ΜΟΣΚΙΟΥ ΛΙΤΣΑ "Απ’ της ψυχής τ' απόσταγμα" 2ο ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΤΟΝ Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ποίησης "Κ. Π. Καβάφης"

Η Ποιητική Συλλογή "Απ’ της ψυχής τ' απόσταγμα" της Λίτσας Μοσκιού κέρδισε το 2ο Βραβείο στον Παγκόσμιο   Διαγωνισμό Ποίησης  "Κ. Π. Καβάφης" 2015 που διοργάνωσε η International Art Society

Η International Art Society είναι μια μεγάλη παγκόσμια κοινότητα καλλιτεχνών και φιλότεχνων και  έχει σαν στόχο να προσφέρει στα μέλη της: προώθηση και προβολή του έργου κάθε μέλους, εργασία, καριέρα, ενδιαφέροντα, επικοινωνία, ενημέρωση, κα.

Ολα τα αποτελέσματα του Διαγωνισμού μπορείτε να τα δείτε εδώ 

Η Συλλογή αποτελείται από 33 ποιήματα . Δημοσιεύουμε εδώ κάποια ενδεικτικά :

ΣΤΥΓΕΡΟ ΕΓΚΛΗΜΑ

Κάποιες χειμωνιάτικες νύχτες με ρήμαξαν…

Καθώς ο αέρας παρέσερνε ανελέητα κάθε ελπίδα ζωής, και η βροχή μούσκευε ως το κόκαλο όλα τα μισά κι απροστάτευτα όνειρα που τριγυρνούσαν πάνω στα κεραμίδια του σπιτιού…

Μα φοβόμουν τόσο πολύ ν’ ανοίξω το παράθυρο…

έτσι κάθε βράδυ από τότε γίνομαι συνένοχη σ’ ένα στυγερό έγκλημα… παίρνω μέρος σ’ έναν φόνο εκ προμελέτης… χωρίς πτώμα… χωρίς κανένα ίχνος αίματος… με τόπο εγκλήματος την ίδια μου την ψυχή…

Μα η δικαιοσύνη τυφλή δεν μπορεί καμία καταδίκη να μου δώσει… ούτε καν ως τιμωρία δεν φτάνει μια θανατική ποινή…

το φριχτό έγκλημά μου συνεχίζω αμετανόητη μέχρι να σπάσουν τα κεραμίδια και πάψουν πια να ακούγονται τα βήματα…

ΛΙΤΣΑ ΜΟΣΚΙΟΥ

********

ΣΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ

Σε μια λαμπρή, συχνή γιορτή, με φωνές σιωπής, ξεφάντωναν κάθε τόσο οι πίκρες όλες στης θλίψης σου το Μέγα πανηγύρι…

κι απροσκάλεστος ερχόταν πάντα ο πόνος, χορεύοντας τρελά πάνω στο εύθραυστο των δακρύων, μεθοκοπώντας γλυκά στο ξέσπασμα μέσα των λυγμών…

ντυμένος επίσημα, τιμούσε στο έπακρο την ψυχή σου… με μια βαθιά υπόκλιση, έναν όρκο αιώνιας πίστης και παντοτινής αφοσίωσης ως την ώρα της στερνής πνοή σου…

ΛΙΤΣΑ ΜΟΣΚΙΟΥ

********

ΠΡΟΔΙΔΩ ΤΗ ΠΟΙΗΣΗ

Προδίδω πάλι απόψε τη ποίηση καρφώνοντας τη πένα της ψυχής μου βαθιά μέσα στο σώμα σου

στραγγίζω τους στίχους απ’ τα μάτια σου και κλέβω την έμπνευση της ύπαρξής σου για να λέγομαι ποιητής

Ναι ! προδίδω τη ποίηση κλέβοντας ατόφιο το ποίημα αντιγράφοντας τη μορφή σου.

ΛΙΤΣΑ ΜΟΣΚΙΟΥ

********

ΕΝΑ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ

Στερνή φορά που στο βλέμμα σου ο ήλιος δύει… Σαν βουτηχτής, σφουγγαράς, βυθίζεται σιωπηλά μέσα στη θάλασσα… στη θάλασσά σου…

στη θάλασσα που λαχτάρησες πιότερο κι απ’ τον έρωτα… αυτήν που αγάπησες όσο τίποτα άλλο στον κόσμο τούτο και λάτρεψες, όσο ποτέ στους αιώνες δεν λατρεύτηκε κανένα πλασμένο κορμί γυναίκας… Κι όσα σου ’δωκε τα ξεχρέωσες και με το παραπάνω…

Γλυκό χάδι το πρώτο ξάφνιασμά της, σου χάραξε στο πρόσωπο το πρώτο σου χαμόγελο και με τα κύματά της, γαλάζια θαλασσόπλεξε τα πρώτα παιδικά όνειρά σου… και η πρώτη λέξη που ξεστόμισες «Μάνα…» δεν ήταν… «Περίμενέ με… Θα έρθω κάποτε κοντά σου…»

Γιατί απ’ αρχή του κόσμου υπήρχε πάντα αυτή η μυστική , ανυπόγραφη, συμφωνία με τη θάλασσα…

να σ’ αφήνει να αρπάζεις μέσα απ’ τα σπλάχνα της ότι ποθείς… μ’ αλάτι να στραγγίζει, όλη τη δροσιά των νιάτων σου… κι η αλμύρα να ποτίζει, βαθιά το κορμί σου, και να το λιώνει…

τα πλούτη της απλόχερα να σου προσφέρει… και να σου κλέβει στιγμές, χωρίς να σε ρωτά, απ’ τη ζωή σου…

για κάθε σφουγγάρι που θα μαζεύεις… εκεί ως αντάλλαγμα στο βυθό της , ν’ αφήνεις κάθε φορά, κι ένα μικρό κομμάτι από την ψυχή σου…

Πλανεύτρα η θάλασσα την μέρα εκείνη … μουρμούριζε, ερωτικού καλέσματος τραγούδια, και οι καμπάνες χαρμόσυνα χτυπούσαν… μα ο φόβος είχε ήδη μαυροφορέσει τις ψυχές των μανάδων, των γυναικών, κι οι Παναγιές στις εκκλησιές , μοιρολογούσαν … προτού καν φτάσει ακόμη, το μαντάτο του χαμού στο νησί… προτού καν ακόμη, χτυπήσει ο θάνατος την πόρτα κάποιου σπιτιού…

Τώρα γερασμένος κι ανήμπορος, αμφιβάλεις αλήθεια, αν στάθηκες εσύ ο τυχερός… μετά από τόσα χρόνια κατάκοιτος και σακάτης… αναρωτιέσαι αν η ζωή αυτή που σου χαρίστηκε και σου στέρησε τόσα χρόνια την αγκαλιά της… άξιζε περισσότερο από έναν πρόωρο θάνατό σου, μέσα της…

Κοιτάζεις κατάματα τώρα τον θάνατο πια να σιμώνει… χωρίς κανένα φόβο… γιατί καταλαβαίνεις πως τελικά η στιγμή του θανάτου σου δεν είναι αυτή η πραγματική …

Τότε είχες πεθάνει… Τότε… στο τελευταίο βούτηγμα… στο τελευταίο μάζεμα… εκεί είχες αφήσει και το τελευταίο κομμάτι της ψυχής σου… στον βυθό της θάλασσας σου…

Κάλπικος ο θάνατος που σε ζώνει… ένα άχρηστο σώμα, τώρα μονάχα παίρνει…

ΛΙΤΣΑ ΜΟΣΚΙΟΥ

********

ΔΕN ΘΑ ΛΕΓΟΣΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Δεν θα λεγόσουν άνθρωπος

αν έθαβες τα όνειρά σου μετά από κάθε θάνατό τους μη ελπίζοντας σε μια ανάσταση

αν σταύρωνες την ελπίδα σου και χλεύαζες ποτίζοντάς την λήθη μη περιμένοντας πια θαύματα

αν τα λάθη σου έκανες καρφιά και τη ζωή σου κάρφωνες πιστεύοντας πως δε θα στάξει απ’ τις πληγές διόλου αίμα

αν τη ψυχή σου σε δίκη παρέδιδες χωρίς μια απολογία αθώωσης να δώσεις ότι ποτέ δεν ήσουνα κι ούτε ποτέ θα γίνεις Θεός

ΛΙΤΣΑ ΜΟΣΚΙΟΥ

********

ΜΕ ENTEKA ΛΕΞΕΙΣ ΑΠ’ ΤΟΝ ΚΑΒΑΦΗ

Κράτα το νου σε ΑΠΡΑΞΙΑ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ ΠΟΙΗΤΗ …

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑ τη γαλήνια ΘΑΛΑΣΣΑ που ναρκώνει το βλέμμα κι αποκοιμίζει την ΑΛΗΘΕΙΑ σου

νιώσε την ΗΔΟΝΗ της γύμνιας της ψυχής σου που σπαρταρά στο χέρι σου

κάθε λευκό χαρτί να γίνει Η ΠΟΛΙΣ σου κάθε γραμμή η οδός σου…

Αμόλυντος πια από ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΕΠΕΣΤΡΕΦΕ στο σώμα σου ξανά το ξημέρωμα .

ΛΙΤΣΑ ΜΟΣΚΙΟΥ

********

ΠΟΡΘΗΤΗΣ

Γκρεμίζοντας τα τείχη της ψυχής μου… εισέβαλες Πορθητής μέσα στο κάστρο της καρδιάς μου.

Καταπατώντας τα όρια της λογικής… κυρίαρχος έγινες του νου μου.

Κι ύστερα ξεχύθηκες καλπάζοντας σ’ ολόκληρο το κορμί…

κατακτώντας το μέχρι το τελευταίο σύνορο της ύπαρξής του…

μέχρι το τελευταίο σύνορο του κόσμου του.

ΛΙΤΣΑ ΜΟΣΚΙΟΥ

********

Επικήδειος

Λες και αυτή ήταν η μοίρα σου… σαν κάποιος να έδωσε την πιο βαριά κατάρα… να μην βρεθεί τίποτα και κανείς ποτέ σ’ αυτόν τον κόσμο… να εξημερώσει την ψυχή σου … παρά μονάχα ο θάνατος…

στερνή ώρα και μοιάζει τώρα , χαμένη χώρα η χώρα των δακρύων σου… άγνωστη ανέκαθεν έρημη από συμπόνιες και παρηγόριες… ακατοίκητη από συγνώμες και αφέσεις αμαρτιών…

στους δρόμους των ονείρων σου πάνω σε πόθους ανέλπιστους σκόνταφταν πάντα όλα τα θαύματα… κι όλη η πίστη σου γινόταν μία κοφτερή λεπίδα που χαράκωνε και μάτωνε όλα τα χρόνια σου…

ακόμη και τώρα η παγωνιά της θλίψης σου δεν λέει να σ’ αφήσει να χαρείς το παγωμένο χέρι του θανάτου να αγγίζει το κορμί σου… σε ακολουθεί ως την τελευταία στιγμή στερώντας σου την λύτρωση... να εξημερωθεί επιτέλους η ψυχή σου…

ΛΙΤΣΑ ΜΟΣΚΙΟΥ

********