ΘΕΟΦΑΝΙΔΟΥ ΑΡΓΥΡΩ "Μόνη"

φωτο:Yuval Yairi-Memory Suitcases

Σιωπούσαν.....αυτή την σιγή την απόλυτη

Την σιγή της αλήθειας τους

Τη γεμάτη γκρεμούς , άνθια άσπρα

κι αρώματα πικρά!

Εκείνος έβγαλε από ένα κουτάκι ένα μικρό,

περίτεχνο,ασημένιο σταυρουδάκι

και της το πέρασε στο λαιμό

Κι ήταν σαν να της έλεγε: Να,από ΄δώ και πέρα

θα ζεις την απόγνωσή σου....

Δεν θα γοητεύεσαι πια απ'τους ανθρώπους

Εγώ,αυτός που μαζί μπήκαμε μέσα σου,

που ζήσαμε ξανά μαζί τη ζωή σου

Εγώ,ο τελευταίος,που σε απογοήτευσα

Εγώ σε χρίω να ζεις,

αυτό που εκεί στο βάθος είσαι:Μόνη.

Γιατί κλαις;......

Εκείνη τώρα ήξερε.....

Μα τίποτα δεν είπε....Κύτταξε ίσως αμήχανα το ρολόι ;

Δε θυμόταν.Άνοιξε ήσυχα την πόρτα κι έφυγε......

Έξω τα πλήθη έτρεχαν ελπίζοντας ακόμα...

Οι Δύστυχοι !

Σ'ένα καλλίτερο αύριο,έλεγαν....