ΙΩΑΝΝΑ ΛΑΖΟΥ " ΑΤΙΤΛΟ"

Έχουμε λιγοστό καλοκαίρι
να κάψουμε τους χειμώνες της βροχής
τις ρίζες από τα δέντρα
το χώμα που γίνεται λάσπη
θα έρθει στις θύρες των δακρύων
θα καθαρίζουμε με τα χέρια μας
όνειρα θαμπά

θα σπέρνουμε πανικούς
στην άλλοτε γόνιμη από σπέρμα γη.
Μας δόθηκε απλόχερα
αξιόποινες οι ορδές των βαρβάρων
μάτωσαν οι κύριες αορτές
μάτωσαν...

ποτέ η εκδίκηση δεν είχε
τόσους τάφους
ποτέ οι τάφοι δεν ήταν τόσο
φιλικοί
πρόσεχε
θα σε κρατήσω
μην πέσεις

μου έκοψαν τα δάκτυλα
θα σε κρατήσω με την ψυχή
μου ράγισαν την ψυχή
πως θα σε κρατήσω?

έσπασε το άλμπουρο
άνεμος η σιωπή
έσπασε τα ηνία της ζωής
και οι φωνές?
οι φωνές ταξιδεύουν
στο λιόγερμα
πνιγμένες από καπνό.

έλα να αγαπηθούμε πάλι
δεν απέμεινε τίποτα άλλο.