ΣΕΚΛΙΖΙΩΤΗΣ ΘΑΝΑΣΗΣ " Πρωί…"

Πρωί κι ακροπατάς στα χλωμά σκαλιά,
από μικρός της είπες για τα φιλιά,
θα είναι πρωί και στη μικρή καρδιά
"μικρός της είπες να κλαίει για παιδιά".
Ω! Χάρτινε ουρανέ, ψεύτικο φως!
~
Πρωί και βγαίνουν τα σύμβολα ξανά,
θα είναι κι η αυγή μαζί γιορτινά
σ' άναρχο κι άυλο φέγγος θερινό,
στη ζέστη των χνότων φθινοπωρινό.
Ω! Άφωτε ουρανέ, ψεύτικο φως!
~
Πρωί και λύνουν τα χέρια οι σταθμοί,
στη πρώτη ανάσα φέγγει σαν ορμή
ο πόθος στο ένοχο φτωχό σκαλί,
"είναι που έρχεται της δόξας το φιλί".
Ω! Άοσμε ουρανέ, ψεύτικο φως!
~
Πρωί στη σκέψη, πρωί και στη πληγή,
ένοχε όρθρε βραδινή μου οργή,
σάβανο του ήλιου μες στη ξαστεριά
πόσο μου λείπει κείνη σου η χεριά.
Ω! Άκλαυτε ουρανέ, ψεύτικο φως…!
~
Θανάσης Καραθύμιος Σεκλιζιώτης
απ' το βιβλίο μου "υποσχέσεις"
11σύλλαβος ζευγαρωτός