Τα χείλη του καιρού κάποτε θα συλλαβίσουν καθαρά
με εκρήξεις ανθών και χρωμάτων
το ανείπωτο της ομορφιάς των φθινοπώρων σου
Ως τότε
ας δεχτούμε με βουβή συγκατάβαση το φυλλορρόημα
των στεναγμών στα δάχτυλα της ικεσίας των γυμνωμένων κραυγών
ας λασπώσομε με περισυλλογή τα γόνατα
στα οργωμένα με νυχιές και θωπείες χώματα πικρά της σιωπής
ας απαλύνομε μ’ ένα χαμόγελο τη θλίψη
των γερμένων - αδύναμων να διαπεράσουν την ισχύ της ομίχλης-
αχτίδων του ήλιου μας
ας σκίσομε στα δυο την αστραπή των αιμάτων
να κρατήσομε τη φλόγα αναμμένη στης μοναξιάς των χιονιάδων
τις νύχτες τις άφωτες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου