ΠΑΣΧΑΛΙΔΟΥ ΠΟΠΗ " Ατιτλο "

Σβήνει απόψε η βροχή Των στεναγμών τον ήχο, Καθώς καθάρια έρχεται Απ’ τ’ ουρανού τα στήθια, Χορταίνει νέκταρ την ψυχή, Που σαν ξερή και χέρσα γη, Άναμα ευραίνεται ιερό, Δέχεται τον εξαγνισμό, Ολάκερη φωτίζει. Πεντάκτινο αστέρι Με δέος έτεινα ανοιχτό Το χέρι . Να πιάσω ζήτησα δροσιά Σε μια σταγόνα μόνο, Εκεί στην κόχη του ματιού Γλυκά να αποθέσω. Και σαν το δάκρυ της καρδιάς Θελήσει να κυλίσει, Να μπερδευτεί με την βροχή, Την θλίψη να ξεπλύνει, Ήρεμο και ανάλαφρο Τα χείλη να φιλήσει