JOHN WILLIAM WATERHOUSE “Windflowers” |
Περπατούσα
σ’ έναν ολάνθιστο κήπο,
ανάμεσα σε χρώματα κι αρώματα.
Έκοψα μια, δυο, τρεις μαργαρίτες.
Τις μάδησα όλες,
για να δω αν μ’ αγαπάς.
Έπαιξα – σαν παιδάκι –
το γνωστό παιχνίδι.
«Μ’ αγαπά – Δεν μ’ αγαπά.»
«Δεν σ’ αγαπά»
μου αποκρίθηκαν όλες οι μαργαρίτες.
Και τότε,
τα άλλα λουλούδια του κήπου
– τα ρόδα, τα κρίνα, τα γιούλια, τα γιασεμιά –
θύμωσαν,
διέψευσαν τις μαργαρίτες
και με διαβεβαίωσαν για την αγάπη σου.
«Μη πιστεύεις τις μαργαρίτες»
μου είπαν τα ρόδα.
«Λένε ψέματα οι μαργαρίτες»
μου φώναξαν τα κρίνα.
«Σ’ Αγαπάει»
μου ψιθύρισαν τα γιούλια.
«Σε Λατρεύει»
μου ορκίστηκαν τα γιασεμιά.
Η χαρά μου ζωγραφίστηκε
με όλα τα χρώματα του κήπου.
Κι όλη μου η ύπαρξη μοσχομύρισε
με όλα τ’ αρώματα των λουλουδιών.
Ήμουν τόσο ευτυχισμένη,
που συγχώρεσα τις μαργαρίτες.
Έσκυψα και μάζεψα
τα σκόρπια, λευκά πέταλά τους
κι έγραψα μ’ αυτά τ’ όνομά σου.
Και τότε
ο κήπος ομόρφυνε πιο πολύ.
Γ. Α. - Π. "Διάψευση" (από την υπό έκδοση Συλλογή "Έρωτος ένεκεν")
Αγαπημένη μου Γεωργία,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ από καρδιάς! Με συγκίνησες τόσο πολύ...
Να είσαι πάντα καλά, Ακριβή μου Φίλη! :)
Γιόλα μου αγαπημένη ..εγώ σε ευχαριστώ για τα υπέροχα ποιήματα που μοιράζεσαι μαζί μας και που γαληνεύουν την ψυχή μας ..:))
ΑπάντησηΔιαγραφήΘαυμάσια ποιήματα από τη θαυμάσια ψυχή και καρδιά ενός Ανθρώπου με άλφα κεφαλαίο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστούμε!
Μόλις αυτή τη στιγμή διάβασα το σχόλιο... του "Ανώνυμου", το οποίο ειλικρινά με συγκίνησε... Τον ευχαριστώ μέσ' από την ψυχή μου!
ΑπάντησηΔιαγραφή