ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ - ΠΟΙΗΣΗ

H   Ευαγγελία   Λυμπεροπούλου γεννήθηκε   και κατοικεί στον Βόλο.

 Εντονος  προβληματισμός  για το κοινωνικό γίγνεσθαι , μια βαθειά φιλοσοφία ζωής καθώς  και επίμονες  υπαρξιακές αναζητήσεις σε συνδυασμό με έναν δυνατό στίχο χαρακτηρίζουν την Ποίηση της   Ευαγγελίας 

1.Γέλια,δάκρυα,ξενύχτια.
Όνειρα,αγωνίες,φόβοι.

Υποσχέσεις που ξεχνιούνται

στο πρώτο φως της μέρας.

Κι άλλες που κρατούν

για χρόνια.

Άνθρωποι του παίρνω.

Άνθρωποι του δίνω.

'Αλλότε τόσο μακριά

κι άλλοτε τόσο κοντά 

η ευτυχία.

Η κάτι που της μοιάζει.

Ατμός η ζωή,μας προσπερνά.

Πίσω της τρέχουμε

να πιάσουμε το άπιαστο

να προλάβουμε το άφταστο.

Άβυσσος λένε

η ψυχή του ανθρώπου.

Μη με ρωτάς γιατί.

Δεν έχω εξηγήσεις.

Άβυσσος και η δική μου.

Αυτό που ένιωσα

και ξέρω να σου πώ..

Η χαρά από τη λύπη 

απέχει λίγο...

Ευαγγελία Λ.

2.Στα ψιλά γράμματα,περνάει η ζωή μας.
Καταχωρημένη στις τελευταίες σελίδες.

Στα ψιλά γράμματα και τα όνειρά μας.

Καταχωνιασμένα στο πίσω μέρος της ψυχής.

Στριμωγμένα,ζωή και όνειρα 

σε λίγα τετραγωνικά

μίζερης πραγματικότητας.

Αλλά κάπου μέσα μας λαχταρούμε

ένα κομμάτι ουρανό

να έχει ορίζοντα η ματιά μας 

και η ψυχή μας φως!

Ευαγγελία Λ.

3.Πάντα στο κατόπι μου

οι πληγές.

Λές και χάραζα πίσω μου 

ένα μονοπάτι

για να είναι πιο εύκολος

ο δρόμος τους.

Ποιά διαστροφή μου

διαιωνίζω

και το ίδιο λάθος

κατα συρροή κάνω.

Τα όνειρά μου έχω

σκορπίσει

σε σίγουρα ναυάγια.

Ένα από αυτά και εσύ.

Στης ψυχής μου τον καθρέφτη

αν κοιτάξω

τα κομμάτια μου θα δώ.

Δώρο σου για να θυμάμαι.

Αλλά και πάλι 

τι φταίς και εσύ.

Πώς να δώσει κάποιος 

που δεν έχει.

Την υπέρβαση

πως να την κάνει.

Το τέλος προκαθορισμένο.

Στο λίγο σου φάνηκες συνεπής.

Η ασυνέπεια δική μου.

Ε.Λυμπεροπούλου

4.Ανελέητος ο χρόνος

τις νύχτες μου πληγώνει.
Βουλιάζω μέσα στη σιωπή

κι όλα αυτά που θέλω να σου πώ

βουβή κραυγή.

Με σπασμένα φρένα

οι αναμνήσεις

στο γύρο του θανάτου

της αγάπης 

με πετάξανε.

Σε ξέφρενη πορεία

εικόνες χίλιες

χωρίς μια λέξη.

Με τη ψυχή να προσπαθεί

ν΄αντέξει.

Σύγκρουση μετωπική

στου παρελθόν τη δίνη

και οι μνήμες 

μαχαίρια έχουν γίνει.

Ε.Λυμπεροπούλου

5.Πάντα σε περίμενα.

Στείρα τα χρόνια μου
λαχταρούσαν να γεννηθούν 

στο φώς.

Μιά λυτρωτική βροχή

αναζητούσε η ψυχή μου

να ξεδιψάσει άνυδρες νύχτες.

Πόσο μπορεί να αντέξει το κορμί

χωρίς ένα χάδι αληθινό

που θα βάλει τέλος

σε τόση μοναξιά.

Πάντα σε περίμενα.

Βρήκες τον κωδικό της υπαρξής μου.

Ξεκλείδωσέ με...

Ε.Λυμπεροπούλου

6.Που να ΄βρώ λέξεις
να ντύσω τόση ερημιά.

Λιγόστεψαν αυτές 

που αλήθεια λένε.

Με τι φωνή να περιγράψω

ψίθυρος έγινε και αυτή.

Σε τόσο θόρυβο

δεν φτάνει να ακουστεί.

Απρόσωπα φεύγουν οι μέρες

αδιάφορα,κενά.

Χωρίς ταυτότητα,χωρίς σκοπό

έτσι απρόσωπα θα ζώ..

Κι αν στα μάτια μου

η αγωνία έγινε κραυγή.

Πεισματικά το πρόσωπο

θα κρύβω

να μη δω την συντριβή..

Ευαγγελία Λ.

7.Σαν αεράκι ήρθες

απροσδόκητα.

Το πέπλο της μοναξιάς

σήκωσες απαλά.

Με ευλάβεια γονάτισες 

στη ψυχή μου.

Άγγιξες με προσοχή 

τα μυστικά της.

Τις άμυνες μου γκρέμισες

με υπομονή.

Με φώς παραμέρισες

τα σκοτάδια.

Τους φόβους του χθές

σάρωσες με αγάπη.

Λύθηκε κάθε τι 

που ήταν δεμένο.

Φανερώθηκε ότι 

ήταν κρυμμένο.

Άπλωσες τα χέρια

και μου είπες..

Μη φοβάσαι.

Έλα να σου δείξω.

Ταξίδι θα είναι μαγικό.

Έπιασα τα χέρια σου

και αφέθηκα.

Δεν το μετάνιωσα λεπτό.

Το ταξίδι που έλεγες

με παραμύθι μοιάζει

μα είναι αληθινό!

Ευαγγελία Λ.

8.Ρωτάς πως γίνεται.Πώς σταματούν όλα σε μια στιγμή.

Προσπαθείς να καταλάβεις.
Αδύνατο να το συλλάβει το μυαλό.

Θες να να μιλήσεις,μα οι γαμημένες οι λέξεις

έχουν κολλήσει στο λαιμό

σαν θηλιά και σου πνίγουν τη φωνή.

Μόνο άναρθρες κραυγές,βγαίνουν απο το λαρύγγι.

Ακούγονται σαν θρήνος,της άλλοτε γεμάτης προσδοκίας ζωή σου.

Μόνο που δεν πολέμησες ποτέ γι αυτή.

Ποτέ δεν αντιστάθηκες.

Αμαχητί την παρέδωσες.

Σαν χαμένη κοιτάς τώρα τα ερείπια.

Θές να πάρεις ανάσα,μα τα πνευμόνια σου

αρνιούνται πεισματικά,να γεμίσουν με οξυγόνο.

Παραπαίεις στο μεταίχμιο του μυαλού σου.

Προσπαθείς μα τα βήματα δεν πάνε εμπρός ούτε πίσω.

Μετέωρη μένει κάθε κίνηση.

Μόνο μια φωνή που σου φαίνεται γνώριμη

ακούς να ουρλιάζει στα αυτιά σου.

Επαναλαμβάνει συνεχώς σαν χαλασμένος δίσκος.

Φταίς,φταίς,φταίς,φταίς.

Είναι η φωνή σου...

Ευαγγελία Λ.

9.Σιγανά,ψιθυριστά

σαν αναστεναγμό

που βγαίνει απο τα στήθη

θα λέω το όνομα σου.

Τρελή παράφορη 

η αγάπη αυτή.

Τη μια στον ουρανό.

Την άλλη ταξίδι στο βυθό.

Στα χέρια σου το όνειρο να φτάνω.

Στην απουσία σου τη γή να χάνω.

Σιγανά,ψιθυριστά

σαν προσευχή 

που βγαίνει απο τη ψυχή

θα λέω το όνομα σου.

Αλύτρωτος καημός

η αγάπη αυτή.

Τη μια ταξίδι στά ανοικτά.

Την άλλη άδεια αγκαλιά.

Στα μάτια σου να χάνομαι βαθιά.

Στη προσμονή σου το κορμί μου να πονά.

Σιγανά,ψιθυριστά

σαν ικεσία

που βγαίνει απο τα χείλη

θα λέω το όνομα σου.

Ευαγγελία Λ.

 10.Άναψε φωτιά μεγάλη
και ρίξε μέσα της

ότι ποτέ σου πόθησες

ό,τι τόλμησες να ονειρευτείς.

Κάψε και τα φτερά σου

στη γή να καρφωθείς.

Μόνο κοντά μη πλησιάσεις

γιατί μπορεί να ζεσταθεί η ψυχή σου

και αυτό δεν θα ΄θέλες

ποτέ σου να το δείς.

Γύρνα ξανά στη φυλακή σου.

Κλείδωσε και πέτα

μακριά σου το κλειδί.

Εκεί θα είσαι ασφαλής.

Μόνο στον καθρέφτη 

ποτέ μη κοιταχτείς.

Στον εαυτό σου

μη κάνεις ερωτήσεις.

Μη του πείς πως

είσαι πια νεκρός

στις περιστάσεις 

πως στάθηκες μικρός.

Στο ψέμα

ήταν πάντα επιρρεπής.

Σφύριξε αδιάφορα

και πές του ότι ζείς.

Ευαγγελία Λ.

11.Δές πως χάνεται το φως.

Πώς γονατίζει η ψυχή.

Έρμαιο πολλαπλών εγκλημάτων.

Εντός η ραγισματιά

χάσκει ολάνοικτη.

Αιμορραγούσα πληγή.

Με αυτοσχέδια γιατροσόφια 

πως να κλείσει.

Λιθοβολημένα όνειρα

κείτονται άψυχα

δίχως υποψία Ανάστασης.

Εκκωφαντική η σιωπή

σέρνεται στο χώρο

μεταφράζοντας απόγνωση.

Ευαγγελία Λ.

12. Ανθίζει η λύπη 

σε πρόσφορα εδάφη μοναξιάς.

Φυγαδεύω όνειρα

τις σκιές να ξορκίσω,

μη χαμηλώσει το φως 

και το δρόμο χάσω.

Στο ανέλπιστο επενδύω

ότι την ψυχή σημάδεψε

στο χθές να μείνει.

Την ευάλωτη φύση μου θωρακίζω

ανώφελα να μη ξοδεύεται.

Εκμηδενίζω αποστάσεις 

και στο αύριο δραπετεύω.

Ευαγγελία Λυμπεροπούλου

13. Είναι κάτι νύχτες που γυρεύουν

ένα μονοπάτι εξιλέωσης.

Τα παλιά καταφύγια γκρεμίστηκαν.

Ελάχιστη η βοήθεια που πρόσφεραν.

Απέμεινες να μετράς πληγές,

να θρηνείς ματαιωμένα όνειρα.

Σπασμένα τα φτερά σου

σε κάρφωσαν στη γη.

Έχασες τα ίχνη σου

και στα τυφλά αναζητάς την έξοδο.

Ευαγγελία Λυμπεροπούλου

 

14. Στα ψιλά γράμματα,περνάει η ζωή μας.
Καταχωρημένη στις τελευταίες σελίδες.

Στα ψιλά γράμματα και τα όνειρα μας.

Καταχωνιασμένα στο πίσω μέρος της ψυχής.

Στριμωγμένα.Ζωή και όνειρα σε λίγα τετραγωνικά

μίζερης πραγματικότητας.Καθαρός αέρας πουθενά.

Έτσι να πάρεις μια βαθιά ανάσα ρε παιδί μου.

Λίγος χώρος να απλώσεις τα όνειρά σου, να μπορέσουν να ενωθούν

με των άλλων τα όνειρα.Να γίνουν αλυσίδα να βαδίσουν πλάι.

Να δώσουμε το χέρι ο ένας στον άλλο.

Κανείς να μην είναι μόνος ποτέ ξανά.

Η αλλαγή έρχεται από μέσα μας και ξεκινά πρώτα από εμάς.

Ας την εξωτερικεύσουμε λοιπόν.Τι περιμένουμε;

Νομίζετε  πως έχουμε χρόνο;

Μια ουτοπία ονειρεύομαι λέτε;

Δεν ξέρω,μπορεί... σας απαντώ.

Αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι πως 

ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΑΣΩ!

Ευαγγελία Λ.

15.Τι κι αν λέω

πως κάνω βήματα εμπρός.

Κάνω να φύγω

μα πίσω γυρνώ ολοταχώς.

Στη λύτρωση της λήθης

έριξα τα δίχτυα

μα αυτό που έπιασα 

ήταν της μνήμης η αγρύπνια.

Με αγωνία προσπαθώ

να απαλλαγώ.

Μα αυτή σαν κλέφτης

με ορμή τρυπώνει στο μυαλό.

Έλα μου λέει ειρωνικά.

Μην αντιστέκεσαι.

Θα θυμηθούμε επιλεκτικά

μονάχα ότι σε πονά.

Θέλω να ξεφύγω

να τη διώξω μακριά.

Μα εκείνη μου φωνάζει με αναίδεια.

Λές να σε αφήσω να φύγεις έτσι απλά;

Στο παιχνίδι ανάμεσα μας

νομίζεις πως θα είσαι νικητής;

Δεν θα το επιτρέψω,μην είσαι αφελής.

Ρώτα όποιον θέλεις.

Πάντα εγώ κερδίζω.

Αλώβητος δεν έφυγε ποτέ κανείς...

Ευαγγελία Λ.

16.Θα έρθει μια μέρα

που τον εαυτό σου

θα αντιμετωπίσεις.

Τα σημάδια που άφησε

το πέρασμα του χρόνου 

να μετρήσεις.

Ανάμεσα σε μνήμες αδυσώπητες

και ολόγυμνες αλήθειες.

Θα αναμετρηθείς 

με τις ερινύες της ψυχής σου.

Και όσα δεν τόλμησες ποτέ 

να διεκδικήσεις

θα ζητούν επιτακτικά εξήγηση.

Έχει η μνήμη τόν τρόπο της.

Αυτά που άφησες πίσω

μπροστά σου να τα φέρει.

Αυτά που δεν ειπώθηκαν ποτέ.

Τα αποσιωπητικά να φοβάσαι...

Ευαγγελία Λ.

17.Πόσο θα ΄θέλα για μιά φορά

να σπάσω τα δεσμά.

Στα χέρια σας μια μαριονέτα

να πάψω πια να είμαι.

Στα πρέπει σας να βάλω φρένο.

Σε ότι θέλω εγώ να επιμένω.

Ότι αξίζει να ανυψωθεί

κι απ΄τη ψευτιά σας να σωθεί.

Στο όνειρο να δώσω μια σπρωξιά

να πάρει φόρα να ανεβεί ψηλά.

Τη ζωή απ΄την αρχή να δώ

να νιώσω ότι είναι αληθινό!

Ευαγγελία Λ.

18.Στον ουρανό όλα τ΄άστρα 

αναμμένα.

Μα εδώ το φως δεν φτάνει.

Να βρώ μια στροφή

να ξεγλυστρήσω.

Και εσύ σε απόσταση.

Βουλιάζεις στη δική σου

κινούμενη άμμο.

Με νόθα στηρίγματα

προσπαθείς να κρατηθείς.

Με το κεφάλι μας σκυφτό

και την πίστη μας χαμένη

μοιάζουμε βαρκούλες

τσακισμένες

που ξεβράστηκαν στην ακτή

και μείναμε εκεί.

Ναυάγιο θλιβερό.

Χάσαμε το δρόμο

κι ο χρόνος ψεύτης

στις προσδοκίες μας.

Μέσα στη ροή του

σβήνει ονόματα

κλείνει περάσματα

και διαφυγές.

Κλέφτης των ονείρων μας

βγάζει τη γλώσσα

κοροϊδευτικά

και μας γυρνά την πλάτη.

Ευαγγελία Λ.