Γράφω με πείσμα και εμμονικά για όσα ζω μαζί σου, ξέροντας ότι κάποιες φορές σε κουράζω και ρισκάρω τον κίνδυνο να με βαρεθείς. Όλα ένα ρίσκο δεν είναι; Μια ζαριά και όλα μπορούν να αλλάξουν. Τώρα εδώ, μαζί μου, κάποτε ίσως χωριστά. Με πονάει όμως αύριο να περνάς δίπλα μου, να με αγγίζει η ανάσα σου και να μη με γνωρίζεις συνεχίζοντας το δρόμο σου...Είμαστε μεγάλα παιδιά και ''τα θέλω μας'' αλλάζουν ύπουλα, μα τώρα μου φτάνει που αγαπώ το φόβο σου για τα σκοτάδια τη νύχτα. Και την όρεξή σου να αρχίζεις τη μέρα σου με γέλια και χαμόγελα και την αγωνία σου μη τυχόν και δεν έδωσες αρκετά.
Χωρίς εσένα δεν ξέρω τα σωστά πατήματα, ούτε και μπορώ να φανταστώ πώς είναι να μη σε περιμένω να γυρίσεις. Και όταν γυρίσεις να αγαπιόμαστε. Και αμέσως μετά να μαλώνουμε για το χρώμα στους τοίχους, αλλά να γλυκαίνουμε με κάθε ξεφλούδισμα πάνω τους, ένα ξεφλούδισμα στη μνήμη και στις στιγμές. Θέλω να είμαι το βούτυρο κακάο στα χείλη σου το χειμώνα, το κασκόλ σου στην πρώτη παγωνιά και το αστέρι εκείνο που κοιτάζεις από το παράθυρό σου μέσα στο σκοτάδι. Αγαπάω τη μυρωδιά σου. Αγαπάω που πας στο σούπερ μάρκετ και κρατάς λίγα από τα τελευταία σου κέρματα, για να μου πάρεις την αγαπημένη μου σοκολάτα. Και να καμώνομαι τάχα ότι κάνω δίαιτα, για να σε εκνευρίζω, αλλά μέσα μου να λιώνω, χωρίς καμιά πλέον ελπίδα στερεοποίησης.
Θέλω να σου φυτέψω μια μικρούλα ρίζα από βασιλικό σε έναν πλανήτη που δεν ξέρει κανείς και, όταν έρθουν οι καταιγίδες, να σε φυγαδεύσω εκεί και να μη μας βρουν ποτέ. Και να κάνουμε πολλά παιδιά, με σγουρά μαλλιά και γέλια με άρωμα από βασιλικό. Με ηρεμεί το όνομά σου, στρογγυλό και καλοδουλεμένο, με όλα τα φωνήεντα στη σωστή σειρά, σαν στρατιωτάκια έτοιμα για ειρηνική επίθεση. Και με σύμφωνα παθιασμένα για έρωτα με λύσσα και ορμή εφήβου. Θέλω να το λέω το βράδυ, για να με παίρνει ο ύπνος με χαμόγελο μωρού. Δεν ξέρεις ότι σε περιμένω να γυρίσεις, δε σου το λέω, μη τυχόν και τρομάξεις. Μα όσο αργείς, φυλακίζω όλο και περισσότερες ηλιαχτίδες και σταγόνες από τα κύματα της θάλασσας, για να σου φυλάξω το καλοκαίρι που αγαπάς. Και οι στιγμές περνούν με την ψυχή κόμπο, ακόμα και όταν αργείς από τη δουλειά.
Σήμερα γνωριστήκαμε; Χθες; Πώς μίκρυνες τις αποστάσεις, πώς άλλαξες το χρόνο; Σου έκλεψα μια φωτογραφία από το γραφείο σου, ένα μωρό με μεγάλα μάτια και πολλές σπίθες μέσα τους. Ένα πρωί, καθώς προχωρούσα στο δρόμο, είδα ένα παιδί που σου έμοιαζε πολύ σε κείνη τη φωτογραφία. Σάστισα και έμεινα πολλή ώρα να το κοιτάζω απορημένη: μα πώς είναι δυνατόν; Εσύ είσαι μοναδικός και δικός μου και το φεγγάρι βγαίνει μόνο για μας.
Χθες σου έβγαλα την πρώτη άσπρη τρίχα στα μαλλιά σου, με κυνηγούσες, σήκωνα το χέρι ψηλά, μην τη φτάσεις, γελούσα δυνατά και σε θύμωσα...με τρελαίνει το βλέμμα σου με θυμό, δαγκώνει τον εγωισμό δυνατά και τον ματώνει...Τρέμω μη με αφήσεις να σε αφήσω. Είσαι η ουσία στο άχρωμο και στο κενό. Και από σένα έχω ακούσει τα πιο όμορφα παραμύθια και ξεχωρίζω εκείνο που στο τέλος το αρνάκι θα φάει τον κακό λύκο! Μαζί σου αγάπησα το άγνωστο και την απεραντοσύνη...''Απόψε φίλα με κι αγκάλιασέ με...''Σου χρωστάω πολλά χαμόγελα ακόμη...Είναι και τούτο το ζωντανό, που σε ψάχνει κάθε φορά που αργείς και κρατά κάτι δικό σου και βουλιάζουμε παρέα στον ιδιωτικό μας Άδη. Και το κούνημα της ουράς του είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη έρωτα και λατρείας.
Φωτογραφίζω τη μέρα σου κρυφά. Κάθε ταλαιπωρημένη καρδιά θέλει να γίνει διάφανη και να φωτογραφίσει την κούραση, τη νύστα, την ένταση του αγαπημένου της μέσα στη μέρα, ένα ''κλικ'' πιο μεγάλο και από δεκάδες έτη φωτός....Στις φυγές και στα όνειρά μας είμαστε αληθινοί, εκεί κανείς δε μας λογοκρίνει. Σημασία έχει να βρεις κάποιον να τον αγαπάς όχι σαν '' το άλλο σου μισό '', αλλά σαν '' ένα ακόμη ολόκληρο '' και ''δύο ολόκληρα'' να ταξιδεύετε μαζί!...Λίγα χάδια μόνο σου έδωσα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου