ΑΛΒΑΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ - Petrit Ruka " GJËRAT E MIA TË VOGLA - ΤΑ ΜΙΚΡΆ ΠΡΆΓΜΑΤΆ ΜΟΥ " Μετάφραση: Klarita Selmani

ΠΙΝΑΚΑΣ - Agim Sulaj - Αλβανός ζωγράφος " Ο μετανάστης"

ΤΑ ΜΙΚΡΑ  ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΟΥ..(Petrit Ruka - Αλβανία)

Μετάφραση: Klarita Selmani@

Ήρθε η ώρα να συγκεντρώσω τα μικρά πράγματα μου, 
όπως έκαμε η μητέρα με τη βούργια της στη κασέλα 
όπου τα καινούρια ρούχα του θανάτου μυρίζανε κυδώνι. 
Θα πηγαίνω κάποια μέρα στη αρχική, για να τα μαζέψω. 
Εκεί που είναι ξεχασμένα, μαζί με τη λαχτάρα που κρατούν για μένα. 
Ίσια με μια γροθιά είναι - μερικά λίγα ψίχουλα...

Λέω να μαζέψω τις ρεματιές σε ένα μπουκάλι, 
να βάλω τα μικροσκοπικά χωράφια σε ένα μαντίλι τσεπης, 
τα ξεχασμένα τραγούδια για το πρώτο ρίγος της γειτόνισσας. 
ηχογραφημένο στο φύλλο της λεύκας. 
Θα βάλω στη τσέπη μου τον τάφο του πατέρα, σαν ένα σπιρτόκουτο. 
Θα ράψω στην καρδιά, τα χάδια της Μάνας. 
Μαλλον, θα χρησιμοποιήσω το Φεγγάρι για ραπτομηχανή.

Θα πάρω τα πουλιά και θα τους βάλω στων αυτιών τις φωλιές 
και τους άνεμους στους πνεύμονες, μαζί με την τελευταία πνοή μου, 
θα τους καθρεφτίσω στο λευκό των κουρασμένων ματιών μου. 
Την πύλη, τις ηλικιωμένες, τις δίνες και τις καμπυλόστροφες του Αώος (ποταμιού), 
όταν λιποθυμάει πάνω στα βότσαλα σαν μια γυναίκα στο υπνοδωμάτιό της...

Θα πάρω τους φίλους, ζωντανούς και νεκρούς. 
Το γυμνάσιο όπου δίδαξα Ντε Ράντα στους μαθητές μου, 
θα τους βάλω στο κεφαλάρι του κρεβατιού σαν το τελειωμό των βιβλίων. 
Δεν έχω τι άλλο να διαβάζω σε αυτό το σπίτι ... μικροφτερωτό σαν το περιστέρι ...

Όπως και η Μάνα. Όπως και η Μάνα, που τα είχε σχεδόν όλα ετοιμα. 
Μαύρα ρούχα, μαύρο μαντήλι, καλοδιπλωμένα, 
Βάλτε μου, δύο μικρά συννεφάκια από του Γκολίκου (βουνου) στη τσέπη 
σαν τα κέρματα για τον Άδη. 
Καλύτερα βάλτε τα στα μάτια μου ....

Δύο σύννεφα να τα' χω σαν το μαθητή το τετράδιο 
γι κάνα αγίνωτο τραγούδι, 
η βάσανο που ακόμη και ο τάφος δεν το χωνεύει, 
Ξεκινώ για να τα μαζέψω τα μικρά μου πραγματάκια. 
Είναι η μόνη όμορφη δουλειά που' χω να κάμω...


GJËRAT E MIA TË VOGLA…

Erdhi koha t’i mbledh gjërat e mia të vogla, 

siç bënte nëna me bohçen e saj në sepete 

ku rrobat e reja të vdekjes vinin era ftua. d

o nisem ndonjë ditë t’i mbledh në vendlindje 

harruar atje, pikur për mua,

 janë sa një grusht- ca të pakta thërrime….

Them t’i mbledh përrenjtë e vegjël në një shishe, 

t’i fus arat e vogla në një shamizë xhepi, 

këngët e harruara për drithërimën e parë të një fqinje 

inçizuar në gjethen e një plepi. 

do ta fus në xhep varrin e babait si një kuti shkrepse, 

do t’i qep pas zemrës përkëdheljet e Nënës 

mbase hënën do përdor si makinë qepëse.

Do t’i marr zogjtë e do t’i vë në fole të veshëve, 

dhe erërat në mushkri e në fymën e fundit, 

do t’i kopjoj në të bardhën e syve të lodhur, 

portën, plakat, gjerdhet dhe bel- kthesat e Vjosës 

që meket pas zallit si një grua 

në dhomën e saj të gjumit…

Do shkoj të marr shokët, të gjallë e të vdekur, 

gjimnazin ku u mësova De Radën nxënësve të mi, 

do t’i vë tek koka e krevatit si librat e fundit 

nuk kam ç’lexoj gjë tjetër në këtë shtëpi… 

me strehë të vogla sa krahu i pëllumbit…

Si Nëna, njësoj si Nëna, që i kish gati të tëra 

me rroba të zeza, shami të zezë, palosur më dysh, 

më vini dy re të vogla Goliku në xhep 

ose si monedhat për taksën e Hadit 

m’i vini më mirë sipër sysh….

Dy re që t’i kem si fletore shkollari 

për ndonjë këngë të pa thënë, 

a brengë që as varri se tret, 

po nisem t’i mbledh gjërat e mia të vogla 

është e vetmja punë e bukur që më prêt…

Petrit Ruka@