Και η ψυχή μου
απλώθηκε μακριά.
Κείνος ο πεύκος
ο μοναχικός
μου ΄γνεψε θα είμαι εδώ.
Πήρα ένα βότσαλο
και το 'ριξα στη θάλασσα
που 'φτιαξε χρώματα
στα δάχτυλα
και στα μαλλιά βαρκούλες
Κολύμπησα
ακολουθώντας τις καμπάνες
του βυθού
που 'βγαζαν ήχο γνώριμο.
Λιμάνι δε συνάντησα
μόνο του βράχου
το στασίδι
και τα περαστικά πουλιά.
Ο δρόμος με έβγαλε στις λέξεις
τις πορτοκαλί
κι η πρωινή η αύρα
μου χάρισε γαλάζιο φόρεμα
για να ντυθώ.
Με ησυχία ακούμπησα τα χρώματα
κατάχαμα
και δεν άλλαξα την αδημονία.
Γλυκιά αδημοσύνη!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή