Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων, οι άνθρωποι ''μαύρες τρύπες'', που σου ρουφούν όλη την ενέργεια, είναι τοξικοί, επικίνδυνα μολυσματικοί και μόνο που τους κοιτάζεις λερώνεις το βλέμμα σου. Επιδίδονται σε ύβρεις και συκοφαντίες, εκτοξεύουν μυθεύματα και προσπαθούν να χαλάσουν ό,τι καλό συμβαίνει στις ζωές των άλλων.
Λογικά και συνετά θα έπρεπε να τους εκθέτουμε, εδώ μέσα, εκεί έξω, όπου μπορούμε και με οποιονδήποτε τρόπο. Θα προστατεύσουμε, θα προειδοποιήσουμε έτσι τους φίλους και όσους κινδυνεύουν από την επικίνδυνη μόλυνση. Μια δεύτερη όμως και πιο ψύχραιμη σκέψη, μια σοφή εσωτερική φωνή, μας λέει πως αυτά τα όντα είναι απλώς πτώματα, που θα πρέπει εντελώς φυσικά να προσπεράσουμε και αν χρειαστεί να περάσουμε από πάνω τους. Εάν τώρα στο πέρασμά μας αναστηθούν ξαφνικά, όπως συμβαίνει συχνά στα θρίλερ, και μας αρπάξουν το πόδι, υπάρχει και πιο δυναμική αντιμετώπιση της στιγμής. Απόψε αυτοσχεδιάζουμε...στη συνέχεια τινάζουμε πίσω τα μαλλιά και προχωράμε.
Είναι ασφαλώς θλιβερό, πόσο πόνο, αδιέξοδα προσωπικά, ελλείψεις και μοναξιά κρύβουν στην ψυχή τους και προκαλούν τον οίκτο μας. Ανθρωπάκια δειλά και ασήμαντα, καταδικασμένα σε μοναξιά και περιφρόνηση, φωνάζουν και χυδαιολογούν όπως ''ο τρελός του χωριού'' και από ένα σημείο και μετά δεν ασχολείται κανείς μαζί τους, αφού δεν προκαλούν κανένα συναίσθημα, παρά μόνο αδιαφορία. Δική τους η παραζάλη και το παραλήρημα φθόνου και απέραντη χλεύη στην κακοήθεια και το μίσος τους.
Καλό θα ήταν να μην τους ξεχνάμε στη γιορτή τους, σε κάποιες παγκόσμιες μέρες ατόμων με ''αναπηρία'', γιατί είναι άτομα ψυχικά ακρωτηριασμένα και ανήμπορα για κάθε είδους θετική προσφορά στον συνάνθρωπο και στην κοινωνία. Τιμή και σεβασμό στη λήθη που θα τους σκεπάσει σαν το τελευταίο άσπρο σεντόνι. Θα τους θυμόμαστε πάντα με αηδία, τρόμο, αλλά και περισυλλογή για το πού μπορεί να φτάσει και πόσο να εκτροχιαστεί ο ανθρώπινος νους.
Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ https://pixabay.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου