Ένας καλούλης, γλυκούλης, στρουμποuλούλης γεράκος ήτανε που ποτέ του δεν άφησε το νηπιαγωγείο,μια ζωή ζούσε με μικρά ξωτικά που φτιάχνανε παιχνίδια και όλη μέρα καθότανε στη ζεστασιά του και έτρωγε μπισκότα με γάλα… ΑΥΤΑ! Και αφήνω έξω τα οιδιπόδεια και τα μητρικά του σύνδρομα.
Επίσης γλυκούληδες και αγαπητοί είναι και οι πατέρες της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, που όλη μέρα σου χαμογελάνε και σε κοιτάνε με ταπεινή στοργική αγάπη και περιφέρονται αυτοκρατορικά ενώ μαζεύουνε «αργύρια» πολύ παραπάνω των τριάντα. Το πρωί σε ευλογούν και σε ταΐζουν σούπα στα συσσίτια και το βράδυ τρώνε γουρουνόπουλα σαν του Αστερίξ και βιάζουν τα παιδιά σου.
Το να δίνεις είναι πολλές φορές ένας πολύ βολικός τρόπος να «καλύπτεις» μεγάλες σου αδυναμίες και αμαρτιές(όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου). Είναι ακόμα και ένας πολύ καλός τρόπος να ταΐζεις το ΕΓΩ σου, να «παγιδεύεις» όποιον είναι σε ανάγκη και να απαιτείς, εφόσον ευεργετείς, να σου δώσει πίσω η να σου κάνει τα χατίρια.
Αλλά ή σκέψη πίσω απ’ αυτά τα λόγια δεν ήταν να καταγράψει τη διαστροφή και την ασυδοσία μας. Περισσότερο είχε πρόθεση να μας φέρει πιο κοντά με το να καταρρίψει στερεότυπα και παρωχημένες, αναχρονιστικές έννοιες που μας χωρίζουν και χτίζουν γύρω μας τοίχους και αδιαπέραστους φράκτες .
Η αλήθεια είναι ότι οι καλοί άνθρωποι είναι και πολλές φορές σκυθρωποί.Είναι μοναχικοί, δεν είναι πάντα χαρούμενοι και γελαστοί και είναι και πολλές φορές οργισμένοι γιατί αδικία και πόνος είναι το πιο συνηθισμένο που υπάρχει γύρωτους ενώ αυτοί δεν μπορούν να κάνουν κάτι για να το αλλάξουν. Κουβαλάνε πληγές που δεν κλείνουν ποτέ, αναπνέουν βαριά και ενώ κανείς δεν ξέρει πως ξημερώθηκαν μπορούν και προσφέρουν και να σ’ ακούνε ακόμα όταν το πρόβλημά σου είναι το νύχι που σου έσπασε.
Είναι σπάνια και δύσκολη αυτή η πρακτική της «γλυκούλας» καλοσύνης στους πιο πνευματικά, ηθικά και συναισθηματικά έξυπνους ανθρώπους, γιατί η καλή πράξη και η δεδομένη δοτικότητα δεν είναι πάντα δίκαιη.
Έτσι το καλό συχνά συγκρούεται με την έννοια του δίκαιου στη συνείδηση τους και εκεί πράγματι ο ανθρώπινος νους βρίσκει αδιέξοδο.
Αλλά ίσως είναι εκεί... εκεί σ’ αυτό το αδιέξοδο που το μυαλό προσπαθεί να σμίξει τα αντίθετα, εκεί να γεννιέται ο άνθρωπος. Εκεί που γκρεμίζονται παλιές αντιλήψεις και φωτίζονται τα σκοτάδια, εκεί που μόνος ο καθένας αρχίζει και συμπληρώνει και ανοίγει δρόμους με το μυαλό και την ουσία του.
Και …-ναι αρχίζω πρόταση με «και»-Και είναι πολύ δύσκολο άλλα και πολύ γενναίο να φτάσει κανείς σ’ αυτό το σημείο ξέρετε. Χρειάζεται βουνά αυτοκριτικής και ανάλυση εννοιών δαιδαλώδη, τόνους κουράγιου, προσπάθειας και νοιάξιμο βαθύ!
Αλλά για τους «πραγματικά καλούς ανθρώπους» αξίζει.. γιατί είναι εκεί που το ασήμαντο μας καταρρίπτεται και δίνει θέση σε κάτι ευλογημένο… την ύπαρξή μας. Είναι εκεί που αρχίζουμενα ζούμε! εκεί που με το να βάλουμε την ιδέα κυριολεκτικά γεννάμε αλήθεια και που πραγματικά νιώθουμε να υπάρχουμε.. εκεί που τα «τίποτα» αποκτούν νόημα και που τα «γκρι» αποκτούν χρώμα.
Φέτος θέλω από καρδιάς να ευχαριστήσω αυτούς τους πραγματικά καλούς ανθρώπους που είναι σιωπηλοί και αφανείς και όμως κάνουν τον κόσμο να πηγαίνει μπροστά. Ευχαριστούμε όσοι ξέρουμε από θυσία γιατί ο πραγματικά καλός όταν θυμώσει η γη θα σταματήσει να γυρίζει.
Να μην τα παρατάμε… Να γεννάμε αγάπη και δίκαιο και αγώνα για την ζωή και για αυτούς που μας χρειάζονται παρόντες, που μας χρειάζονται να υπάρχουμε, ν’ αγωνιζόμαστε και να αγκαλιάζουμε όχι ιδέες μόνο και ιδανικά, αλλά και ο ένας τον άλλον… να πάει η ζωή πιο μπροστά κι εμείς μαζί.
Ό,τι καλύτερο για τον καινούργιο χρόνο! ό,τι ξελαφρώνει τον φορτωμένο, δικαιώνει τον αδικημένο, αγκαλιάζει τον μόνο του, εξιλεώνει τον ένοχο, επουλώνει τον πληγωμένο, προσφέρει στον στερημένο και εκτονώνει τον οργισμένο…
όσο για μένα εύχομαι να χάσω τουλάχιστον τα κιλά των γιορτών.. ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ και ΚΑΛΑ!
01-01-2016
ΑΡΓΥΡΩ ΣΤΑΥΡΑΚΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου