ΧΑΤΖΗΘΩΜΑ ΖΩΗ '' Είμαι το παιδί κάποιου ''

Ruth and Naomi by Sandy Freckleton Gagon

Σου θυμώνω, όταν εργάζομαι, και θεωρώ ότι παραβιάζεις τα όρια και το δικό μου χωροχρόνο και εκνευρίζομαι, γιατί μου μιλάς όλη την ώρα. Θυμώνω με σένα που μου χάρισες όλες τις μέρες και τις ώρες που ζω. Και μου έδωσες τον χρόνο και την ύπαρξη και το δικαίωμα να νιώθω, να απαιτώ και να αισθάνομαι. Όταν εσύ δεν καταλαβαίνεις κάτι από αυτά που έχω στο νου μου, σου μιλώ απότομα, εσένα, που σπάραζε η καρδιά σου, όταν με έβλεπες να κλαίω και να πονάω...Και συχνά σου κλείνω το τηλέφωνο, γιατί τάχα παρεμβαίνεις στη ζωή μου, για να αισθανθώ ο πιο απαίσιος άνθρωπος στον κόσμο και προσπαθώ να μπαλώσω τα δίχτυα και συ με κοιτάζεις με αγάπη, που δεν αντέχω και με χαϊδεύεις με τα τρυφερά σου χέρια και με φιλάς στον κορυφή του κεφαλιού.

Πόσο με ηρεμούσε αυτό πάντα, το ζητάω και σήμερα, κι ας είμαι πιο ψηλή πια από σένα, ακόμη είμαι το μωρό σου, αυτό το μωρό, που ευθύνεται για αρκετές από τις ρυτίδες σου, για τα ξενύχτια σου και για όσες φορές σε ένιωθα να κλαις κρυφά. Και για την ψυχή σου που γινόταν κόμπος και για όσα στερήθηκες, για τη δική μου μόρφωση και καλοπέραση, χωρίς να βγάλεις ούτε έναν αναστεναγμό, ούτε να βαρυγκομίσεις. Ήσουν αθόρυβα παρούσα και ανήσυχη δίπλα μου, να μου κρατάς το χέρι από το πρώτο φως που είδα, από την πρώτη μέρα στο δημοτικό, μέχρι τώρα! Και σε βλέπω τώρα μπροστά μου, να μην τρως το τελευταίο κομμάτι από το γλυκό, κι ας σου άρεσε και τα σκέπαζες όλα με το ''έχω χορτάσει, είναι δικό σου!...''.

Και γω ασφαλώς είμαι πολυάσχολη και έχω άγχος και δυσκολίες με την κρίση και τα οικονομικά και τα ζόρια στη δουλειά. Και λόγια ποτάμια μένουν και δεν έχουν ειπωθεί και αγκαλιές χάσκουν. Μα δε φταίνε τα μνημόνια και η κρίση, για όσα δε σου λέω και όσα δεν κάνω για σένα... Σκέφτομαι μερικές φορές ότι δεν αξίζω σαν κόρη ''like'', αλλά αλλεπάλληλα κουνήματα του κεφαλιού με οίκτο... 

Μικραίνεις εσύ, μεγαλώνω εγώ και γίνεσαι το δικό μου μωρό και ακόμη να σου δείξω τη στοργή που σου αξίζει, χωρίς να μου περνάει από το μυαλό ότι πονάς, φοβάσαι και συ και έχεις ανάγκες. Εγωιστικά και δεδομένα συναισθήματα, ενώ δεν είναι κανείς δεδομένος, ούτε και συ, ούτε και τα τρυφερά λόγια, ούτε η ζωή και το αύριο του καθενός μας. Ίσως να είχες ονειρευτεί ένα διαφορετικό παιδί, πιο έξυπνο, πιο τρυφερό, διαφορετικό.... Και είμαι μεγάλη πια και ξέρω ότι η κολοκύθα δε θα γίνει άμαξα με το μαγικό ραβδί της καλής νονάς, αλλά θα κάνω την προσπάθειά μου, γιατί μόνο μαζί σου είμαι το παιδί κάποιου.... 

Είσαι η σπηλιά μου, η ανεξάντλητη αγάπη και η παρηγοριά μου. Μικρή μου είχες πει ένα παραμύθι με πειρατές, για το σκουλαρίκι που φοράνε πάντα και είναι πολύτιμο, σε περίπτωση που πέσουν νεκροί, να τους διασφαλίσει μια αξιοπρεπή κηδεία, ή αν συλληφθούν, να έχουν μια ζωή με αξιοπρέπεια. Το δικό μου σκουλαρίκι ζωής μου το έχεις χαρίσει από τα πρώτα μου χρόνια και είναι πολύτιμο, γιατί με βοηθά να βρίσκω τον προσανατολισμό μου, όταν χάνομαι. Είσαι μέσα μου ο εαυτός μου, συχνά περισσότερο από όσο εγώ, και όσα λέω, όσα βλέπει κανείς πάνω μου σε περιγράφουν. Σου χρωστώ ένα μεγάλο ταξίδι, από κείνα με αγκαλιές στον καναπέ, χωρίς καν να δρασκελίσουμε την πόρτα του σπιτιού μας, μάνα!