ΑΡΣΙΝΟΗ ΒΗΤΑ (Αγγελική Γιαννοπούλου) "Πρό(σ)κληση"

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση; 

Nα μπορείς να χαμογελάς ακόμα και όταν δεν είναι εύκολο, ακόμα και για ένα φύσημα του ανέμου που αγγίζει τα μαλλιά σου, ή όταν σε βρίσκει η βροχή στο δρόμο κι εσύ δεν έχεις ομπρέλα. 

Να είσαι άνθρωπος, ικανός να συγχωρείς, ξεκινώντας από το μηδέν, να αμφισβητείς τον εαυτό σου αγαπώντας τον. 

Να μην συμβιβαστείς με κανέναν. Να στεγνώνεις τα δάκρυά σου μετά από κάθε εσωτερική κραυγή, όμως να μην απογοητεύεσαι. Να βιώνεις όλα τα συναισθήματά σου κι όταν κάνεις το καλό να γνωρίζεις πως συνήθως δεν το παίρνεις πίσω, μα η καλοσύνη είναι σαν ήλιος κρυμμένος πίσω από έναν μουντό ουρανό. Να μη σταματήσεις να δίνεις. Να περπατάς στον κόσμο σαν να είσαι σε ένα λιβάδι με απαλό γρασίδι, να νιώθεις την ελευθερία διαλέγοντας ανεπηρέαστα τη δική σου διαδρομή σε αυτή τη ζωή. Ίσως πολλές φορές να χρειαστεί να πας ενάντια στον κόσμο. 

Δώσε το σωστό βάρος στις φωνές του κόσμου. Άλλωστε τίποτα και κανείς δεν είναι στην ουσία του όπως φαίνεται, μα πρόσεχε στην κρίση σου να σκέφτεσαι πολύ για να αναγνωρίσεις το καλό μέσα στην κυριαρχία του κακού γύρω σου. Πάντα θα γνωρίζεις ανθρώπους, πάντα θα ελπίζεις να ζεις ειρηνικά μαζί τους μα εκείνοι, που θα γίνουν συνοδοιπόροι σου, θα σου κρατούν το χέρι να μην πέσεις όταν σκοντάψεις ή θα σε βοηθήσουν να σηκωθείς, είναι λίγοι. Να επιθυμείς μα κυρίως να θέλεις να προχωράς, να εξελίσσεσαι στη ζωή, να μην το βάζεις κάτω γιατί είσαι ο μόνος ικανός βοηθός του εαυτού σου. Αν ήταν να προσευχηθείς, όχι για να πετύχεις κάτι, αλλά απλά να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Να ξέρεις πως χρειάζεται αγάπη, που δεν είναι σαν τα παραμύθια, και πίστη που διαπερνά τη λογική και βρίσκεται εντός σου συνυφασμένη με ό,τι δεν μπορεί να κατανοήσει το πεπερασμένο σου είναι. 

Άκου τον εαυτό σου στη σιωπή, δώσε κάτι από τον εαυτό σου, πιες το ηλιοβασίλεμα μπροστά σου σαν ένα ποτήρι ανοιξιάτικο νερό, έχε ελπίδα για ατελείωτες ανατολές. Ο χρόνος δεν διαγράφει τίποτα, αλλά βοηθάει να γίνεις καλύτερος, πιο έμπειρος και τότε σε περιμένει μια αληθινή συνάντηση με τον άλλον στην πορεία σου προς το άπειρο που είναι τόσο άγνωστο και τόσο γνωστό ταυτόχρονα. Το να στέκεσαι ακίνητος δεν είναι τεμπελιά ή δειλία, είναι επιβίωση. Η κατάδυση στο βαθύτερο είναι σου είναι απόδραση από το λίγο του κόσμου τούτου. Μερικές φορές το να είσαι μόνος δε φεύγει, μα μέσα στη σιωπή της η μοναξιά έχει κάτι να σου πει. Μερικές φορές, μόνο μερικές φορές, πρέπει να πας μακριά για να δεις. Να κλείσεις τα μάτια και να αποφασίσεις να αλλάξεις. Κάθε ένας μας είναι μια ιστορία κι όλα είναι ένα σπουδαίο μάθημα. Κι όπως λέει ο Ernest Hemingway : 

Είμαστε όλοι μαθητευομένoι σε ένα επάγγελμα όπου ποτέ δεν γινόμαστε αφέντες... τη Ζωή.

Η φωτογραφία είναι από το https://gr.pinterest.com/