Κάποτε οι λέξεις γινήκανε σφαίρες.
Μολυβένια βόλια
φτιαγμένα από παλιά ποιήματα
κι απόκρυφες ψαλμωδίες.
Τότε που οι ποιητές
αγανακτισμένοι αηδίασαν
από του εφήμερου τη βασιλεία.
Τότε που κι εγώ
το πνεύμα αλυσοδεμένο
παρέδωσα στη σάρκα.
Τότε που όλοι μας
προσδοκούσαμε
της Πηνελόπης την εκπόρνευση.
Τότε που η καταιγίδα
της σκέψης μας
τα όνειρα φυλάκισε μαζί και την ελπίδα.
Και τότε
ασπίδες από δέρματα ζώων
αρχίσαμε πάλι να κατασκευάζουμε.
Κι έτσι
στην πρωτόγονη εποχή των παγετώνων
άγνωστοι ξανασμίξαμε
ελπίζοντας
στα άδυτα των ονείρων μας
στη τόλμη ενός καινούργιου Προμηθέα .
γιώργος θ. τζιας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου