Sergei Bizjaev. Photography. |
Φυγή στη δυστυχία η ζωή που βγαίνει έρημη από το σπίτι… κάλπικα
χαμόγελα, κάλπικοι ηχηροί χαιρετισμοί, ματιές αδέξιες, βουλιμικές να
ψάχνουν απελπισμένα κήπους μυστικούς απαραίτητους, μπας και γεμίσουν
ευωδιά το σώμα που σαν ψυγείο άδειο, ψυχρό, θέλει να γεμίσει τα σπλάχνα με
φρέσκο ψωμί, βούτυρο, γάλα, μακαρόνια, φακές, σκυλίσιες τροφές, φαλλούς
και ψεύτικα όνειρα, σε χρόνους δυστυχώς που φέρνουν το τσαλάκωμα στη
σάρκα.
Πως θ’ αντέξει η ψυχή τη μοναξιά… μέσα στα νεύρα και τον εκνευρισμό θα
ζητιανεύει το ανέλπιδο, όσο το γάλα θα ξινίζει και το βούτυρο θα λιώνει στις
βαθιές ρυτίδες.
-Άννα… να σου πω την αλήθεια που κατάλαβα; μόνο ο σκύλος μου, μ’
αγάπησε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου