Να μετράς τις στιγμές της μοναξιάς
σαν κομποσκοίνι αγιασμένο
με ανίερες ευχές.
Να μετράς και πάντα παραπάνω να βγαίνουν.
Στον καρπό δεν κάνει, περισσεύει,
το βάζεις στο λαιμό στενεύει
σε πνίγει η αγιότητα του.
Οξυγόνο οι στιγμές.
Βαθιά ανάσα, δυνατή εκπνοή.
Το διοξείδιο παραμένει,
Αυτό χρειάζεσαι, μ΄αυτό ζεις.
Ανοσία στον εν ζωή θάνατον.
Δ.Κ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου