Ο έρωτας που σε κάνει να πετάς στα σύννεφα, είναι αυτός ακριβώς που σε κάνει να τρομάζεις πιο πολύ . Οπισθοχώρηση και απομόνωση από τον κόσμο όλο. Από τον εαυτό σου. Το πάθος το θεωρείς λάθος, το καταπνίγεις, όσο μπορείς, αλλά αυτό μεγαλώνει και γίνεται ηφαίστειο. Και θυμώνεις. Με σένα, με τον άλλον, με τους άλλους...με όλους. Είναι αδύνατο να δεχτείς ότι χάνεις έδαφος...ότι τα ''χάνεις'' δηλαδή! Γλυκιά ήττα. Απέραντος φόβος και απέραντη χαρά για το δώρο που σου έστειλε ο Θεός σου. Πληγές κρυφές και εμμονές βασανιστικές, που δίνουν χρώμα στο άχρωμο. Θάνατος. Ζωή
Στις καταστάσεις, λοιπόν, αυτές ''εκτάκτου ανάγκης'' λειτουργείς ενστικτωδώς, αφού δε σου έδωσε κανείς οδηγό επιβίωσης, γιατί δεν υπάρχει και για τον καθένα είναι διαφορετικοί οι κανόνες. Άραγε αγαπάμε πιο πολύ τον αγαπημένο μας ή τη δική μας εικόνα που φεγγοβολά; Αγαπάμε τα μάτια του ή την απίστευτη διάθεσή μας για ζωή και δημιουργία; Μα όσες εμπνεύσεις δεν είχαμε σε όλη μας τη ζωή όλες τώρα μαζεμένες; Παραζάλη ηδονική.
Και αφήνεσαι και όπου βγει... Τώρα κάθε λεπτό καθαγιάζεται και διαστέλλεται ο χρόνος. Μπορείς να ζητιανεύεις μια λέξη, ένα μήνυμα, ένα βλέμμα, για να γευτείς το θαύμα. Ποιος ζει εξάλλου χωρίς οξυγόνο; Η ψυχούλα χαλυβδώνεται και τελικά γίνεται ανίκητη, ζητώντας κι άλλη ζωή, κι άλλο εικοσιτετράωρο...τίποτα δε σου είναι αρκετό. Σέρνεσαι από αγάπη και είσαι στον ουρανό.Υποταγή απόλυτη στην Ειμαρμένη.Ο θάνατος έχει νικηθεί. Αιωνιότητα. Για πάντα.
( Η υπερβολική και συναισθηματική σας φίλη, η Princess Melodrama. Μη δίνετε ιδιαίτερη σημασία. Παίζω γλυκά, σαν παιδάκι δημοτικού βάζοντας σε σειρά τα γράμματα και φτιάχνω λέξεις και προτάσεις. Γιατί και η ψυχή θέλει χάδια...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου