Έσταξες το στερνό σου αίμα…
στα ξέπλεκα μαλλιά της αγαπημένης σου...
τη μάνα συλλογίστηκες… όσο κρατούσε η πνοή σου…
…μην και τον πόνο δε βαστάξει
Έφυγες…
και έλυσες τους ανέμους της οργής
μας τύλιξαν…
ερινύες καλά κρυμμένες …
πώς και γιατί…
οπλίσαμε με την ανοχή μας…
το χέρι ενός κενού μυαλού…
και τώρα…
…η γη θα μοσχοβολά απ’ το δικό σου γιασεμί…
κι η μάνα…
στον λυγμό θα αφουγκράζεται τη σιωπή σου…
κι ο πατέρας…
πιότερο αγώνα κι αγωνία θα τρυγήσει…
κι η αγαπημένη…
θα φυλά το αιματοβαμμένο ρούχο της…
φυλαχτό, προσευχητάρι….
κι εμείς….
ας μην ξεχαστούμε….
π.γ., 7.10.2013 (για τον Παύλο Φύσσα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου