ΕΙΡΗΝΗ ΛΙΒΑΝΟΥ " Μικρές ιστορίες στον καιρό του Δ.Ν.Τ."

Πίνακας - srecko raguz

Λιγουρευτός ο μακρύς διάδρομος. Όλα τα ράφια με εκατοντάδες λιχουδιές.

Το ηλικιωμένο ζευγάρι τριγυρίζει στους διαδρόμους. Μέσα στο καρότσι ένα πακέτο κριθαράκι, ένα πακέτο ρεβίθια, δύο ντοματοχυμούς, και ένα μπουκάλι λάδι.

Η γυναίκα απλώνει το χέρι της και πιάνει ένα χαρτονένιο κουτί.

''Να το πάρω Κίμων;'' ρωτάει τον σύντροφό της.

''Τι είναι αυτό''

''Πανακότα Αρέσει στις μικρές. Και ο γιος μας.....ξέρεις τώρα. Έχει άλλα να καλύψει.

''Άστο είναι ακριβό''

Η γυναίκα το αφήνει στο ράφι απογοητευμένη.

''Τουλάχιστον να πάρω αυτό;'' Του δείχνει ένα κουτί με μπισκότα.

Όχι Μαρία δεν θα φθάσουν για τα γιαούρτια. Μην αμελείς την οστεοπόρωση σου.

Η γυναίκα αναστενάζει. Πριν μερικά χρόνια έβαζε στο καρότσι ο,τι ήθελε. Ο Κίμων δεν είχε καμιά αντίρρηση να σηκώσει όλο το μαγαζί. Γελούσε μαζί του ευτυχισμένη που είχε έναν τέτοιον άντρα. Τώρα λες και είχε χάσει τη γοητεία του στα μάτια της.

Ο Κίμων την λοξοκοίταξε λες και κατάλαβε τις σκέψεις της.

ήθελα να αγοράσει ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια για τον περίπατό του. Κι αυτό ο γιατρός του το είχε συστήσει.

''Τότε πάμε να φύγουμε. Δεν θέλω τίποτ' άλλο.'' άκουσε τη φωνή της γυναίκας που αγαπούσε από τα δεκαπέντε της μες την απογοήτευση.

Ένιωσε και πάλι τις σκέψεις της γι' αυτόν.

''Πως το είπες εκείνο το γλυκό που αρέσει στις μικρές;'' την ρώτησε.

''Πανακότα''

''Έλα πάμε να το πάρουμε. Έλλα - έλλα πάμε και στις σοκολάτες. Θέλω να σου πάρω τα σοκολατάκια που σου αρέσουν.'' Ας μείνουν τα παπούτσια. Ίσως να μπορούσε να τα πάρει τον άλλο μήνα. σκέφτηκε.

''Δεν πειράζει Κίμων. Άστα τώρα'' θα έρθουν και καλύτερες μέρες δεν θα έρθουν.

''Θα έρθουν αλλά δεν ξέρω αν τις προλάβουμε εμείς κορίτσι μου'' Της είπε παίρνοντας από το ράφι τα σοκολατάκια που άρεσαν στη Μαρία του.

Εκείνη του χαμογέλασε και ακούμπησε επάνω του τρυφερά. Ο κόσμος είχε αλλάξει όχι ο άντρας της ο αγαπημένος. σκέφτηκε μελαγχολικά.

 irini

Πηγή φωτογραφίας 

Τον βλέπω κάθε τρεις τέσσερις μέρες. Κάτι μου θυμίζει. Όμως τώρα όπως έχει το κεφάλι κάτω...........

Τον κοιτάω επίμονα να τον θυμηθώ. Μαλλιά αφάνα. Ρούχα φαρδιά κουρελιασμένα. Σέρνει ένα καροτσάκι σαν αυτά που πηγαίνουμε στις λαϊκές. Σκύβει στον κάδο απορριμάτων και με ένα μακρύ τσιγκέλι ανακατεύει το περιεχόμενό του. Όλο και κάτι βάζει στο καροτσάκι του.

Σήμερα έχωσε το τσιγκέλι του στον κάδο και το έβγαλε με κάποια ανυπομονησία .

Στην άκρη του, γαντζωμένη μια ξεμαλλιασμένη κούκλα.

Κοίταξε γύρω του και σαν να φοβόταν μην του την αρπάξει κανείς, και την έχωσε βιαστικά στον κόρφο του.

Τον θυμήθηκα!!!!!!! Ήταν αυτός που περνούσε με το κοριτσάκι που κρατούσε μια σχολική τσάντα. Μετά μάθαμε πως η γυναίκα του τότε που τον έδιωξαν απ' τη δουλειά, τον άφησε παίρνοντας και το κοριτσάκι μαζί της

 irini