Η μορφή της γυναίκας στη φθινοπωριάτικη φλέβα
οι χτύποι της καρδιάς βουλιαγμένοι στην επιμονή
κι ο άνεμος που σφυρίζει δυνατά πάνω στη στέγη.
Πόσο ν΄ αντέξει η ψυχή ψαχουλεύοντας ανάμεσα
σε κίτρινα φύλλα ένα αμάραντο ρόδο κι ένα δάκρυ
που κύλησε πάνω στη μέρα κι έγινε βαριά θύμηση
η υπομονή που σηκώνει το αβάσταχτο φορτίο της
τα γυμνά χέρια που αγκαλιάζουν την νοσταλγία…
Μέρα σταματημένη μέσα στο δικό της βλέμμα
και δεν μπορεί να κοιτάξει τίποτα άλλο η ζωή
που περιμένει όπως το μικρό παιδί να μεγαλώσει
ριζωμένη εκεί που ράγισε ο καιρός την καρδιά.
29-10-2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου