...υγρασία , η νύχτα αποπνιχτική.....
...σύννεφα , το φεγγάρι θολό......
...σκίες , ψίθυροι , απροσδιόριστα όλα , αγωνία , δίψα......
...μια νυχτοπεταλούδα στάθηκε σιμά μου , την παρατηρώ , τη ζηλεύω , ζηλεύω το πέταγμά της.....
...κλείνω τα μάτια και πετάω μαζί της ... αρχίζει το παραμύθι..............
...ξωτικά , νεράιδες , μάγοι κι εγώ στο ξέφωτο του δάσους , ντυμένη με κουρέλια , ξυπόλιτη , τρέμω από το κρύο , από φόβο........
...η ανάσα μου σαν πάχνη με φυλακίζει , με προστατεύει από τα στοιχειά......
μαζεύομαι , γίνομαι κουβάρι , προσμένω το ξημέρωμα.....
...ύπνος βαθύς μου σφαλίζει τα βλέφαρα , αποκοιμιέμαι στις ρίζες του δέντρου.......
...ένα άγγιγμα ζεστό , γλυκό , με ξυπνά ... όχι δεν είναι το χάδι του ήλιου , είναι η σκιά σου , εσύ......
...φοράς κουρέλια σαν εμένα , είσαι κι εσύ ξυπόλιτος , στους ώμους σου κουβαλάς δυο ολόλευκες φτερούγες , στα χέρια σου κρατάς δυο ολόλευκες φτερούγες........
...μου χαμογελάς , μου φοράς τις φτερούγες στους ώμους μου.....
...τώρα είμαστε ίδιοι , τώρα μοιάζουμε......
...μ' αγκαλιάζεις απ' τη μέση κι αρχίζουμε να πετάμε ψηλά , πολύ ψηλά............
...ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ.........
Μ.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου