ΓΙΑΝΝΟΥΣΑ ΠΗΝΕΛΟΠΗ "ότι κρατώ από το όνειρο της νύχτας"

Δεν είμαι η φύση όλη...ούτε ρυάκι της,

καλό μου,

δεν είμαι βουνό, αλλά γέννημά του ,

ούτε ποτάμι,μα εκβολή του,

ουρανός κι αν δεν είμαι, αφού στη γη πορεύομαι....

Έχω όμως...

μια ζεστή αγκαλιά να ακουμπήσεις...

ένα βλέμμα θάλασσα....να ταξιδέψεις ...

μια μικρούλα χαρά, που περισσεύει...

δέκα δάκτυλα δεμένα στη παλάμη ...να σε χαϊδέψουν...

τότε που γέρνει ο ήλιος ,

ένα γλυκό βύσσινο φιλί ...για τα ονειρεμένα σου χείλη

δύο φτερά να κρεμάσεις την ελευθερία σου....

και να πετάξεις,

δάκρυα να ξεπλύνεις....τη σκόνη σου...

γέφυρα να απλώσεις ....ον βηματισμό σου...

φως να ζυμώσεις το τώρα, το πάντα σου...

μαχαίρι να λειάνεις ....τ αγκάθια σου...

υπομονή να υφάνεις ....τις αντοχές σου...

μια λαχτάρα προσμονές ....για τα όνειρά σου...

μια ψυχή γιομάτη αυλακιές, να αφήσεις τον πόνο σου...

να κυλήσει...

.......................................

μπορώ να στα προσ-φέρω 

σε σιωπηλή προσ-ευχή...

Δεν είμαι η ανατολή, μείτε το δειλινό

μα μπορώ να σε ντύσω με τα χρώματά τους.... 

π.γ. 8.10.2013 (ότι κρατώ από το όνειρο της νύχτας)