Ξεγλιστρούσαμε
μέσα απ’ τις χούφτες του χρόνου
σκαρφαλώναμε στο πιο ψηλό δέντρο
φυλακίζαμε μέσα μας άδυτα δειλινά
παιδιά…
που ξεγελάγαμε…
τα ίδια μας τα μάτια …
ζώντας ένα μαγικό όνειρο
ξυπνήσαμε μια μέρα γερασμένοι
θλιμμένοι παλιάτσοι
χωρίς ψυχή
ξεκρεμάσαμε τη κιθάρα απ’ το τοίχο
πάλι να παίξει
μια μελωδία ξεχασμένη
κι απέναντι μας ένας καθρέφτης
που κοιτάζουμε μέσα
ψάχνοντας το εγώ και εκείνο που έχει χαθεί
ίδια τα μάτια ίδια τα δάκρυα
αλλάζει μόνο η μορφή
γυρίζουμε πίσω κρατήσου
θυμήσου…
όλη τη ζωή μας
σε μια στιγμή
θυμήσου…
παίξε πάλι…
είμαστε εμείς ….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου