ΥΦΑΝΤΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ "ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ"

Φωτογραφία -  Ζωή Δούνα

Ώρες βαριόσυρτες στην θηλιά του θερινού απομεσήμερου.
Το λιοπύρι σκάει τoν βράχο μα εκείνος ταλανίζεται
κι απ' του πεπερασμένου τα κυνικά καύματα,
από αιμάσσοντα τραύματα ματαιωμένων υποσχέσεων
και την επιβεβλημένη πεποίθηση της ευδοκίμησης στην φυγή.
Πότε καπετάνιος, πότε επιβάτης μιας ζωής
σαν σκάφος ακατάβλητο σ' άγονο πλου μισού αιώνα.
Πότε ναυαγός παραδέρνει σε σχεδία λαξευμένων μνημών.

Ορθός και πάλι στο σπιράγιο της κιβωτού του
βιγλίζει ωκύαλα χρόνια με εύθρυπτη ματιά.
Γυρτός στην κουπαστή καθρεφτίζεται στο φρίζον αντηλάρισμα,
κατατρίβεται σε αλυσιτελείς υποθέσεις, συνομιλεί
με την καθάρια δύναμη του χρησμοδότη ρόχθου των κυμάτων.
Πίσω από την ανελέητη μοναξιά των σκέψεων λουφάζει ένας χειμώνας...

Ανήλιαγη στρέφει την πλώρη δυτικά και τριμάρει η καρδιά
ανεμίζοντας την σημαία της πρόσκαιρης κτήσης του φευγαλέου.
Ιδρωμένα τα βλέφαρα, η αλμύρα της ψυχής στα χείλη
και μια ατίθαση έξαψη να κυλά στις φλέβες του κορμιού
που φλέγεται για τρεις στάλες φρέσκο λιόγερμα.

Μα απόψε η πορφυρόχρωμη ζεύξη ουρανού και θάλασσας
- σαν ένθεο φιλί - μοιάζει με την ροδόδροση σμίξη των χειλιών της.
Εράσμια η μορφή, βελούδινο το σφρίγος της,
εκεί που ο ήλιος σιγοκαίει το πέρασμα της μέρας.
Μια διάφεγγη οπτασία που εντέλλεται την ανάκληση
απρόσμενα ειδητικών μνημών και νοσταλγικά τον πορεύει
στις θερμές ακτές της μακρινής νιότης, στης αγάπης την πρώτη ρέμβη.
Εκεί που το χάδι έγινε αγκαλιά κι η ζέστη θαλπωρή.
Ονειρεύεται πως τον κανακεύει η μεσαύγουστη αύρα της εφηβείας της.
Πως του χαϊδεύει τις παρειές ο γλυκόπνοος μπάτης της ανάσας της.
Πως θαλερά του χαμογελά στο απάνεμο μουράγιο της αγκαλιάς της
κι αυτός νίβεται και γεμίζει το λαγήνι της ψυχής
με γάργαρο κι αστείρευτο αγίασμα απ' τα λακκάκια της.
Πως τον δροσολογούν τα νοτισμένα της μαλλιά,
το δέρμα που ευωδιάζει πρωτοβρόχι.
Πως βουτά στην θάλασσα των σμαραγδόφεγγων ματιών της.
Πως ξεδιψά με το ροσόλι του ακριβού και χιλιοπόθητου φιλιού της!